Þjóðarskandall við Gullfoss

eina fegurstu náttúruperlu Íslands er í formi útiaðstöðuleysis  til að skoða fossinn af neðra planinu þar sem hann er fallegastur.

Ferðafólk neyðist til að stoppa á efraplaninu þar sem hægt er fyrir einstakan velvilja veitingahússinns og verslunarinnar sem þar er, að koma fólki á klósett.

Þarna er ríkiseignin Sigríðarstofa þar sem voru klósett en hún hefur verið lengi harðlæst. Veitingahúsið sjálft og þjónusta þar er til fyrirmyndar og allt í topp lagi. En útiaðstaðan gengur öll út á aðgengi, tröppur og palla. Sem eru alveg vel viðunandi. En ekkert er hugað að grunnþörfum fólks sem er þarna á ferð á neðra planinu.

Í Selsundi við Krýsuvík eru einföld trébygging með klósettum og vöskum sem leysir allan vanda og ferðafólk tekur fegins hendi. En Ferðamálaráði virðist um megn að skilja að það liggur meira  á þessu við Gullfoss áður en farið er að eyða milljónatugum í endurbætur á göngustígum sem minna liggur á.

Við Gullfoss er þjóðarskandall íslenskrar afdalamennsku í gangi. 

Haltu mér slepptu mér

elsku ótætis ESB. Þannig líða andvörpin og kveinin upp frá Íslandi þegar Júnkarinn af Lúxemburg tilkynnir sem svo að ekkert nýtt ríki verði tekið inn í bráð.

Ritstjóri Fréttablaðsins veinar eins og stunginn grís. Þetta eigi ekki við um Ísland. Víst séum við við það að verða teknir inn og það megi ekkert gera til að spilla fyrir upptöku Evru og létta af höftunum. Svo heldur því enn blákalt  fram að stjórnarflokkarnir hafi lofað þjóðaratkvæði um að halda viðræðunum áfram en ekki um neitt annað.  Það tekur því  ekki einu sinni að mótmæla lyginni í þessu málgagni Samfylkingarinnar frekar en hjá Göbbelsi gamla. Þá kemur hún bara aftur á morgun og hinn líka.

ESB sinnarnir eiga svolítið bágt og kannski eigum við ekki að vera stríða þeim neitt. Í blöðum dagsins stendur líka að atvinnuleysið á Íslandi sé nú komið í 2.5% meðan það er 10.5 % í Evrópusambandinu. Seðlabankinn kaupir Evrur sem aldrei fyrr, Íslendingar flykkjast á sólarstrendur og landið er að drukkna í ágangi ferðamanna.  Það verður að fara að stækka landið og búa til fleiri "Sehenswürdigkeiten" fyrir Deutscharann og láta hann borga inn í Evrum en ekki íslenskum hundraðköllum.

Ég held bara að ég sé farinn að vorkenna Samfylkingunni. Hvað getur hún nú  fundið sér tl dundurs þegar leiknum "Haltu mér slepptu mér" sleppir?

Glæpamennskan nær nýjum hæðum

þegar uppreisnarmenn skjóta niður farþegaþotu í Ukraínu. 

Skyldu  finnast íslensk sérsamtök sem eru tilbúin að mæla þessu bót? Hvað ef Hamas dytti þetta í hug til að biðja um loftárásir á eigið fólk?  Myndu menn hugsanlega sýna því  skilning af því að....?

Það er ólýsanlegur hryllingur sem mannskepnan fær sig til að gera. Þarna hefur glæpamennskan náð nýjum hæðum. 

Er EES samningurinn úreltur?

er spurning sem vert er að velta fyrir sér.

Hvað hefur þessi samningur fært okkur annað er þá niðurlægingu stjórnmálanna sem þau eru í komin? Svo mikil er eymdin að stjórnmálamönnum dettur í hug að stofna nefnd til að kanna orsakir þess að fólk kærir sig kollótt og er hætt að fara á kjörstað.  Það er eins og viðkomandi vesalíngar haldi að þetta sé eitthvað sem er ekki þeim sjálfum að kenna? Þjóðin sé eitthvað biluð að hafa tapað trúnni á handleiðslu hugsjónalausra atvinnupólitíkusa eins og Jón Gnarr var gott dæmi um. Sem tekur kollegum sínum fram að þvi leyti að hann getur ef til vill unnið fyrir sér á annan hátt. 

Orsakanna fyrir minnkandi stjórnmálaáhuga er að leita í þeirri niðurlægingu Alþingis sem fólst í valdaframsalinu á fullveldinu til Efvrópusambandsins á sinni tíð.  Þaðan streyma lög sem íslenskir löggjafar nenna ekki einu sinni að lesa. Og þó þeir nenntu að lesa þau þá myndu þeir  ekki skilja þau. Þessvegna rétta þeir bara upp höndina og samþykkja tilsend plögg sem íslensk lög. Með mun verri og víðtækari afleiðingum fyrir allt íslenskt samfélag en við gerum okkur grein fyrir í fljótu bragði þar sem við erum orðin samdauna samningnum.

Getur þetta stjórnmálalið búist við því að kjósendur flykkist á kjörstaði till að hrópa húrra fyrir því sjálfu sem svo gersamlega hefur brugðist skyldum sínum við sjálft sig og þjóðina? Fólki sem hefur ekki sjálfstæðar skoðanir á því hvað séu landsins gagn og nauðsynjar en lætur þess i stað nota sig sem stimpilpúða fyrir erlent vald?

Mér er til efs að EES samningurinn hafi fært okkur nokkuð það sem við gátum ekki náð fram sjálfir með diplómatískum hætti.  Hann hefur hinsvegar fært okkur margt sem við hefðum sannlega betur verið án. Hann hefur aukið við okkur eftirlitsiðnaði sem eru dragbítur á þjóðarbúið og eykur skriffinsku og þenur ríkisbáknið sem einu sinni ungir menn vildu burt.  Svo og aukið óraunhæfar kröfur til alls stjórnkerfis gríðarlega.

Líklega væri hagvöxtur á Íslandi mun meiri í dag ef þessi letisamningur íslenskra stjórnmálamanna hefði aldrei verið gerður. Honum hefur fylgt líka Schengen samningurinn sem hefur aukið vanda okkar af hælisleitendum og innflytjendum umtalsvert án þess að nokkur arður af honum sé áþreifanlegur. Og sé einhver ávinningur má spyrja hvort við hefðum ekki getað náð honum eins og Bretar sem standa utan Schengen af því að þeir eru eyland? 

"Samkvæmt 127. gr. EES-samningsins getur sérhver samningsaðili sagt upp aðild sinni að samningnum að því tilskildu að hann veiti öðrum samningsaðilum a.m.k. tólf mánaða fyrirvara með skriflegum hætti. Samningsaðilarnir eiga því kost á því að segja upp aðild sinni að EES-samningnum. Það þýðir hins vegar alls ekki að EES-samningurinn sem slíkur sé niður fallinn heldur þvert á móti ber þeim aðilum sem eftir standa að gera nauðsynlegar breytingar á EES-samningnum þannig að hann geti nýst áfram. Verður síðar að þessu vikið.

Á hinn bóginn má sennilega segja að EES-samningurinn verði óvirkur ef honum er sagt upp með þeim hætti að hann verði óframkvæmanlegur. Það ástand getur varað um stundarsakir eða að jafnvel fullu og öllu svo sem t.d. vera myndi ef öll EFTA-ríkin segja upp aðild sinni að honum eða ef ESB sem slíkt gerir það."  

Svo ritar  Stefán M. Stefánsson prófessor við lagadeild H.Í árið 1994.

Í ljósi gjaldeyrishaftanna sem Ísland neyddist til að setja í kjöfar hrunsins, þá er mér spurning hvort samningurinn sé ekki í raun sjálfdauður?  Það sé þá orðið aðeins formsatriði að losa sig við hann?

En myndi uppsögn ekki krefjast þess að Alþngismenn yrðu að bregða blíðum blundi og fara að hugsa um skyldustörf sín? Er þá við því að búast að eitthvað verði gert í þessu?  Þar að auki eru enn á lífi þeir sem stóðu að samningsgerðinni á sinni tíð og hældumst um.  Myndu þeir ekki rjúka upp sem reiðir rakkar með gífurlegu gelti ef einhver vildi efast um þetta afrek þeirra?.

 Mér finnst ástæða til að velta EES samningnum fyrir sér aftur  og spyrja sig   spurninga.

Varalið

vantar þessa þjóð til að geta gripið til í næsta sinn sem brjálaður kommúnistaskríll eða aðrir hópar ráðast gegn lögreglu eins og gerðist 30 marz 1949 og síðan aftur í búsáhaldabyltingunni svo nefndu sem er þó allt of sakleysilegt nafn á þeim atburðum.

1949 voru myndaðar hvítliðasveitir með skömmum fyrirvara til að verja æðstu stofnun þjóðarinnar gegn áhlaupi kommúnista. Hraustleg framganga þeirra ungu manna gerðu lögreglu þá kleyft að ná tökum fyrr á ástandinu sem þá ríkti í miðborg Reykjavíkur.

Í búsáhaldabyltingunni svonefndu á svipuðum slóðum,þó hættulegri vopn en búsáhöld hafi verið þar á ferð, var ekki gripið til táragass eins og 1949. Kommúnistar æstu upp múginn með símtölum úr Alþingishúsinu í skjóli þinghelgi sinnar þegar verst á stóð.  Ekki mál gleyma slíkum 5. herdeildar þáttum í neyðaráætlunum sem gerðar þurfa að verða.

Hefðu ekki hraustmenni úr röðum borgaranna stigið fram við Stjórnarráð Íslands  til varnar og samstöðu með  örþreyttum  lögreglumönnum okkar má vera að skrílnum og skipuleggjendum hans hefi tekist ætlunarverk sín. Þessir menn höfðu hvorki  vopn né verjur gegn skrílnum eins og hvítliðarnir höfðu 1949 heldur lögðu sjálfa sig að veði gegn múgnum.  Heldur ekki voru þeir skipulagðir af yfirvöldum sem þá.

Þessum góðu drengjum fær þjóðin seint fullþakkað þeirra framganga og hefur Forsetinn líklega boðið einhverjum óverðugri til móttöku á Bessastöðum heldur en þessum piltum, sem þó líklega fáir vita til fulls hverjir eru. En nokkuð víst tel ég að þeir komu ekki úr hópi hælisleitenda eða innflytjenda heldur ættbókarfærðra og innfæddra Íslendinga. 

Leiðari Morgunblaðsins minnist síðarnefnda atburðarins í forystugrein í dag:

"....Skipulögð mótmæli skóku landið. Þar var margur þátttakandi fullur af réttlátri reiði og vildi fá að láta hana í ljós. Illt væri ef ekki gæfist færi á því í lýðfrjálsu landi. En kunnáttumenn tóku fljótlega yfir og beindu reiðinni í skipulagðar árásir á stofnanir landsins og munaði hársbreidd að valdataka af þeirri gerð heppnaðist. Seilast má í fræga setningu úr átökunum í Bretlandi í síðari heimsstyrjöld, og segja um fámennt lögreglulið Íslands að sjaldan hafa jafn margir átt jafn fáum jafn mikið að þakka og þjóðin þá...."

Í nærliðnu atburðunum mátti sjá grímuklædda glæpamenn skjótast um í mannþrönginni  til að fremja illvirki sín svo sem að henda grjóti að lögreglu og öðrum. Það var ekki þeim að þakka að enginn slasaðist.  Brýna nauðsyn ber til þess að taka í lög bann við grímubúningum á almannafæri við slíkar aðstæður sem þarna voru. Með nútímatækni myndavéla verður auðveldara að hafa upp á brotamönnum þurfi  eftirmál slíkra atburða að gerast upp.

Það þarf að mynda sjálfboðaliðasveitir nokkur hundruð manna sem kalla má til sem einskonar varalögreglu ef svona tilvik koma upp aftur. Land sem er herlaust verður samt að geta gripið til varna fyrir lýðræðinu ef stjórnleysingjar eða byltíngarskríll ræðst að aftur stofnunum lýðræðisins.

Það vantar varalið. 

  

Vonir og vonbrigði

eru í hugum margra sem hugsa um pólitík þessa rigningardaga sumarsins.

Margir vonuðu að ný ríkisstjórn myndi taka rösklega til höndum til að sópa flórinn eftir í hugum margra verstu ríkisstjórn allra tíma á Íslandi. Stjórnar sem breytti skattkerfinu að hætti villtustu drauma Steingrims J. Sigfússonar sem hann hafði boðað í sínu grundvallar-barátturiti 2006.

Þar lýsti Steingrímur Jóhann  því hann hvernig hann ætlaði að koma höggum  á millistéttina á Íslandi, hvernig hann ætlaði að draga tennurnar úr öllu  frjálsu atvinnulífi sem í hans veruleikafirringu er í höndum fjölskyldnanna fimmtán eða þaðan af skuggalegrar hjarðar nýríkra bréfagutta og gjafkvótaþega.

 Það er mjög erfitt að setja sig inn í þá furðuveröld sem í hugsjónaheimi þessa Steingríms ríkir. Þar rekst auðvitað margt á annars horn eins og í Mein Kampf.   Hugsjónirnar eru þó yfirleitt þá sem fyrr til sölu fyrir völd og aðstöðu til illra verka. ESB umsóknin og Icesave  segja í rauninni allt sem þarf hvert þessi maður var nærri búínn að koma þjóðinni í.  Það má segja að upplausn ESB innan frá hafi bjargað því sem bjargað varð frá þessu eina máli Samfylkingarinnar fyrr og síðar.  Forsetinn og stjórnarskráin björgðu þjóðinni svo frá  Icesave I, II og III.

Í leiðara Morgunblaðsins er farið vel yfir afrekaskrá þessa manns, sem þó var talinn aðeins annar aðilinn í ríkisstjórnarsamstarfi Samfylkingarinnar og VG. En áhrif hans voru langt umfram stærðarmuninn á flokkunum. En sagan kennir að kratar hafa aldrei getað staðið gegn einbeittum árásum,  frá Weimarlýðveldinu talið til þessa dags. Þeir kjósa alltaf þægindin fyrir sig fram yfir nauðsynlega erfiðleika. Hér skulu undirstrikuð nokkur atriði sem koma fram í áminnstum leiðara Morgunblaðsins:

"Kjörtímabil fyrstu hreinu vinstristjórnarinnar var einkennilegt um margt. Fljótlega skein í gegn að þeir flokkar, sem komnir voru til valda, töldu sig hafa fengið óvænt og óvenjuleg pólitískt tækifæri upp í hendurnar. Það umrót sem varð við fall allra viðskiptabankanna og flestra annarra fjármálastofnana teygði sig inn í alla kima þjóðfélagsins. Landsmenn voru í senn undrandi, sárir og reiðir. Líka sá hluti þeirra sem stigið hafði dansinn með þeim sem gáfu taktinn og þóttu óviðjafnanlegir snillingar og voru óspart lofsungnir. Ekki síst af skriffinnum sem mjög hafa haft sig í frammi í kjölfarið, en þá látið eins og þeir hafi verið í öðrum álfum, á meðan efnt var til efnis í brunann.

 

Skipulögð mótmæli skóku landið. Þar var margur þátttakandi fullur af réttlátri reiði og vildi fá að láta hana í ljós. Illt væri ef ekki gæfist færi á því í lýðfrjálsu landi. En kunnáttumenn tóku fljótlega yfir og beindu reiðinni í skipulagðar árásir á stofnanir landsins og munaði hársbreidd að valdataka af þeirri gerð heppnaðist. Seilast má í fræga setningu úr átökunum í Bretlandi í síðari heimsstyrjöld, og segja um fámennt lögreglulið Íslands að sjaldan hafa jafn margir átt jafn fáum jafn mikið að þakka og þjóðin þá.

 

Í þessu andrúmslofti skolaði vinstristjórninni í valdastólana. Samfylkingin var innanborðs, komin beint úr stjórninni sem nýja stjórnin kallaði jafnan »hrunstjórnina!«

 

Þá var um stund mikið talað og sumt í hástemmdara lagi. Steingrímur og Jóhanna sögðust vera komin til að moka óhroðann eftir síðustu stjórn (þá sem Jóhanna hafði setið í athugasemdarlaust). En það var þó ekki tilgangurinn sem fyrir þeim vakti. Fljótlega sást að nú skyldi hið einstaka andrúmsloft og það tækifæri sem það skapaði notað til að koma í gegn stefnumálum þessara afla, sem þjóðin í eðlilegu ástandi hefði aldrei veitt sinn atbeina. Án nokkurrar umræðu með þjóðinni og án þess að leita samþykkis hennar var ætt í aðildarumsókn að ESB, sem Steingrímur hafði sagt daginn fyrir kosningar að hans flokkur myndi aldrei taka þátt í.

 

Gera skyldi atlögu að stjórnarskránni og fleira í þeim dúr var hrint úr vör. Hvenær sem einhverju var andæft veikum rómi var hrópað: »Það varð hér hrun, það varð hér hrun,« þótt ekkert af þeim málum, sem þá fóru hæst, hefðu tengsl við það.

 

Á sama tíma var leitast við að draga taum erlendra kröfuhafa gegn Íslendingum með næsta ótrúlegum hætti. Hvað eftir annað var lagt í leiðangur með Icesave, sem þjóðin gerði jafnharðan afturreka. Stjórnvöldin hröktust huglaus í forkastanlegan samning vegna Gamla Landsbankans, og frömdu þar þjóðhættulega gjörð.

 

Án nokkurrar opinberrar umræðu voru kröfuhöfunum færðir tveir stærstu bankar landsins. Fljótlega kom í ljós hve misráðið það var. Gerðar voru yfir 100 breytingar á skattlögum, nær allar almenningi í óhag, og rökstuðningurinn var jafnan efnislega hinn sami: »Það varð hér hrun, það varð hér hrun.« Stöðugt var hert á höftum, sem áttu aðeins að standa í 6 mánuði, með óbærilegum áhrifum fyrir þróun efnahagslífsins. Fæst af þeim óþurftarverkum, sem þvinguð voru í gegn, höfðu neitt með »hrunið« að gera. Það var hins vegar brúkað sem eitt allsherjar skálkaskjól.

 

Hin mikla skatthækkanahrina var ígildi þess að stíga á bremsu bifreiðar, sem bisaðist í brattri brekku. Umsvif, geta og vilji til verka liðu fyrir vikið.

 

En hinn sanni tilgangur allra skatthækkananna var loks viðurkenndur þegar Steingrímur J. Sigfússon tók hið fágæta sannleikskast, sem Óli Björn Kárason nefndi í grein sinni hér í blaðinu í gær: »Fyrrverandi fjármálaráðherra og formaður Vinstri grænna hefur lýst því yfir að stórkostlegar skattabreytingar á árunum 2009 til 2013 hafi verið stærsti hugmyndafræðilegi sigur flokksins. Skattkerfinu hafi verið breytt »nánast eftir okkar eigin formúlu og að grunni til í samræmi við hugmyndir sem ég teiknaði upp í bók sem ég skrifaði 2006«. Um þessa staðhæfingu Steingríms verður ekki deilt.«

 

Hver einasta skattahækkun var hins vegar afsökuð með skálkaskjólinu »það varð hér hrun«. En setningin úr sannleikskastinu gefur aðra og réttari mynd.

 

Vinstristjórnin hreina hrökklaðist loks frá rúin trausti og fylgi. Farsælasti leiðarvísir þeirrar ríkisstjórnar, sem stofnað var til vorið 2013, hefði verið áætlun um að vinda markvisst og skipulega ofan af öllum misgjörðum ríkisstjórnar Jóhönnu og Steingríms. Hefði slík áætlun verið gerð og henni fylgt hefði stjórnin byrjað vel, og hún hefði unnið sér glæsilega sess í stjórnmálasögunni og íslensk tilvera hefði tekið hratt og myndarlega við sér."

 Hér gætir greinilega nokkura vonbrigða með tiltektir núverandi ríkisstjórnar. Illa hefur gengið að að vinda ofan af hundrað skattlagabreytingum Steingríms Jóhanns  . Óneitanlega verður sú hugmynd skýrari í huga almennings eftir því sem líftími  breytinganna lengist að þær hafi þá kannski ekki verið alvondar og þá réttlætanlegar. Þetta er ekki hollt fyrir núverandi ríkisstjórn sem þá lætur eins og henni vel líki.

Til dæmis lítið atriði eins og sykurskatturinn fær að dúsa óáreittur og auðlegðarskattur Indriða var ekki afnuminn heldur látinn hafa sinn gang.  Tryggingagjaldið er næsta óbreytt. Öryrkjar og eldri borgarar bíða enn óánægðir á hliðarlínunum. Aðrir skattar hafa ekki lækkað. Útsvar sveitarfélaga hefur hinsvegar hækkað og fasteignagjöld hafa líka hækkað í lífeyrissjóðabólunni. Í heild er akur vonbrigðanna í blóma.

Við þessar aðstæður er ekki nema vona að einhver spyrji:

Hvað varð um yður þér ungu menn sem vöktu okkur vonirnar vorið 2012 ?  

 

 

" 

Vandamál millistéttarinnar

komu berlega í ljós þegar ljóst varð í sjónvarpi ung og menntuð kona var dæmd í ánauð án reynslulausnar  í eigin landi af Excel-krökkum sem annast greiðlsumat vegna íbúðakaupa.  Henni eru allar bjargir bannaðar á Íslandi um alla framtíð.  Hún á enga aðra möguleika en að flýja land. Skattakerfið og launin fyrir menntastörf hennar sjá til þess.

Adolf Hitler lýsti áformum sínum um nýtt heimsstríð og útrýmingu Gyðinga skilmerkilega  í Mein Kampf 1923. Hann fékk tækifæri til að hrinda þeim í framkvæmd vegna andvaraleysis kjósenda og aumingjaskapar annarra stjórmálamanna. Steingrímur J. Sigfússon lýsti fyrirætlunum sínum um ofurskatta á millistéttina í sinni baráttubók árið 2006.  Hann komst til valda 2009 fyrir andvaraleysi kjósenda og aumingjaskapar annarra stjórnmálamanna. Hann framkvæmdi áætlanir sínar með þeim afleiðingum sem Óli Björn lýsir einkar vel í sinni grein í Mbl.í dag: 

 Óli Björn Kárason segir m.a það sem bloggari feitletrar úr greininini.:

"Í tæplega fimm ár var sótt skipulega að millistéttinni. Vinstri stjórn, sem vildi kenna sig við norræna velferð, gróf undan millistéttinni með gríðarlegum skattahækkunum, stöðugum breytingum á skatta- og eftirlitskerfinu og með endurteknum árásum á sjálfstæða atvinnurekandann. Eitt helsta verkefni ríkisstjórnar Framsóknarflokks og Sjálfstæðisflokks er ekki aðeins að hrinda atlögunni að millistéttinni heldur einnig að mynda jarðveg fyrir öfluga og fjárhagslega sjálfstæða millistétt.

 

Leynt og ljóst vann vinstri stjórn Samfylkingar og Vinstri grænna að því að umbylta íslensku þjóðfélagi. Ráðist var gegn séreignastefnunni enda draumur margra sósíalista að almenningur sé fremur leiguliðar en eigendur. Draumurinn lifir enn í dag enda er litið á baráttu einstaklingsins og fjölskyldu hans við að eignast eigið húsnæði með gríðarlegri vinnu og eljusemi sem háttsemi smáborgara. Ungu fólki er gert nær ókleift að eignast eigið húsnæði og þess í stað eru áform hjá Reykjavíkurborg um að hefja umfangsmikla uppbyggingu leiguíbúða. Ríkið leikur undir og virðist hafa meiri áhuga á að efla leigumarkaðinn en að auka möguleika fólks til að eignast sitt eigið húsnæði.

 

 

Fyrrverandi fjármálaráðherra og formaður Vinstri grænna hefur lýst því yfir að stórkostlegar skattabreytingar á árunum 2009 til 2013 hafi verið stærsti hugmyndafræðilegi sigur flokksins. Skattkerfinu hafi verið breytt »nánast eftir okkar eigin formúlu og að grunni til í samræmi við hugmyndir sem ég teiknaði upp í bók sem ég skrifaði 2006«.

 

Um þessa staðhæfingu Steingríms J. Sigfússonar verður ekki deilt. Honum tókst, með stuðningi samfylkinga, að innleiða sósíalíska hugmyndafræði í skattkerfið allt.

 

Enn sem komið er hefur ríkisstjórn Framsóknarflokks og Sjálfstæðisflokksins ekki tekist að »afeitra« skattkerfið nema að litlu leyti.

 

Ein forsenda endurreisnar millistéttarinnar er uppstokkun skattkerfisins þar sem meginreglan er hófsemd og einfaldleiki. Það var því gleðilegt þegar Bjarni Benediktsson, formaður Sjálfstæðisflokksins og fjármálaráðherra, lýsti því yfir á flokksráðsfundi í apríl síðastliðnum að vinna við lækkun skatta væri hafin samhliða gagngerum breytingum á skattkerfinu. Þetta er í samræmi við loforð sem Sjálfstæðisflokkurinn gaf kjósendum þegar hann óskaði eftir umboði »til þess að marka nýja stefnu, vegna þess að við trúum því að okkur farnist best þegar fólkið í landinu fær að njóta sín, þegar þróttur hvers manns er virkjaður«. Orðrétt sagði Bjarni Benediktsson:

 

»Til þess þurfti að hverfa frá þeirri stefnu skattahækkana, miðstýringar og afturhalds sem einkenndi allt síðasta kjörtímabil.«

 

Fyrir stuðningsmenn Sjálfstæðisflokksins er það því áhyggjuefni hvernig Sigmundur Davíð Gunnlaugsson forsætisráðherra virðist nálgast viðfangsefnið. Fréttastofa ríkisins hafði eftirfarandi eftir honum síðastliðinn sunnudag um skattalækkanir:

 

»Menn hljóta auðvitað að fara hægar í sakirnar varðandi slíkt þegar það eru þenslumerki, heldur en þegar þarf innspýtingu í hagkerfið.«

 

Forsætisráðherra virðist þeirrar skoðunar að árangurinn í efnahagsmálum sé orðinn svo mikill að kannski þurfi »að fara að stíga svolítið á bremsuna og hluti af því er auðvitað að lækka skatta hægar en ella hefði verið hægt«.

 

Þetta viðhorf forsætisráðherra byggist á misskilningi og er í ætt við furðulegar ályktanir Rannsóknarnefndar Alþingis, sem gagnrýndi harðlega að skattar hefðu verið lækkaðir á tímum þenslu. Í þessum efnum gengu nefndarmenn í takt við vinstri menn sem telja rangt að lofa einstaklingum að halda meiru eftir af launum.

 

Ef hægt er að draga einhvern lærdóm af stjórn opinberra fjármála í aðdraganda falls viðskiptabankanna er hann að við misstum sjónar á ráðdeild og aðhaldi. Mörg sveitarfélög fóru óvarlega í fjármálum og ríkið þandist út. Árið 2008 voru regluleg ríkisútgjöld liðlega 223 milljörðum króna hærri en 1991 á föstu verðlagi.

 

Þensla í útgjöldum hins opinbera - ríkis og sveitarfélaga - var möguleg vegna síaukinna skatttekna. Það hefði því verið nærtækara og réttara að lækka skatta enn frekar og draga þar með út möguleikum á auknum útgjöldum, en að hækka skatta.

 

Hið sama á við í dag enda er það aldrei siðferðilega eða efnahagslega rangt að draga skattakrumlu hins opinbera úr vösum skattgreiðenda.

 

Gunnar Haraldsson, forstöðumaður Hagfræðistofnunar Háskóla Íslands, talar af skynsemi um stöðu efnahagsmála. Í viðtali við fréttastofu ríkisins benti hann á hið augljósa: Hagkerfið er að taka við sér og því einsýnt að tekjur hins opinbera muni að öðru óbreyttu aukast. Með því skapast tækifæri til skattalækkana líkt og báðir stjórnarflokkarnir hafa raunar lofað.

 

En hér skiptir einnig annað miklu. Gunnar Haraldsson segir í viðtali:

 

»Og ég held að staða heimilanna sé ekki það góð að þau hefðu ekki gott af því að borga lægri skatta, þegar svigrúm myndast til þess.«

 

Sú sósíalíska hugmyndafræði skattkerfisins sem innleidd var í tíð fyrri ríkisstjórnar hefur leitt til þess að millistéttin hefur þurft að bera þungar byrðar á undanförnum árum. Hvorki launamaðurinn né litli atvinnurekandinn hafa miklar áhyggjur af meintri þenslu í efnahagslífinu. Þeir hafa hins vegar bundið vonir við að undir forystu Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar og Bjarna Benediktssonar yrðu klyfjarnar léttari.

 

Uppstokkun skattkerfisins, samhliða endurskipulagningu ríkisrekstrar og aðhaldi í opinberum fjármálum, er ekki aðeins réttlætismál heldur skynsamleg stefna í efnahagsmálum. Þannig stendur ríkisstjórnin best undir vonum og væntingum millistéttarinnar."

Unga konan úr millistéttinni sem ég vitna til hér  að framan les vonandi þessa grein Óla Björns. Hún segir að þeir stjórnmálamenn eru til sem láta örlög hennar sig varða. Þeirra rödd má sín ef til vill ekki mikils í síbyju fjölmenningarútvarpsins sem bylur á hlustunum alla daga. Þetta sannar að stjórnmálamenn eru ekki endilega allir sami grautur í sömu skál og þessvegna taki það því ekki að fara á kjörstað.

 Ef Seðlabankinn ætlar að bregðast við bólumynduninni sem lífeyrissjóðirnir er nú að blása upp, með því að hækka hér vexti, þá er það enn eitt sparkið af hálfu íslenska ríkisins í þessa ungu konu. Ef ríkisstjórnin neitar að sjá hverjir séu að magna þensluna og neitar að gera eitthvað í því annað en að hækka vexti, þá mun stuðningsmönnum hennar fækka að minnsta kosti um einn.

Vandamál millistéttarinnar eru nefnilega ærin og vaxandi í þessu landi og þau þarf að leysa. 

Hann byrjaði

segja krakkarnir þegar áflogahanar eru skildir að.

Ísraelar eru úthrópaðir vegna grimmdarlegra gagnaðgerða sem þeir grípa til gegn eldflaugaárásum Hamas.  Þessi múslímsku samtök fá að vera óáreitt af yfirvöldum í Gaza og dunda sér við það að skjóta heimagerðum rakettum úr íbúðahverfum yfir á Ísrael. Þó að raketturnar séu víst ekki góðar ná þær að drepa einn og einn Ísraela.

Það er nokkuð ljóst að að tilgangurinn með skothríðinni frá Gaza er ekki endilega að drepa marga Ísraela per se með svona ófullkomnum vopnum.  Það er greinilegt að þeir eru frekar á eftir því að fá fram gagnaðgerðir Ísraela. Sem  hægt er að nota gegn Ísrael í áróðurstríðinu. Þeir eru eins og gæjarnir sem fara á ball til að fiska slagsmál með því að gefa þeim minnstu tilviljanakennt á kjaft. Þeir vita ofurvel að það er erfitt að berjast við flugur með fallbyssum. Svo þegar þeim tekst að fá konur og börn drepin í stórum stíl á Gaza þá er þeim sjálfum skemmt. Og Íslendingar halda fundi til að fordæma Ísrael fyrir grimmdarverk.

Yfirvöld á Gaza virðast ekki gera neitt til að stoppa Hamas í þessu atferli heldur láta sér vel lynda. Þau eru greinilega mjög meðvirk í allri atburðarásinni og nota hryllinginn af gagnaðgerðunm sér til framdráttar og styrkjabeiðna frá "alþjóðasamfélaginu" .  Selja líf eigin barna og þegna samviskulaust í áróðursskyni. Ef þau hefðu raunverulegan áhuga á að afstýra þessum þjáningum þá myndu þau hafa samvinnu við Ísraela um að stöðva Hamas. En þau gera það ekki og því fer sem fer.

Hér á Íslandi hlaupa menn til og halda fundi til að fordæma Ísrael. Ekki Hamas sem sannarlega byrjaði. Og svo byrjar söngurinn um að taka við flóttamönnum til Íslands. Það sé mannvonska að taka ekki á móti börnum frá Gaza.

Mikael  Torfason er einn þeirra sérfræðinga sem sem vilja að Ísland opni allar gáttir fyrir óskilgreindum innflytjendum. Hann segir í leiðara í Fréttablaðinu 9.júlí s.l. m.a.:

"....Nicholas bjargaði börnunum og kom þeim í fóstur hjá fjölskyldum víðs vegar um Bretland. Hann hélt skrá yfir börnin og hvert þau fóru. Þessa skrá komst konan hans svo í og tók að senda fólkinu bréf sem endaði svo í fyrrnefndum sjónvarpssal. Þetta einstaklingsframtak minnir okkur á hvað við flest gerum í raun lítið til að hjálpa bræðrum okkar og systrum. Víst er að ekki skortir verkefnin og tækifærin til að drýgja hetjudáð og bjarga börnum frá óöld. Við Íslendingar teljum okkur í þessu samhengi vilja fólki almennt vel en gleymum því oft þegar á hólminn er komið. Í vor tilkynnti Hanna Birna Kristjánsdóttir innanríkisráðherra reyndar að við ætlum að taka á móti tíu til fimmtán manns frá Sýrlandi, helst börnum, en því miður kemur sú viljayfirlýsing okkur seint á blað yfir sannkallaða mannvini. Miðað við höfðatölu er þetta sambærilegt því að Svíar tækju á móti ríflega fjögur hundruð flóttamönnum. Það gera þeir ekki. Þeir hafa síðustu tvö ár tekið á móti 26 þúsund manns frá Sýrlandi. Ef við Íslendingar vildum standa jafnfætis Svíum þyrftum við að taka á móti 900 flóttamönnum til viðbótar við þessa tíu eða fimmtán. Við rétt klórum upp í 1,6 prósent af því sem Svíar hafa afrekað á þessu sviði. Og þeir virðast hvergi nærri hættir.

 

Yfir milljón sýrlensk börn eru á flótta en átökin í föðurlandinu hafa nú staðið yfir í um þrjú ár. Talið er að í heild séu um þrjár milljónir barna í verulegum vandræðum á þessu svæði. Þau búa ekki við öryggi og matur og lyf eru af skornum skammti. Við getum auðvitað ekki bjargað þeim öllum. Við getum heldur ekki leyst úr vandræðum fyrir botni Miðjarðarhafs. Kannski getur enginn mannlegur máttur leyst úr þessari flækju og það er eðlilegt að upplifa mikinn vanmátt þegar hugað er að hörmungum í heiminum. En við getum samt gert betur en að bjóða tíu eða fimmtán manns hæli á Íslandi.

 

Flugfarþegum er kennt af flugþjónum að setja súrefnisgrímuna fyrst á sjálfa sig og því næst á börn sín, á þeirri forsendu að farþegar geri lítið gagn falli þeir í ómegin. Vissulega verðum við að huga hér að innviðum og stefna að því að vera í stakk búin til að geta rétt út hjálparhönd. Aðstæður flóttafólks eru hins vegar slíkar, borið saman við þá velmegun sem við búum við hér, að það má heita ómerkilegt að blanda umræðu um hjálparstarf sem þetta saman við þjóðarstolt og þjóðerniskennd. Jaðrar við mannvonsku. Við ættum hæglega að geta tekið á móti nokkur hundruð börnum frá Sýrlandi þótt margt megi betur fara á Íslandi. Því verður nefnilega seint trúað að það sé eitthvað í fari Íslendinga sem geri okkur minni manneskjur en Svía eða Sir Nicholas Winton. "

Við þetta hef ég margt að athuga. Í fyrsta lagi geta aðrar þjóðir ekki borið ábyrgð á borgarastríðum eða ofsóknum glæpamanna  í einu landi eða afleiðingum þess. Taldi einhver sér skylt að taka á móti Gyðingum frá Þýskalandi? Vildi Píus Páfi í Róm taka við þeim?  Vildu Íslendingar taka við þeim? Eru innanlandsátök einhversstaðar sjálfgefið vandamál Íslendinga og Svía? 

Canada velur innflytjendur til landsins eftir því hvað þeir koma með handa Canada. Peninga, færni og menntun. Af hverju taka þeir ekki við tugum þúsunda flóttamanna frá Gaza? Af hverju eiga Íslendingar að gera það frekar sem geta ekki ótrýmt fátækt í eigin landi? 

Ef um er að ræða að taka munaðarlaus börn til ættleiðingar á Íslandi gegnir hugsanlega öðru mál. Leysa auk þess vandamál barnlausra og þeir  innflytjendur myndu falla að íslensku samfélagi í anda Nikulásar Wintons.  En flóðbylgjur múhameðskra vígamanna sem hafa orðið undir í blóðugum bardögum eru bara annað mál. Þeir leggja ekkert til íslensks samfélags nema vandræði.

Hvort sem þeir byrjuðu eða einhverjir aðrir?

Gjaldeyrishöftin

er mönnum mistíðrætt um.

Þorsteinn Víglundsson hefur látið þá skoðun í ljósi að fyrir iðnaðinn í  landinu og atvinnulífið sé nauðsynlegt að losna við höftin. Lífeyrissjóðirnir láta ófriðlega og segja höftin kyrkja sjóðina í viðleitni að ná ávöxtun. Almenningur kærir sig kollóttann. Hann ferðast með sín kreditkort um allan heim og allir fá gjaldeyri til sinna þarfa og vörukaupa sem þeir vilja. Líka fyrirtæki í rekstri. Olía, rekstrarvara, bílar og varningur renna inn í landið án fyrirstöðu Seðlabankans að því að séð verður.

Er þá ekki vandmálið ofvöxtur lífeyrissjóðakerfisins í skjóli haftanna?

 Þó Stafir hafi verið að lækka lífeyrinn vegna tapreksturs, þá gengur flestum sjóðum vel enda varla við að búast öðru en þeir sem sitja uppi með 15 % af allri launaveltu í landinu í beinhörðum peningum í hverri viku. Þá skortir ekki annað en góða lántakendur sem geta borgað háa vexti.

Stjórnvöld horfa á þetta aðgerðalítil að því er virðist en telja til meiri tíðinda að nú geti þau selt skuldabréf útlöndum eftir alllangt hlé. Hinsvegar eru þó nokkrir hagfræðingar sem sjá þenslueinkenni vegna uppkaupa lífeyrissjóða á fasteignum og fyrirtækjum  landsins og óeðlilega valdadreifingu sem afleiðingu af því.

Warren Buffet hefur eina reglu að því að vitað er. Fjárfesta aldrei í flugfélögum. Hér eiga lífeyrissjóðir Icelandair sem eru ásamt WOW í samkeppni við stór lággjaldaflugfélög erlendis sem hingað fljúga. Þurfa menn á Íslandi  ekki að eiga bæði viðskiptabanka og fjárfestingarbanka auk lífeyrissjóða til þess að standast slíka alþjóðlega samkepnni?

Væru hér ekki gjaldeyrishöft gætu lífeyrissjóðirnir nánast flutt út 15 % af hagkerfinu og keypt hlutabréf í í erlendum lággjaldaflugfélögum til dæmis og hafið samkeppni við sjálfa sig. Þeir þyrftu ekki að svara fyrir neinum um það hvar þeir fjárfestu, aðeins geta þess síðar í ársreikningum sem fæstir lesa löngu seinna.  Ef eitthvað gengur  illa er alltaf hægt að lækka lífeyrinn og hækka eftirlaunaaldurinn.

Það er alveg makalaust að helst engum finnst neitt af þessu nokkuð athugavert. Það verður að aflétta gjaldeyrishöftum étur hver upp eftir öðrum. En öllum almenningi er slétt sama. Miklu meira áhugavert er að verða vitni að því að Már verði ekki skipaður seðlabankastjóri aftur. Eins og það skipti einhverju höfuðmáli hver þar er við stýrið. Það eru lífeyrissjóðafurstarnir sem ráða ferðinni í efnahagslífi þjóðarinnar. Samt mætti hugsa sér að Seðlabankinn tæki við innleggjum á 3.5 % skyldusparnaði í stað þess að hækka vexti til að draga úr þenslu.

Allt gerist þetta þrátt fyrir fjárskort og slátt ríkissjóðs. Sem á þó sannanlega hundruði milljarða beinlínis af veltufé lífeyrissjóðanna.  Jafnvel Pétur Blöndal virðist ekki tilbúinn að skýra þetta mál út til fulls fyrir þjóðinni. "Ef Loftur getur það ekki,  þá hver?"auglýsti ljósmyndarinn í gamla daga. Galdra-Loft þyrfti líklega til þess að kenna Íslendingum fjármálafræði.

Svo höftin blása í bóluhagkerfið dag frá degi og skekkja valdahlutföllin í efnahagslífinu. Menn sem enginn kaus ráða meira dag frá degi þar sem þeir sem fólkið kaus virðast ekki vilja ráða. Hnípin þjóð er í vanda og biður um meira leiguhúsnæði. Ekkert alþýðufólk  getur keypt íbúðir fyrir sjálfsaflafé. Verður lausnin sú að  fleiri fjölskyldur sameinist í einni íbúð svo sem þekkt er annarsstaðar?

Gjaldeyrishöftin eru hérna. Evrópuprédikarar halda því enn frma að Seðlabanki Evrópu hefði getað leyst þau fyrir okkur. Skyldi einhverjir vera til sem trúa því virkilega að enginn hefði þurft að borga neitt? Er eitthvað annað að skulda Merkel eða Machiavelli?

Svo við höfum væntanlega höftin áfram. Við erum svo sem ekki byrjendur í slíku. Ég hef lifað lengur í höftum en frjáls á minni ævi. Ég fæddist í höftum sem "frjálsborinn" Íslendingur undir Krístjáni tíkalli og dey að öllum líkindum í gjaldeyrishöftum undir íslenskum Forseta. 

 

 

Af hverju nennir fólk þessu

streði hérna þegar Noregur kallar alla sem eitthvað kunna til starfa fyrir þrefalt kaup?

Unga menntakonan sem fékk þann úrskurð hjá greiðslumatinu að hún myndi aldrei geta keypt sér kjallaraholu af því hún þarf að kaupa bæði bensín og bús með ofursköttum álögðum af ríkinu, á bara ekki lífsmöguleika á þessu skeri. Það er alveg sama þó hún fari í verkfall og fái einhverja kauphækkun, hún á bara ekki sjéns. 

Svo talar þetta stjórnmálalið um hvað fyrir kosningar hversu því þyki vænt um einstæðar mæður.  En okrar svo svona  svívirðilega á þeim með bensíni og bílum sem þær þurfa að nota til að keyra krakkana í leikskólann meðan þær þræla fyrir staðgreiðslunni og húsaleigunni. Af hverju lætur menntað fólk bjóða sér þetta lengur og flytur ekki heldur til Noregs á þrefalt kaup?  

Hvervegna þarf að að reka hér ÁTVR til að unga menntakonan getir keypt í dálkinn sinn í greiðslumatinu hennar af einkasöluvörum ríkisins? Man enginn eftir Raftækjaeinkasölu Ríkisins?  Viðtækjaverslun Ríkisins? Hefur ekkert breyst?

Í USA er verslað með sterkvín og svo auðvitað  líka léttvín og bjór í sérbúðum en bjór og vín í matvörubúðum. Í vínbúðum geta menn keypt vín og tóbak allan sólarhringinn. Fín afgreiðsla og ekkert verri en í ríkjunum heima. Nema verðið er einn á móti pí og liðlega það. Samt eru Kanar almennt ekkert fyllri en Íslendingar yfirleitt. 

Og bla bla bla áfram um íslenskar séraðstæður. Slíkt bull er endalaust á þessu landi og það lagast bara ekki því nógu stór hluti kjósenda veit ekki betur. Flokkaflóran er sönnun þess. Ég er alveg  viss um að Bónus getur alveg höndlað að reka brennivínsbúð og séð um að selja  börnunum ekki  bjór alveg eins og þeir í Ameríku eða Þýskalandi. Þessvegna er ÁTVR fornaldareðla og gersamlega óþörf skattstofa. Ef á að selja brennivín í kapp við landabruggið þá þarf ekki svona apparat til þesss að ná skattinn. Dettur einhverjum í hug að rónarnir yrðu ekki rónar þó að brennivínið yrði hækkað og hætt að selja Kardann?   Hvað sagði fornaldarflokkurinn ekki hér um árið? Vímuefnalaust Ísland árið 2000 eða eitthvað svoleiðis?  Og enginn spyr um efndirnar á því loforði fremur en öðrum. 

Öll atvinnufyrirtæki landsins innheimta skatta fyrir ríkið. Þarf þá  sérstakt ríkisfyrirtæki til að innheimta skatta af brennivíni eins og ÁTVR byggir tilveru sína á? Hverslags er þetta í raun og veru?   

Er ekki partur af vandanum að menn ætlast ekki lengur til að stjórnmálaflokkar standi við eitt eða neitt af einum eða öðrum ástæðum?  Þessvegna fer fólk ekki á kjörstað af því að því finnst það ekki skipta máli því enginn munur sé á flokkunum. Þeir eru bara sammála um að hafa Schenganlandið Ísland galopið fyrir hvaða liði sem, hingað vill flytjast á okkar sósíal svo þeir verði ekki ásakaðir um rasisma.  Þetta fólk kemur með einghverja útlenska þekkingu á grautargerð. En ekki með neitt fémætt sem nýtist landi og þjóð.  Um slíka almenna vitleysu eru flokkarnir yfirleitt sammála í sinni hjarðhegðun um að lofsyngja ágæti fjölmenningar hvað sem allri skynsemi líður og dæmum frá öðrum löndum.

Af hverju nennir fólk að láta mata sig endalaust á tuggunni um nauðsyn ÁTVR og aðra stjórnmálahræsni vegna íslenskra séraðstæðna?