Styð ég Svandísi?

Svavarsdóttur í baráttu hennar gegn einkaaðilum á heilbrigðissviði? Er ég eitthvað skyldugur til þess vegna ríkisstjórnarsamstarfsins eins og að styðja Gunnar Guðbrandsson umhverfisráðherra sem enginn kaus til þess að koma í veg fyrir virkjanir á hálendinu með því að stofna þar heilagan þjóðgarð?

Eru ekki einhversstaðar takmörk fyrir því hvað við Sjálfstæðismenn getum látið teyma okkur langt í að gera það vonda sem við viljum ekki en ekki það góða sem við viljum?

Óli Björn endar grein sína í Mogga í dag svo:

"Í grein hér í Morgunblaðinu síðastliðinn föstudag rökstyður Reynir Arngrímsson, formaður Læknafélags Íslands, ágætlega þá fullyrðingu að álag á Landspítalann sé „komið yfir þolmörk“. Hann sér hins vegar ekki aðeins vandann heldur einnig lausnir: „Möguleg lausn væri að skoða alla þjónustuþætti sjúkrahússins og greina betur það sem kalla má kjarna- og lykilstarfsemi frá annarri starfsemi sem hægt væri að fela öðrum sem þegar eru reiðubúnir að sinna þeirri heilbrigðisþjónustu.

Heilbrigðisyfirvöld virðast mótfallin slíkum aðgerðum og hafa með aðgerðum sínum í raun kallað fram það ófremdarástand sem nú hefur þróast.“ Reynir segir að á sama tíma og álagið á bráðaþjónustu Landspítalans sé komið að þolmörkum séu sjúkrahúsinu „falin viðbótarverkefni, ýmist í formi svokallaðra átaksverkefna eða þjónustu sem verið er að færa til vegna þeirrar stefnu heilbrigðisyfirvalda að einkarekin heilbrigðisþjónusta skuli dregin saman með öllum tiltækum ráðum“.

Skilaboð formanns Læknafélagsins eru skýr. Það megi með rökum halda því fram að viðbótarfjárveitingar til Landspítalans vegna „átaksog sérverkefna hafi í raun haft þau heildaráhrif að þjónustan á öðrum sviðum og sérstaklega við bráðveikt fólk hafi skerst og sé komin niður fyrir þau öryggismörk sem læknar telja viðunandi“.

Sáttmáli brotinn

Svo virðist sem það sé inngróin tregða í kerfinu að nýta kosti einkaframtaksins í heilbrigðisþjónustu, auka valmöguleika almennings og stuðla að hagkvæmri nýtingu fjármuna og draga úr álagi á sjúkrahúsum. Þegar sýnt er að takmarkaðir fjármunir nýtast betur og þjónustan við landsmenn verður öflugri er engin skynsemi í því að leggja steina í götur einkarekstrar. Afleiðing blasir við, eins og formaður Læknafélagsins bendir á.

Fábreytileiki í rekstrarformi innan heilbrigðiskerfisins leiðir til verri þjónustu við landsmenn – sem allir eru sjúkratryggðir – veldur auknum kostnaði og grefur undan samkeppnishæfni Íslands við að laða til landsins vel menntað og hæfileikaríkt starfsfólk, eftir langt sérnám. Dregið er úr framþróun enda horft framhjá því að læknisfræðin er þekkingariðnaður. Íslensk heilbrigðisþjónusta er á leið í sjálfheldu frábreytileika og aukinna útgjalda.

Engu er líkara en að allt snúist um að auka útgjöldin og koma böndum á einkarekstur, í stað þess að leggja áherslu á þjónustu við alla sjúkratryggða. Vandi heilbrigðiskerfisins verður ekki leystur með sífellt auknum útgjöldum (þó að við þurfum örugglega að auka útgjöldin á komandi árum og áratugum).

En verst af öllu er að verða vitni að því hvernig hægt og bítandi er að myndast jarðvegur fyrir tvöfalt heilbrigðiskerfi og einkareknar sjúkratryggingar, með því að vinna gegn samþættingu og samvinnu opinbers rekstrar og einkarekstrar. Efnafólk mun nýta sér góða og örugga heilbrigðisþjónustu á vegum einkaaðila en við hin bíðum milli vonar og ótta á ríkisreknum biðlistum um að fá nauðsynlega þjónustu áður en það er orðið of seint. Og þá stendur ekkert eftir af þjóðarsáttmálanum um að sameiginlega tryggjum við öllum jafnan aðgang að nauðsynlegri þjónustu óháð efnahag."

Ég er búinn að horfa upp mörg tilvik af því endemis fíflaríi sem heilbrigðisráðherra stendur fyrir að senda Íslendinga til Svíþjóðar i aðgerðir þar sem eru margfalt dýrari en Klínikín hér er tilbúin að framkvæma þær fyrir.

Ég get ekki stutt svona heimskulegan kommúnisma frekar en að styðja bullið um Vatnajökulsþjóðgarð sem hefur þann eina tilgang kommúnista að halda lífskjörum þjóðarinnar niðri á grundvelli einhverrar Thunberg-speki sem ráðherrann aðhyllist til að koma í veg fyrir virkjanir á hálendinu af hverskyns tegundum og þar með bregða fæti fyrir verðmætasköpun þjóðarinnar eins og forstjóri Landsvirkjunar bendir á sama blaði. 

Svoddan ríkisstjórn er mér ósárt um þó að að lifi ekki hálfri sauðarlús lengur eins og kallinn sagði. 

Ég styð ekki Svandísi eða þennan  Gunnar sem enginn kaus.

Sannleikurinn um CO2

birtist í grein Einars S. Hálfdánarsonar hæstaréttarlögmanns og endurskoðanda í Mbl.

"Ég hlustaði á frétt á RÚV um kolefnislosun fyrir nokkru. Orðalag fréttarinnar var fremur undarlegt. Lagt var upp með að Bandaríkin væru aðalþrjóturinn í loftslagmálum vegna þess að „sögulega“ hefðu þau losað mest kolefni allra ríkja. Af hverju þessi orwellíska? Hm, best að kynna sér þetta aðeins. Fólksfjölgun er ein meginástæða kolefnislosunar, en auðvitað þeim mun meiri sem landið er þróaðra.

Árið 1950 voru íbúar heimsins 2,5 milljarðar, en eru 7,5 milljarðar og lítið lát á fjölguninni. Af þessum mannfjölda búa 4,5 milljarðar í Asíu. Árið 1950 voru það 1,3 milljarðar.

Íbúar Evrópu eru 750 milljónir að aðfluttum meðtöldum, en voru 550 milljónir 1950.

Bandaríkjamenn voru 150 milljónir 1950, en eru 330 milljónir og þar af eru 45 milljónir fæddir utan Bandaríkjanna. Fjölgun íbúa þar skýrist því að verulegu leyti af aðfluttum.

Baráttan gegn kolefnislosun er góð, ekki aðeins sem slík, heldur vegna orkusparnaðar og framfara sem af henni leiðir.

En Evrópumenn, einkum Íslendingar þurfa ekki að hafa samviskubit og taka á sig byrðar og stórversnandi lífskjör almennings vegna umhverfisins umfram það sem efni eru til. Fjarri því.

Rök Loga sem uppnefnir eigin þjóð umhverfissóða, líkt of jafnan án gilds rökstuðnings, höfða ekki til mín.

Og ef hugsað er út í það þá eru líkurnar á skynsamlegum rökum frá Loga ekki beint til að veðja á þær.

Kína og loftslagið

Kína er ábyrgt fyrir næstum þriðjungi allrar kolefnislosunar heimsins, en þar búa innan við 20% íbúanna. Samt segja vinstripopúlistar eins og blaðmenn mbl.is að Kína sé til fyrirmyndar í loftslagsmálum. Losun á mann er þar meiri en í Bretlandi og miklu meiri en í Frakklandi. Samt heldur Kína áfram að auka kolefnislosun sína eins og það hefur raunar fulla heimild til og þarf ekkert að gera fyrr en 2030! Það er allrar athygli vert að USA minnkaði kolefnislosun undanfarinn hálfan annan áratug og það meir en Evrópa. En aukning Kína gerði miklu meira en að þurrka út þann árangur.

Og óvissan um CO2 útblástur Í Kína og Indlandi (sem er meðal fimm stærstu) er margfalt meiri en í USA og Evrópu.

– Kína semur aldrei. Aðrir fallast bara á kröfur Kínverja.

Svoleiðis hefur það gengið fyrir sig. Alveg fram á allra síðustu ár.

Stórfelld hernaðaruppbygging Kína með tilheyrandi yfirgangi gagnvart nágrannaríkjum er ein afleiðing undanlátsins.

Mengun, arðsemi og árangur

Vinstrimenn hafa forystuna þ.e. í orði þegar kemur að baráttunni gegn mengun og verkefnum henni tengdum. Það veit sjaldnast á gott. Hætt er við að skynseminni sé fórnað á kostnað tilfinninganna. Grundvallaratriði þegar kemur að því að velja eitt fram yfir annað ætti að vera arðsemi.

Hvaða árangur næst fyrir hverja krónu sem eytt er í eitt verkefni fram yfir annað? Til dæmis hversu mikil minnkun á kovetnislosun næst með reiðhjólabrú í snjóþungu og mjög svo vindasömu landi miðað við byggingu jarðvarmavirkjunar í Afríku, krónu fyrir krónu? Þannig má endalaust áfram halda.

Á hinn bóginn þykir vinstrimönnum eins og Loga og Degi miklu mikilvægara að geta barið sér á brjóst en að ná raunverulegum árangri.

Ísland getur borið höfuðið hátt

Ef ég man rétt eru um um 80% kolefnislosunar Íslands vegna stóriðju. Sú losun er ekki fyrir Íslendinga. Sameinuðu þjóðirnar leggja með réttu ríka áherslu á að flutningur kolefnislosunar frá einu landi til annars sé engin lausn. Flugsamgöngurnar vega þungt hjá okkur. Níutíu prósent farþeganna eru útlendingar. Hverju bættari yrði heimurinn ef Flugleiðir hættu að fljúga með farþegana og kínversk flugfélög tækju upp þráðinn? Jafnvel vinstrimenn eiga, með hæfilegri aðstoð, flestir að geta náð megininnihaldinu.

Ég bið ekki um kraftaverk. Ekki Logi, ekki Líf og líkast til enginn Pírati. –

Og þegar tími vinnst til langar mig í framhaldinu að spyrja umhverfisráðherra nokkurra spurninga um efnið hérna í Mogganum. Hann virðist ekki hafa leitt hugann alltof mikið að hagkvæmni eða samræmi orða og gerða; enda vinstrimaður. Eftir Einar S. Háldánarson "

Ég segi bara fyrir mig: Ég vilda að ég hefði skrifað svona góða grein og markvissa um CO2 bullið sem er búið að heltaka okkar þjóð með yfirgangi umhverfisofstopafólks eins og lögmaðurinn lýsir.

Ritsnillingurinn birtist

sem Sólveig Anna auglýsti eftir til  málamynda þegar FjögurraBlaðaSmárinn birtist í sjóðum Eflingar í upphafi Sósíalistabyltingarinnar í því félagi.

Opið bréf til Dags B. sem birtist í Fréttablaðinu í dag sker í hjartað í tilfinningalegri yfirþyrmingu sem Lenin hefði ekki getað skrifað betur um kúgun verkalýðsins í árdaga byltingarinnar.

Þröstur Ólafsson sem er ekki ókunnugur sósíalismanum en er líka hagfræðingur og þegn í landinu skrifar svo undir fyrirsögninni: Gíslataka Eflingar:

„Síðan birtast í fjölmiðlum upplýsingar um kröfugerð Eflingar á hendur borginni. Þar voru allar tölur og hlutföll margfalt hærri en þeir samningar voru, sem Starfsgreinasambandið og samninganefnd sveitarfélaganna höfðu samið um.

Samhliða þessari kröfugerð var vitnað í greinargerð sem fylgdi, sem var bólgin af fúkyrðum og gömlum slagorðum frá upphafsárum evrópskrar verkalýðshreyfingar í árdaga síðustu aldar. Er þetta strategía nýja Sósíalistaflokksins?

Brjóta upp lífskjarasamninginn með því að einangra baráttuna við einn viðsemjanda (borgina) sem er stór, en er jafnframt með fjölda félagsmanna Eflingar í mjög viðkvæmum umönnunarstörfum (leikskólunum).

Nota á ungbörn sem eins konar gísla til að brjóta upp kjarasamninga á landsvísu og fá yfir okkur eina sæta gengisfellingu. Krónan mun ekki aðstoða Sósíalistaflokkinn í þessum skollaleik. Það hlaut að koma að því að stóru slagorðin frá 2018 yrðu virkjuð að lokum.“

Fagurgali kommúnismans og byltingarinnar er að taka á sig mynd á bak við englaásjónur Sólveigar Önnu og Gunnars Smára ritsnillings.

Siglufjörður

hefur komið í sviðsljósið í sjónvarpi nýlega. Fyrst voru afbragðs þættir um samgöngur og hverju jarðgöngin breyttu fyrir fyrir þetta einstaka pláss. Svo kom Egill Helgason með afbragðs þætti sína um síldarárin og sannaði enn enn sinni hæfileika sína til að gera sjónvarpsþætti þegar hann vill það við hafa sem bera af venjulega vinstrasilfrinu eins og gull af eiri.

Þátturinn um Strákagöngin undirstrikuðu hvílík nauðsyn samgöngur eru fyrir þetta land. Fjarðarheiðargöng eru því framkvæmd sem ekki má dragast að byrja á. Þau munu framkalla sambærilega byltingu fyrir atvinnulíf Austfjarða og Héðinsfjarðar-og Strákagöngin gerðu fyrir Siglufjörð þó þar hafi fjármögnunin gleymst að vanda.

Nútíminn eða fortíðin

hlýtur að koma í hugann þegar maður sér mynd frá veiðum uppsjávarskipanna Breka og Baldvins Þorsteinssonar.

G.Tómas Gunnarsson veltir  þessu fyrir sér. hvernig tæknin hefur breytt öllu í sjávarútvegi Íslands.

Hann segir í sömu mund og Ögmundur Jónasson er að prédika gegn kvótakerfinu:

"Það er auðvelt að reikna út hvort að vænlegra er að fjárfesta í tækjabúnaði sem er í vinnslu 8 til 10 klukkustundir, 5 daga í viku í landi, eða 24 stundir, 7 daga vikunnar út á sjó.

Munurinn á nýtingu tækjanna er yfir 100 klukkustundir á viku eða meira en þreföld.

Það er m.a. munurinn á vinnslu í landi og á frystitogara.

Það er ekki síst fyrir tilstuðlan fyrirtækja, sem Íslendingar eru svo stoltir af, s.s. Marel, Skagans 3X o.s.frv. sem þessi þróun varð.

Vildu Íslendingar vera án þeirra?

Það eru svo framfarir í kæli- og flutningatækni sem hafa valdið því pendúllinn hefur sveiflast aftur til landvinnslu, með aukinni vinnslu alla leið í neytendapakkningar.

En það hefði ekkert nema "óendanlegur fiskur" komið í veg fyrir samþjöppun í útgerð á Íslandi.  Hugsanlega hefði "dauðastríð" einstakra útgerða orðið lengra og líklega sársaukafyllra ef kvótakerfisins hefði ekki notið við.

En það má ætla að ástand fiskistofna væri sömuleiðis mun verra.

En framsalinu var einmitt ætlað að stuðla að samþjöppun, sömuleiðis Úreldingarsjóði á meðan hans naut við.

Það var einfaldlega ekki til nægur fiskur fyrir alla útgerðarbæi á Íslandi. Svo er ekki enn og ólíklegt að verði nokkurn tíma.

En auðvitað er þarft að ræða sjávarútveg á Íslandi og hvað megi betur fara.

Hvað er rétta hámarkið í hvað varðar kvótahlutdeild? Á að bjóða upp aflaheimildir?  Ef svo, til hvað margra ára í senn? Á þá fyrst og fremst að selja hæstbjóðanda, eða eiga önnur lögmál að gilda?

Eiga "byggðasjónarmið" að vega þyngra en arðsemissjónarmið?

Ætti að vera skylda að hluti hverrar löndunar fari á markað, eða ætti allur afli að gera það?

Eða er núverandi fyrirkomulag býsna gott?

Það er full ástæða til að ræða fyrirkomulag fiskveiða í Íslensku lögsögunni, en látum ekki glepjast af "fortíðarþrunginni lýðskrums rómantík" um að hægt sé að hverfa aftur - til fortíðar."

Þjóðin fær ekki nóg í skatt af fiskinum í sjónum eins og var í fortíðinni á tímum reglubundinna gengisfellinganna. Útgerðin græðir of mikið segja þeir.

Má ekki breyta því í nútímanum án stjórnarbyltinga og fallaxa?

Lýræðisvitund Íslendings

birtist mér eftirminnilega í aðsendu bréfi:

"Trump var löglega kosinn þó demókrötum líki það ekki og hann hafi ekki fengið meirihluta atkvæða almennings. Og Khamenei var löglega kosinn þó þér líki það ekki. Khamenei, eins og Trump, er yfirmaður heraflans og undir fulltrúadeild. Og "Klerkastjórnin" er kosin í almennum kosningum hver 4 ár.

Trump og Khamenei og stjórnarfar Bandaríkjanna og Íraks eiga meira sameiginlegt en hvort heldur sem er við okkar stjórnarfar og kosningar æðstu manna okkar. Hvort Írakar hafi séð að þeir kæmust upp með ýmsan ósóma og pólitískt svínarí með því að kópera Bandarískt stjórnarfar læt ég ósagt."

Það eru virkilega til Íslendingar sem trúa á að í Íran ríki sambærilegt lýðræði á við Bandaríkin,þó svo að allir frambjóðendur verði fyrst að fá samþykki 12 manna ráðsins.

Skyldu þessir Íslendingar vilja hafa svona lýðræðisvitund hér á Íslandi?

Gunnar Smári Egilsson

sem sumir kenna við fjögurra-blaða Smára,hefur tilkynnt um framboðsundirbúning Sósíalistaflokks síns.

Gunnar þessi var fyrrum handgenginn Jón Ásgeiri og stórkapítalinu. bjó í Arnarnesinu með öðru stórmenni, en hefur nú söðlað um og er orðinn sannfærður sósíalisti með stjórnmálaflokk um sig.

Þetta er mjög sannfærandi framboð og líklegt til árangurs þar sem nokkuð tómarúm hefur myndast þar sem áður var Sjálfstæðisflokkurinn án þess að þeim flokki hafi tekist að koma sósíalismanum ómenguðum til skila í samkeppni  við V.G. sem hefur mjög slaknað í þeirri baráttu.

Það verðu spennandi að sjá hverskonar stjórnmálaminni kjósendur Gunnars Smára nýsósíalista hafa þegar kosið verður.

Forréttindablinda

er yfirskrift eftirfarandi greinar á Stundinni, sem nú bíður með öðrum kommatittaútgáfum í ofvæni eftir ríkisstyrk frá Lilju Alfreðs:

"Við undirritaðar skorum á borgarráð að hafna breytingum á opnunartíma leikskóla sem samþykktar hafa verið í skóla- og frístundaráði. Við gerum okkur grein fyrir að þjónustan mun hafa áhrif á lítinn hóp borgarbúa, en tölfræði getur verið hættuleg forsenda ákvarðanatöku.

Samkvæmt skýrslu starfshópsins eru 937 börn með dvalarsamning til kl. 17.00, u.þ.b. 18% allra leikskólabarna. Helmingur þeirra er að jafnaði sóttur fyrir kl. 16.30, en ekki er hægt að gera ráð fyrir að það séu alltaf sömu börnin. Ákvörðunin mun því hafa áhrif á þjónustu við 18% leikskólabarna. Ef við veltum fyrir okkur þessum tölfræðilegu forsendum, þá leikur okkur forvitni á að vita hvar mörkin liggja. Væri nóg að 30% barna væru með samning til 17.00? Helmingur? Hversu stór hópur þarf hópurinn að vera til að borgin veiti tiltekna þjónustu?

Í fjölmiðlum er haft eftir borgarfulltrúum meirihlutans að breytingarnar muni ekki hafa mikil áhrif og að leikskólastjórnendur telji að ekki sé um viðkvæmasta hópinn að ræða. Ekkert kemur þó fram í skýrslunni sjálfri sem bendir til þess að aðstæður fólksins hafi verið kannaðar, né heldur mögulegar afleiðingar ákvörðunarinnar á aðstæður þess.

Tölfræðilegar forsendur um að eitthvað sé að jafnaði einhvern veginn eru ekki góðs viti. Það er augljóst  að 937 fjölskyldur hljóta að vera talsvert fjölbreyttar og ástæðurnar fyrir lengd samningsins margvíslegar. Sú þekking sem skapast hefur innan félags- og kynjafræði hefur sýnt að þar sem ekki er tekið tillit til kvenna og jaðarsettra hópa við ákvarðanatöku, má gera ráð fyrir að þarfir þeirra og aðstæður gleymist eða verði undir. Ákvarðanir teknar af léttúð gagnvart þeim skyldum borgarfulltrúa að taka tillit til kvenna og jaðarsettra hópa eru líklegar til að stuðla að meira misrétti og meiri jaðarsetningu.

Í greinum okkar hafa komið fram ítrekaðar áhyggur af áhrifum breytinganna á stöðu kvenna, stöðu fátæks fólks og fólks með lítið stuðningsnet. Samtvinnuð jaðarsetningaráhrif eru líkleg til að koma fram, þar sem allra viðkvæmustu hópunum er ýtt enn frekar út á jaðarinn. Rökstuðningur sem byggir á samtali borgarfulltrúa við stjórnendur um ætluð líkindi án nokkurrar gagnaöflunar er því miður ekki traustvekjandi. Þvert á móti er hann til marks um forréttindablindu þar sem fólk í forréttindastöðu gefur sér að fólk sem ekki nýtur forréttinda hljóti að geta reddað sér.

Það er einlæg von okkar að borgarráð fari gaumgæfilega ofan í saumana á fyrirhuguðum breytingum, átti sig á þeim áhrifum sem þær geta haft á borgarbúa og finni aðrar leiðir til að létta álagi af börnum og leikskólastarfsfólki í Reykjavík.

Anna Ingeborg Pétursdóttir, Claudia Overesch, Elín Ýr Arnar Hafdísardóttir, Elísabet Ýr Atladóttir, Gunnur Vilborg, Hafdís Eyjólfsdóttir, Halldóra Jónasdóttir, Hanna Björg Vilhjálmsdóttir, Hildur Björk Pálsdóttir, Ingibjörg Stefánsdóttir, Margrét Inga Gísladóttir, María Lilja Þrastardóttir Kemp, Ósk Gunnlaugsdóttir, Sóley Tómasdóttir, Sunna Símonardóttir og Þóra Kristín Þórsdóttir

Stytting opnunartíma leikskólans segir Dagur B. að sé  til að minna streituna sem leikskólavist veldur hjá börnum og starfsfólki. Þá vita menn sannleikann um leikskólana séð með augum Samfylkingarinnar sem áður þakkaði sér allt félagslegt.

Annars var okkur bent á það sem búum á vaxtarsvæðum utan höfuðborgarinnar, svo sem Kópavogi, Reykjanesbæ, Selfossi og Hveragerði, að við eigum að vinna að endurkjöri Dags B. sem Borgarstjóra. Þannig vinnum við okkar sveitarfélögum mest gagn í forréttindablindunni.

 

Trúður?

er það sem Khamenei kallar Trump.

Trump er ekkert ánægður með kjaftinn á keilunni.

Hvað voru þeir Hitler og Göbbels þegar þeir voru að flytja stríðsræður sínar í Sportpalast? Þóttust þeir ekki vera að tala í nafni þýzku þjóðarinnar? En gleymdu að geta þess að þeir voru bara ólýðræðislegir einræðisherrar sem stjórnuðu í krafti undanþágu frá stjórnarskránni.Í skjóli SS-sveitanna og Gestapo?

Hefur ekki Khameinei byltingarvörðinn? En Trump hefur bara Fulltrúadeildina yfir sér.

Hver þessi Khamenei sem þykist tala í nafni Persa? Hvaða umboð hefur hann? 

Trump var löglega kosinn þó demókrötum líki það ekki. 

Kaus einhver Khamenei eða klerkastjórnina?

Hverjir eru trúðar í pólitík?

Frábærar systur

úr Hveragerði, þær Aldís bæjarstjóri Hvergerðis og Guðrún formaður í Samtökum Iðnaðarins, Hafsteinsdætur úr Hveragerði voru gestir hjá Sjálfstæðisfélagi Kópavogs nú fyrir hádegi á laugardegi.

Aldís ræddi um málefni sveitarfélaga og nauðsyn þess að við byggðum þetta land allt. Hún nefndi að aðeins 16 % þjóðarinnar byggju á öllu landinu sem væri utan höfuðborgarsvæðisins. Hvergerði væri í stöðugum vexti en þeir vildu stýra fjölguninni og láta hana haldast í hendur við vöxt innviðanna. Þeir í Hvergerði væru að gera meira en að stýra sveitarfélagi, þeir vildu skapa samfélag þar sem fólki liði vel í og atvinna væri fyrir íbúana. Það væri einmitt að gerast í Hveragerði, þar fjölgaði fyrirtækjum og öll þjónusta væri í vexti. 

Aldís sagðist vera búin að vera sveitarstjóri Sjálfstæðisflokksins  í 14 ár en í sveitarstjórnarpólitík í 25 ár. Hún  sagðist starfsins vegna eðlilega vera í stöðugu sambandi við ráðherrana. Hún sagðist sakna þess að flokksmenn almennt styddu ráðherra sína ekki nægilega vel. Hún sagðist hinsvegar vera bæjarstjóri allra Hvergerðinga og hefði fyrir reglu að spyrja aldrei um flokkskírteini þegar um málefni bæjarfélagsins væri að ræða. 

Guðrún lagði mikla áherslu á menntunarmál og nauðsyn eflingu verkmenntunar. Það gagnaði lítið að kunna allt á bókina en standa ráðþrota þegar klósettið heima hjámanni væri stíflað. Hún ræddi málefni fyrirtækja á landinu og lýsti áhyggjum yfir því að við værum að missa fyrirtæki úr landi, meðal annars vegna þess að orkuverð hjá okkur væri ekki lengur samkeppnisfært þó fleira auðvitað kæmi til.  Gagnaver væri til dæmis nú að rísa í Svíþjóð en ekki hérlendis í og með vegna þessa atriðis. Össur væri að mestu leyti enn hér á landi vegna þess að forstjórinn Jón Sigurðsson væri svo mikill Íslendingur en eignarhald fyrirtækisins og fleiri slíkra væri komið til útlanda. Marel væri langt til komið í eigu útlendinga og svo væri um fleiri. Hún benti á að forstjóraskipti hefðu orðið í öllum fyrirtækjunum í orkufrekum iðnaði hérlendis á árinu nema einu, sem væri í Straumsvik. Það benti allt í eina átt.

Guðrún lagði áherslu á að landsmenn styddu við og hjálpuðu útlendingum sem væru að ferðast um landið nú í erfiðum skilyrðum. Þetta væru okkar gestir og viðskiptavinir sem væru óvanir að keyra við okkar erfiðu skilyrði.Guðrún minnti á að mikið væri ógert í að halda við innviðum á Íslandi. Fyrir nokkru hefði verið áætlað að uppsöfnuð þörf gæti numið um 380 milljörðum og það hefði ekki lækkað. Þetta væri langt í frá einskorðað vandamál við Ísland heldur vandmál flestra vestrænna ríkja.

Báðum varð þeim tíðrætt um regluverkjaflækjur hérlendis. Allt væri gert of flókið í opinberri stjórnsýslu.Sama ferlis væri krafist til að byggja bílskúr og stórbygginga. Við Íslendingar yrðum að leggja áherslu á nýsköpun í iðnaði sem yrði það sem þjóðin yrði að hafa lífsframfæri af í framtíðinni, við gætum ekki bara lifað á auðlindum landsins eins og verið hefði. 

Miklar og fjörugar umræður urðu á fundinum um margvísleg málefni í framhaldi af framsögu systranna.  Hálendisþjóðgarðurinn kom á dagskrá og fram kom að margir telja hér sunnanlands  að það mál sé hvergi nærri nægilega vel undirbúið og borin von væntanlega að það mál sé að fara í gegn um Alþingi. 

Einhver hafði það eftir gárungum að íbúar sveitarfélaganna utan höfuðborgarinnar yrðu að sjá til þess að Dagur B. Eggertsson yrði endurkosinn borgarstjóri í Reykjavík því dæmin sönnuðu að þá yxu þau hraðast eins og Hveragerði, Selfoss, og Reykjanesbær væru bestu dæmin um.

Aldís var spurð út í mjúkhúsið mikla sem þeir Hvergerðingar reistu af mikilli djörfung. En 2000 manna bæjarfélag hafði ekkert afl til að reisa íþróttahús af venjulegri gerð og leitaði því annarra leiða. Aldís smalaði bæjarbúum í sjálfboðavinnu til að vinna við uppsetningu hússins sem tókst með miklum ágætum. Húsið er nú búið að fá margar eldskírnir í veðraham og er bæjarstjórinn nýfarinn að sofa nokkuð áhyggjuminni en fyrst í stað þar sem húsið hefur staðist hverja raun.  Hamarshöllin eins og það heitir nú hefur gert kraftaverk fyrir  alla bæjarbúa til gönguferða og hverskyns íþróttaiðkana. 

Fram kom á fundinum að Sjálfstæðismenn eru almennt leiðir yfir því hversu hægt flokknum miðar í að einfalda regluverk og lækka álögur á borgarana. Þeir eru greinilega óánægðir með rekstur heilbrigðismálanna undir miðstýringarstefnu Svandísar Svavarsdóttur. 

Fundurinn stóð fram yfir venjulegan fundartíma, svo góður rómur var gerður að máli þessara frábæru systra, Aldísar og Guðrúnar Hafsteinsdætra.