Fellur á Silfrið

hjá Agli. Í hverjum þætti finnst mér mest vera kallaðir til vinstri-og Evrópusinnar og þeir beðnir að endurtaka áköll sín um að ganga í ESB og taka upp Evru. Aldrei finnst mér  spurt þeirrar spurningar hvernig það megi verða til lausnar vandamála dagsins í dag?

 

Oddný Harðardóttir segir lausnina í kjaraviðræðunum hljóti að byggjast á því að hækka barnabætur og auka jöfnuð. Hvaðan skyldu þeir peningar eiga að koma?

Til viðbótar er ekki eitt helsta vandamál þjóðarinnar fallandi frjósemi? Hver kona fæðir minna en 1.7 börn sem dugar hvergi til að viðhalda mannfjöldanum?  Hvernig eru þá barnabætur mest aðkallandi vandamálið?

 

Oddný vill auka jöfnuð þegar Samevrópusinni hennar Benedikt Jóhannesson varar við að jöfnuður eyðileggi menntun þjóðarinnar og engir menntamenn verði þá til. Sem þá hann er búinn að lýsa fyrr í ræðunni að muni flytja menntun sína úr landi vegna krónunnar sem sé allt að drepa.

Sigurður Már svarar vaxtaáhyggjum þeim sem þjaka alla íslenska efnahagsumræðu með því að erfitt sé að fá lán á Ítalíu yfirleitt hvað sem vöxtum líður. Og svo mun vera víðar í Evrulöndum.  Það er eins og Íslendingar haldi upp til hópa að lán á neikvæðum kjörum séu forsenda alls.

 

Evruspekingar eiga það allir sameiginlegt að svara aldrei þeirri spurningu á hvaða gengi eigi að skipta þjóðarauðnum yfir í Evrur og hvernig íslensk verkalýðshreyfing og ASÍ eigi að vera til í Evruumhverfi? Sannast mála er þessi martuggna draumsýn fullveldisfjandmanna óframkvæmanleg.

Íslensk  verkalýðshreyfing og sérhagsmunafélög geta ekki verið til í Evrópu-umhverfi. Menn reyni að sjá fyrir sér hvernig Íslendingar eigi að hækka laun úr einni evru upp í eina og hálfa til dæmis með einni ofbeldisaðgerð? Hvernig í veröldinni  halda menn að íslensk verkalýðsbarátta gæti farið fram í Þýzkalandi til dæmis? 

Það væri ekkert að krónunni og engin þyrfti að hafa áhyggjur af verðtryggingunni, kaupmætti eða atvinnuleysi ef launum yrði haldið óbreyttum í landinu næsta  ár.  Þau eru breytan sem verðbólguna skapar. Gjaldþrot WOW skiptir varla nokkru í því sambandi þó Marínó Njálsson hafi miklað það fyrir sér.

Það fellur mjög á Silfrið finnst mér þegar æ sjaldnar heyrist þar raunsæ umræða um hinn hagræna veruleika Íslendinga og mögulegt svartnættið framundan.

 

                     

Fullskapaður fullveldissali

er Benedikt Jóhannesson Viðreisnarforkólfur. Hann skrifar í Mogga:

"Einu sinni ætlaði lítil þjóð að leggja heiminn að fótum sér. Á örfáum árum var hún orðin slíkt stórveldi í viðskiptum að leigubílstjórar austan hafs og vestan töldu víst að hér væri rekin umsvifamikil þvottastöð fyrir rússneska peninga. Forseti Íslands taldi útrásina rökrétta niðurstöðu af Íslandssögunni og skýrði velgengni hennar í löngu máli hjá Sagnfræðingafélaginu í upphafi árs 2006. Hann hafnaði því að hún væri byggð á sandi:

„Útrásin er þó staðfesting á einstæðum árangri Íslendinga, fyrirheit um kröftugra sóknarskeið en þjóðin hefur áður kynnst, ekki aðeins í viðskiptum og fjármálalífi heldur einnig í vísindum, listum, greinum þar sem hugsun og menning, arfleifð og nýsköpun eru forsendur framfara.“

Fáir vildu þó hjálpa þessari einstæðu þjóð þegar ríkisstjórnin leitaði aðstoðar í aðdraganda Hrunsins. Bandaríkjamenn höfðu verið helstu bandamenn Íslendinga um árabil, en þeir vísuðu ráðamönnum á dyr. AGS kom okkur loks til hjálpar eftir að ósköpin dundu yfir.

Þessir atburðir hefðu átt að verða til þess að þjóðin hugsaði vel hver staðan yrði í framtíðinni þegar hún yrði næst hjálparþurfi. Tilburðir í þá átt hafa verið fálmkenndir eins og Baldur Þórhallsson prófessor rekur í merkilegri nýrri bók sinni um stöðu smáríkja.

Baldur skrifar um mikilvægi þess að lítil ríki hafi efnahagslegt, pólitískt og félagslegt skjól. Fram að þessu hafa Íslendingar fyrst og fremst hugsað um pólitískt og hernaðarlegt skjól. Hrunið sýndi glöggt að það er ekki nóg.

Á sínum tíma hikuðu Íslendingar ekki við að ganga til margvíslegs samstarfs við nágrannalönd og önnur ríki. Hagur Íslands af þátttökunni hefur oft verið vanmetinn. Norðurlandasamvinna er enn þann dag í dag mikilvæg stoð, því að þangað sækja Íslendingar bæði menntun og menningu. Baldur telur félagslegt skjól af þátttöku í Evrópusamvinnu líka vera mun umfangsmeira en gert var ráð fyrir í upphafi.

Bjarni Benediktsson eldri var varfærinn en víðsýnn stjórnmálamaður. Hann sagði í ræðu á tímum kalda stríðsins: „Okkar gamla vernd – fjarlægðin – er úr sögunni.“ Hann hélt áfram: „Athafnaleysið, blint og skilningssljótt á atburði umheimsins, er vísasti vegurinn til að leiða [hörmungar] yfir okkur. Íslendingar munu leitast við að tryggja öryggi sitt á þann veg, að á landi hér geti lifað um alla framtíð frjáls og farsæl íslensk þjóð.“

Bjarni talaði um hernaðaröryggi, en nú höfum við lært að efnahagslegt og félagslegt öryggi er ekki minna virði. Við þurfum að velja okkur stað sem best veitir slíkt öryggi.

Því er eðlilegt að við stígum skrefið til fulls og fáum sæti við borðið í Brussel þar sem ákvarðanir eru teknar, en látum okkur ekki nægja að vera þiggjendur í þeirri samvinnu."

 

Þá hafa menn virðingu Benedikts og Viðreisnarflokkssins  fyrir Fullveldinu á 100 ára afmælinu.

Fullskapaður framsalsvilji fullveldisins.

 

Kolefniskjaftæðið

ríður húsum.

Þar fer hátt umboðslausi umhverfisráðherrann sem enginn kaus. Hann heldur tölur út og suður um kolefnisútblásturinn og nauðsyn þess að leggja píslir á landslýð og þá lægstlaunuðu til þess að þjóna samþykkt hinna fjörtíuþúsund fífla AlGore frá París.

Valdimar H. Jóhannesson skrifar af glöggskyggni um þetta mál og segir m.a.:

".... Fullyrðingar um að núna séu síðustu forvöð að bjarga heiminum vegna ofhitnunar og hamfara henni samfara eru að mínu mati glórulaust bull eftir að hafa heyrt í fjöldanum öllum af merkustu vísindamönnum heims um þetta efni.Þeir harðneita því að nokkur vandi stafi af koltvísýringi ættuðum úr mannheimi né koltvísýringi almennt, enda helsta byggingarefni lífsins og í minna magni í andrúmslofti nú en oft áður í sögu jarðar.

Sumir kynnu að ætla að svona orðræða sé meinlaus. Telji þægilegast að fylgja fjöldasefasýki heimsins því að óneitanlega blása vindarnir helst í þessa átt núna.

Benedikt gerir því eins og Riefenstahl sem flaut með straumnum og naut góðs af. Eins og mynd Riefenstahl leiddi til aukinna hörmunga mun áróður umhverfisofstækisins leiða illt af sér nema ljósgeisli almennrar skynsemi geti brotið sér leið í gegnum myrkrið og þöggunina sem andstæð sjónarmið hafa mátt þola.

Svona grunnhygginn áróður mun kosta íslenska skattgreiðendur mikið og fækka tækifærum til þess að taka á aðkallandi verkefnum vegna aukins kostnaðar af dýrum lausnum þar sem ódýrari lausnir blasa við.

Hann mun skila þjóðinni lakari lífskjörum og verra mannlífi. Nær væri að snúa af þeirri braut sem stjórnmálamenn hafa kallað yfir okkur með Parísarsamkomulaginu alræmda og fyrirsjáanlegra tröllaukinna umhverfissekta sem þjóna engum markmiðum nema að dekra við sjálfbirgingana, sem hafa leitt þetta yfir okkur.

Svo ekki sé talað um sprenghlægilegu ímyndarsölumennskuna með kolefniskvótum. Þetta og ætlun stjórnvalda að fylla upp í mýrarskurðina út um allt land sem kostuðu tugi milljarða króna af almannafé er svo fráleitt að Orwell og Huxley hefðu aldrei sett það í bækur sínar þó að þeim hefði dottið slík geggjun í hug.Þeir vissu að enginn hefði getað trúað svo ýktri mynd af framtíðinni!

Með því að hafna bestu orkugjöfum hvers tíma er verið að dæma Íslendinga til minni velmegunar og leiða yfir vanþróuðu löndin hörmungar sem einnig munu hitta okkur fyrir. Þróunarlöndin munu aldrei komust upp úr fátæktinni nema þeim standi til boða hagkvæm orka.Umhverfisofstækið er að dæma þessi lönd til áframhaldandi fátæktar.

Ódýra orkan og vélaraflið dró okkur upp úr volæðinu á síðustu öld og er ein helsta forsenda velmegunar okkar...."

Íslendingar eru að dæma sig til viðvarandi fátæktar á grundvelli slagorða og ósannaðra fullyrðinga með kolefniskjaftæðinu sem er nokkur óvévefengjanlegur vísindalegur grunnur fyrir.

 

Alvarleg hugleiðing í Mogga:

en hæfilega hátíðleg er í Reykjavíkurbréfi Davíðs:

"Ósköp er notalegt

að fá enn eina staðfestinguna á því að „ástandið“ í þjóðfélaginu gefi ekkert tilefni til alvarlegrar og málefnalegrar umræðu á þjóðþinginu.

Háttvirtu hæstvirtan fyrir sér

Átakalínurnar snúast helst um það í augnablikinu hvort eigi að kalla ráðherra hæstvirta og þingmenn háttvirta eins og hefðin býður.

Umræða um þetta er þekkt.

Síðustu áratugi hefur hún oftast farið fram í upphafi kjörtímabils þegar lærlingum í þingstörfum þótti þetta skrítið og fóru hjá sér þegar þingforseti ávítti þá fyrir brot á reglunni.

Var engu líkara en að nýliðarnir hefðu aldrei fylgst með fréttum eða útsendingum frá Alþingi áður en þeim skolaði inn, fullgildir þingmenn. Sérstaklega gat þessi þáttur flækst fyrir sumum þeirra sem lentu í stjórnarandstöðu og þótti erfitt að koma út úr sér orðinu „hæstvirtur“ um ráðherra sem þeir höfðu í kosningum fáum vikum fyrr talið helsta skaðvald og þjóðar óvin.

Kannski hefur einhver þeirra óttast að grasrótin myndi telja að lítið legðist fyrir kappa sem lyppaðist niður fyrir valdsmönnum.

Þegar menn þroskuðust, sem var stundum hægfara ferli, sáu þeir að þessi ávörp voru hluti af tilhlýðilegri þinglegri virðingu sem eðlileg er talin í flestum lýðræðisríkjum. Hún minnir þá sem um stundarsakir eru kallaðir hæstvirtir eða háttvirtir á skyldur og ábyrgð sem starfanum fylgir fremur en að þeir belgist út í þeirri trú að persóna þeirra sjálfra hafi upphafist og það jafnvel með varanlegum hætti.

Ráðherra sem skömmu síðar verður á ný almennur þingmaður veit að nú er hann, venju samkvæmt, „háttvirtur“ og á ekki í neinum bögglingi með að ávarpa þann sem situr í stólnum núna sem hæstvirtan.

Það er sem sagt verið að fjalla um starfann, skylduna og ábyrgðina en ekki manninn.

Efnt til illinda þegar samstaða var málið

Fall íslensku bankanna þriggja var mikið. En þeir áttu í þeim efnum samleið með hundruðum og jafnvel þúsundum annarra banka víða um heim og þá ekki síst á Vesturlöndum þar sem kerfi einkabanka er ráðandi. Þá var mikilvægast alls að þjappa þjóðinni saman. Það var viðbótarólán að ósvífnir pólitískir lukkuriddarar komust að í skjóli múgsóeirða og reyndu að nota það skipbrot, til að ná pólitískum markmiðum sem höfðu ekkert með áfallið að gera.

Engar aðrar þjóðir fóru þá leið. Engu ríki datt í hug að kollvarpa bæri stjórnarskrá landsins síns af slíkum ástæðum. Ekkert benti til þess að ákvæði hennar hefðu stuðlað að þessu bankalega óláni.

Bankakerfi á barnsskóm

Það vill gleymast að einkarekið bankakerfi hafði aðeins verið til sem meginregla á Íslandi í rúman hálfan áratug.

Það virtist í fyrstu vera yfirgengileg hundaheppni að það væri að taka sín fyrstu skref í átt að því sem annars staðar tíðkaðist nákvæmlega á þeim tíma þegar alþjóðvæðingin var að breyta öllum leikreglum og framboð fjár var meira en lengi hafði sést.

Einhverjir lásu þetta vitlaust og töldu að séríslensk gen og einstök snilld sem varðveist hefði nyrst í ísköldum sjó hefði eitthvað með þetta að gera.

Staðan á lánsfjármörkuðum var þannig þá að það hefði þurft stórbrotna staðfestu til að sækja sér ekki hvern hnefann á fætur öðrum og lána það áfram án mikillar varfærni. Þannig mátti margfalda stærð banka á örfáum árum.

Og nú vita menn, sem endurskoðendur bankakerfisins segjast ekki hafa vitað þá, að algjörlega ástæðulaust þótti að sýna hefðbundna gát um útlán. Og þegar við þetta óvenjulega ástand bættist að áhættufíklar höfðu komið sér í þá stöðu að ábyrgðarmenn bankanna gátu ekki sagt nei við þá, varð staðan smám saman ósjálfbær. Sá þáttur kom ekki í ljós fyrr en allt of seint.

Sakbendingar

Atburðarásin sú laut sama lögmáli og lýsir sér í mörgum fréttum af starfi slökkviliða. „Þegar slökkviliðið kom að var allt alelda. Slökkvistarfið gekk vel en þegar því lauk var allt brunnið sem brunnið gat.“ Leyndur eldur sem blossar upp í óviðráðanlegri mynd er ógnvaldur allra slökkviliða. Almennt er slökkviliðinu aldrei kennt um brunana, enda þarf mikla ósvífni til þess. En það var reynt og þeir sem síst skyldi kostuðu það.

Stjórnarskráin líka

Og svo komu enn furðulegri tilþrif. Í mekkinum eftir „hrun,“ þegar enginn sá út úr augum, var ákveðið að kenna stjórnarskránni um það líka að þrír bankar risu ekki undir sjálfum sér. Hin raunverulega ástæða þess að sótt var að alsaklausri lýðveldisstjórnarskránni kom ekki í ljós strax. Í uppnáminu voru þeir auðvitað til sem lögðu trúnað á spuna loddaranna sem bankafallið og skipulögð múgæsing skolaði í ráðherrastóla. En smám saman varð flestum ljóst að þetta var angi af öðru máli.

Það átti að nota áfallið sem þjóðin var í til að troða henni inn í ESB og leggja helsi evrunnar á hana. Eftir það fengi hún aldrei brotið sig lausa. En vandinn var að stjórnarskráin leyfir ekki aðild. Því varð að gera breytingar á henni hvað sem það kostaði. Það hefði þjóðin aldrei samþykkt ef hin raunverulega ástæða væri gefin upp. Þess vegna var sett á svið leikrit, mikið og ómerkilegt.

Kynt var undir „kröfu þjóðarinnar“ um nýja stjórnarskrá vegna „hrunsins“. „Slembiúrtak“ þjóðarinnar var sent í dagpart í Laugardalshöll og þar fór fram ótrúlegt skrípó. Engar raunverulegar umræður. En við hvert borð sat tugur manna saman með umræðustjóra sem skrifuðu stikkorð á blað! Og öll „borðin“ án þess að nokkur almenn umræða færi fram komu upp með sömu stikkorðin, sem ekki var undarlegt. En það var tekið eins og mikilvæg skilaboð í andaglasi. Þetta hefði eins getað verið í leikskóla eins og undirbúningur á breytingum á stjórnarskrá landsins.

Engum var sagt að allt sem þetta leikrit snerist um var að ná því fram að breyta stjórnarskránni, svo hægt væri að þrýsta þjóðinni inn í ESB á meðan hún væri enn í sjokkinu eftir „hrun“.

Loftið hreinsast

Eftir því sem umræðan verður jarðbundnari treysta sífellt færri sér til að neita því að forsenda bjargræðis eftir „hrun“ var sú að Ísland hefði ekki verið bundið á klafa evru eins og Grikkir, en hefði eigin mynt og nægilegt fullveldi enn þá til að taka sjálfstæðar  ákvarðanir fyrstu vikurnar eftir að bankarnir féllu og það gegn áköfum mótmælum Seðlabanka evrunnar og því miður Breta undir forystu Gordons Brown. Slíkar ákvarðanir hefðu ella verið óhugsandi.

Þær hefðu með sama hætti verið óhugsandi og óframkvæmanlegar ef ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur hefði verið komin að á þeim tíma. Eftir það hefðu Íslendingar verið klossfastir í gildrunni og engu mátt bjarga.

Hrun kallar á druslur

Sjálfsagt eru einhverjir búnir að gleyma því að ein brýnasta tiltektin eftir „hrun“ var að drusluvæða þingsalinn. Einhverjir bitu það í sig að lágmarkssnyrtimennska í þingsalnum hefði eitthvað haft með það að gera „að það varð hér hrun“. Nauðsynlegt væri því að karlmenn gengju um með gapandi í hálsinn, en það hlálega er að bindisleysið var einmitt einkennisklæðnaður sem útrásarvíkingar tileinkuðu sér fyrir hrun.

Margir þingmenn hafa svarað kalli um drusluvæðingu þingsalarins vel, en þó ekki allir. Enn sem komið er hefur virðing þingsins þó ekki aukist svo mælanlegt sé, þvert á móti. Í nær öllum þingsölum lýðræðisþinga eru menn óralangt frá því að taka upp klæðaburð útrásarvíkinga í þingsalnum. Danir einir eru skrefinu á undan okkur. Þar sjást þingmenn iðulega á bolnum í ræðustól og í samræmi við góða umhverfismeðvitund hafa sumir ekki verið þvegnir lengi til að spýta ekki sápu í úthöfin.

En jafnvel þetta skref Dana hefur ekki aukið virðingu þingsins þar enn þá svo séð verði. Spurning er þá sjálfsagt sú hvort þeir taki ekki stóra stökkið þar og þingmenn mæti á brókinni og að minnsta kosti einhverja daga í viku með öl og sígarettu í salinn til að endurspegla afslappað andrúmsloftið utan húss. Það gæti gert kraftaverk um trúverðugleikann.

Annað mikilvægt skref

Og hér gætu menn hætt þessu hæstvirtu og háttvirtu sem gæti rétt eins og stjórnarskráin hafa gert útslagið með „hrunið“. Eftir að því væri sleppt fellur „ráðherra“ og „þingmaður“ sjálfkrafa úr ávarpinu. Þá væri aðeins talað um Kristján, þegar átt væri við sjávarútvegsráðherrann, og ef það dygði ekki til að forða nýju hruni, þá bara Stjáni og væru fleiri en einn Stjáni í salnum þá Stjáni blái (sjálfstæðismaður) til aðgreiningar frá öðrum.

Sjálfgert væri þá að hætta að upphefja þingforseta og hann er alþýðlegur og tæki því vel, þótt það þróaðist fljótt í það að Grímsi gæfi Stjána bláa orðið. Þegar svo væri komið þá ættu líkur á nýju hruni að vera hverfandi.

Hví heggur sá....

En auðvitað væri öruggast að breyta stjórnarskránni svo hún felli ekki fleiri banka. Meira að segja Sjálfstæðisflokkurinn virðist trúa því prakkarastriki upp á stjórnarskrána, því ella væri hann ekki svona þýður í taumi Viðreisnar og Samfylkingar. Viðreisn var í hetjulegri baráttu í þriðja stórmáli þingsins, styrjöldinni miklu gegn mjólkurfernunum, sem flokkurinn telur að ögri Jean Claude Juncker, sem hafi aðrar drykkjuvenjur en mjólkurþambarar.

Í aðdraganda þess að gera enn eina atlögu að stjórnarskránni ætla þessir þrír flokkar að brjóta hana kirfilega áður með því að færa ESB vald sem óheimilt er, ofan á þau stjórnarskrárbrot sem þegar hafa verið framkvæmd í endalausum smáskrefum, eins og bent var á nýlega. Vissulega er ástæðulaust að ætla að forsetinn sem nú situr, þótt mun veikari sé fyrir ESB en fyrirrennarar hans, muni bregðast sjálfum sér og þjóðinni í þessum efnum. Og þjóðinni má treysta verði lagt í Icesave, töku II.

Bjössi og Ásmundur aka eins og ljón

Eitt af þessum þremur stórmálum þingsins síðustu tvo mánuði snýst um akstur Ásmundar Friðrikssonar alþingismanns. Píratar hafa átt erfitt með að sætta sig við að Ásmundur fari ekki hjólandi um Suðurkjördæmi eins og þeir fara um sitt, 101 Reykjavík.

Þeir blása á skýringar Ásmundar um að hann telji sér skylt að vera á ferðinni og ræða málin við sína kjósendur. Píratar benda á að þetta fái ekki staðist því að kosningar séu leynilegar á Íslandi og Ásmundur viti því alls ekki hverjir kusu hann og eigi því enga möguleika á að ræða við sína kjósendur.

Eltast við einelti

Þetta fyrirkomulag hafi einnig leitt til þess að Píratar hafi ekki getað lagt sína eigin kjósendur í einelti og hafi því ekki átt annan kost en að leggja hver annan í einelti, en samkvæmt reglum Pírata sé það mismunun ef eingöngu kjörnir fulltrúar njóti eineltis en ekki allir þeir sem trúnaðarmenn Pírata gætu náð til, væru kosningar ekki leynilegar.

Nú verður því ekki á móti mælt, sem Píratar benda á, að bæði kílómetramælir bifreiðar Ásmundar og þeir reikningar sem þingið greiðir samkvæmt þeim, sýna að þingmaðurinn er á fleygiferð um kjördæmi sitt. En þá vaknar enn ein spurning í þessu stórmáli og hún er þessi: Hvernig fær það staðist þegar kílómetramælir Ásmundar sýnir mun meiri akstur en hjá samviskusömum leigubílstjóra og ávísanahefti þingsins staðfestir mælinguna, að þjóðin sé eftir sem áður algjörlega sannfærð um það, að Píratar séu miklu frekar úti að aka en Ásmundur? En í þessu sambandi kom ábending frá Flokki fólksins, eða Flokki mannsins eða Flokki bílsins, um að þetta vandamál yrði úr sögunni eftir að sjálfkeyrandi bílar kæmust í almenna notkun. Þá gæti Ásmundur sent sinn sjálfkeyrandi bíl fram og til baka til Hornafjarðar til að eiga samráð við hugsanlega kjósendur sína og setið á meðan í matsal þingsins, þar sem Píratar gætu lagt hann í einelti og með þeim hætti hvílt þá sem verið hafa lengst í innanflokkseineltinu hjá þeim.

Og þarna gæti allur hópurinn setið ógreiddur, óþveginn, bindislaus á brókinni á meðan Viðreisn leitaði að mjólkurfernum frá morgni til kvölds og þá þyrfti ekki að gera frekari ráðstafanir til að koma í veg fyrir nýtt hrun.

Þetta gæti því allt farið betur en á horfðist."

Þetta er söguleg yfirferð um langa vegferð. Hún segir sannleikann óþveginn um það kratiska samsæri sem reynt var að framkvæma eftir hrunið. 

Það er ekki ólíklegt að einhvern svíði undan eins og þegar menn heyra sárreiðir sannleikann allan í alvarlegri hugleiðingu.  

 

Björn Leví brillérar

enn í bráðum fróðleiksþorsta.

Svo segir í Mogga:

Útbýtt hefur verið á Alþingi svari Sigríðar Á. Andersen dómsmálaráðherra við fyrirspurn Björns Levís Gunnarssonar, þingmanns Pírata, um atkvæðagreiðslu utan kjörfundar. Taldi ráðherra ekki unnt að svara spurningu þingmannsins.

Fyrirspurnin var svohljóðandi: „Í hvaða tilvikum í kosningum til Alþingis, forsetakosningum og sveitarstjórnarkosningum frá 2009 hafa kjósendur þurft að fara út fyrir sveitarfélag sitt á kjörstað til að greiða atkvæði utan kjörfundar, sbr. 1. mgr. 58. gr. laga nr. 24/2000? Hve langt þurftu kjósendur að fara í framangreindum tilvikum til að greiða atkvæði utan kjörfundar? Óskað er eftir upplýsingum um vegalengdir í kílómetrum.“ Í löngu svari ráðherra er lýst ferli atkvæðagreiðslu utan kjörfundar.

M.a. er bent á að í lögum sé ekki gert ráð fyrir að kosning utan kjörfundar verði í hverju og einu sveitarfélagi. Bent er á í svarinu að í einu sveitarfélagi geti t.d. verið margir byggðarkjarnar auk dreifbýlis eða engir byggðarkjarnar og aðeins búseta í sveitum. Engin tök séu á að afla upplýsinga um vegalengdir sem kjósendur sem búsettir eru í sveitum þurfa að fara til þess að kjósa utan kjörfundar, enda vegalengdirnar afar misjafnar eftir því hvort miðað sé við þann bæ sem lengst er frá byggðarkjarna sem kosið er í eða næst honum. „Með vísun til framangreinds telur ráðuneytið ekki unnt að svara spurningunni um það hve langt kjósendur hafa þurft að fara í þeim tilvikum sem þeir hafa ekki getað greitt atkvæði utan kjörfundar í sveitarfélagi sínu,“ segir að lokum í svari ráðherra. sisi@mbl.i"

Ef menn lesa fyrirspurnina þá geta menn velt fyrir sér hvaða erindi þessi þingmaður á þangað? Þetta er sérstæður brilljans hjá Birni Leví til viðbótar við fyrri frægð í fyrirspurnum.

Hvað er Forsetinn okkar

að gera í París með alvöru stjórnmálamönnum?

Hvaða erindi á valdalaus maður eins og hann á fund með leiðtogum? 

Er þetta ekki tilgangslaus peningasóun þegar Forsetinn okkar er að fara svona á fundi með alvöru forystufólki?

Húsnæðisvandinn

er sagður  yfirþyrmandi. Unga fólkið getur ekki flutt að heiman. Það er svo dýrt að eignast húsnæði.

Hérna er tilbúið hús án lóðar á 350.000 kall fermetrinn. Auðvitað má hvergi setja það niður á höfuðborgarsvæðinu vegna fjandskapar sveitarfélaganna við lausn húsnæðisvandans. Húnæðislán eru fáanleg til langs tíma.

Hver er þá skýringin á vandanum?

Vill fólkið ekki byggja? Vantar bara ekkert húsnæði? 

Ég veit um 100 m2 íbúð sem var auglýst til  leigu í dag í Kópavogi. Ekki ein fyrirspurn.

Hvað er Ragnar í V.R.að segja um nauðsyn þess að byggja óhagnaðardrifið leiguhúsnæði? Hann er að fara að byrja að leysa vandann strax eftir áramót.

Er þessi húsnæðisvandi kannski bara tilbúningur?

 

Ég styð Pírata

eindregið í því að hætt verði að ávarpa þá sem "hæstvirta" þingmenn. Menn sem labba með flakandi í hálsinn á sokkaleistunum upp í ræðustól Alþingis þurfa ekki neinar svoleiðis nafnbætur.

Jón langafi minn Ólafsson kom þessum sið á á Alþingi fyrir meira en öld síðan til þess að reyna að koma einhverjum menningarbrag á samkunduna þar sem orðbragðið var farið að ganga fram af sæmilega uppdregnu fólki.  Þingmenn lögðu slíkar nafnbætur hver á annan úr ræðustól að Jóni ofbauð. Hann fékk þingmenn til að taka upp þennan hátt við að ávarpa hvorn annan í ræðustól að dugað hefur síðan. En ekki lengur víst.

Það er vel til fundið finnst mér að hætta þessari lýsingarorðanotkun á þingmenn Pírata og jafnvel Samfylkingar líka. Ég kem ekki auga á nein þau hávelborinheit þessara þingmanna sem þarf til að ávarpa þá með þessum hætti. Ég myndi ekki sakna þeirra á þingi þó ég hvorki sæi þá né heyrði framar.

Ég styð Pírata með það að ávarpa þessa þingmenn ekki framar að hætti Jóns Ólafssonar.

ESB rennur á rassinn

auðvitað.

Þetta aulabandalag sem aldrei hefur dugað til neins fremur en það gerði í Bosníustríðinu sem var í bakgarðinum hjá því. Þá varð kaninn að koma og stilla til friðar.

Nú er þessi Macron að derra sig og heimta að Evrópumenn geri sig óháða Kananum. Hann nær engri samstöðu um neitt. Belgarnir neita að láta Swift óhlýðnast fyrirmælum Trumps um bann á Íran. ESB hefur ekki tekist að fá neitt ríki til að óhlýðnast Trump.

Þennan hrærigraut vilja fullveldissalarnir í Samfylkingunni, Viðreisn og Pírötum troða Íslendingum inn í.

ESB er aulabandalag sem ber dauðann í sér. Bretar eru fyrstir til að yfirgefa sökkvandi skip. Fleiri koma á eftir þegar ljóst er hvernig ESB liggur.

Ragnar Þór steytir hnefann

og segist hafa allt um það að segja hvaða vexti Seðlabankinn ákvarðar. Hann hótar styrjöld við allt og alla.

Miðað við skipulag á stéttarfélögum og stjórn þeirra blasir við hversu úrelt þetta skipulag í kjaradeilum er. Upphlaupsmenn láta kjósa sig í valdastöður með örbroti atkvæða félagsmann. Út á það ætla þeir að stefna þjóðinni í verkföll að eigin smekk.

Verkföll eru alvörumál sem einhvern  tímann verður að leika til enda. Skrautsýningar eins og hér hafa tíðkast með fárra vikna borguðu verkfalli forystumanna meðan almenningur er settur í svelti ætti að heyra sögunni til.

Ég held að það fyrst sem verði að gera er að setja atkvæðagreiðsluskyldu á verkalýðsfélög með verkfallsrétt. Það næsta er að frysta alla fjármuni félaga vinnumarkaðsins í byrjun verkfalls. Enginn fái aðgang að sjóðum meðan vinnustöðvun stendur.  Feira gæti komi til ef fólk vill bara nota hnefana en ekki heilann.

Þjóðfélagið stefnir í styrjöld undir forystu Ragnars Þórs og Sólveigar Önnu. Hugmyndafræðina og áróðursmálin getur sér Gunnar Smári Egilsson sem best séð um. 

Það eru steyttir hnefar en ekki heilafrumur í boði.