Róbert Spanó

er til umfjöllunar hjá Páli Vilhjálmssyni bloggkóngi. Hann segir:

"Róbert Spanó dæmdi í Mannréttindadómstól Evrópu fyrir æskuvin sinn Vilhjálm H. Vilhjálmsson í máli gegn íslenska ríkinu. Málið snerist um vinnulag dómsmálaráðherra Sigríðar Á. Andersen og alþingis við skipan dómara við landsrétt. 

Nú fer málið fyrir yfirrétt Mannréttindadómstólsins og aftur er Spanó mættur í dómarasætið en vitnisburður Sigríðar afþakkaður.

Hvað yrði sagt ef dómari í landsrétti fylgdi dómsmáli yfir í hæstarétt og dæmdi aftur í sama máli? Jú, það yrði kallað réttafarshneyksli, dómsmorð, enda útilokað að viðkomandi dómari væri óvilhallur. Dómur felur í sér afstöðu dómara, annars væri enginn dómur. Dómari sem fylgir máli frá einu dómsstigi yfir á annað er í raun að endurskoða sjálfan sig.

Einu sinni trúði Evrópa á guðlegt einveldi. Núna á guðlega dómara. Séð frá Íslandi er hvorttveggja brandari"

Merkilegt ef þetta þykir allt í lagi hjá Evrópudómstólnum þegar þetta stingur svona í stúf við það sem við eigum að venjast í dómsmálum.

Eru fjárhagslegir hagsmunir það sem úrslitum ræður fyrir lágt launaðan íslenskan embættismann? Burtséð frá því er Róbert Spanó stætt á því að láta sem ekkert sé og sitja í dómnum? 

Hefði ekki einhverjum dottið í hug að Róbert Spanó, sem er vandur að virðingu sinni innanlands á Íslandi myndi í þessu tilviki stíga til hliðar rétt eins og Sigríður Andersen gerði sem málsaðili?

 

 

Hversvegna?

heldur ríkisstjórnin rígfast í ríkisvæðingarstefnu Svandísar Svavarsdóttur og VG í heilbrigðismálum?

Björn Bjarnason veltir þessu fyrir sér á máli sem jafnvel ég skil.

" Með þetta í huga er dapurlegt að fylgjast með umræðunum um Landspítalann og kreppuna sem þar ríkir. Vandinn hefur magnast við ríkisforsjárstefnuna sem Svandís Svavarsdóttir heilbrigðisráðherra fylgir. Það leiðir aðeins til vandræða að herða ríkistökin á þessu sviði eins og öllum öðrum. Af því að ráðherrann fylgir þessari stefnu beinast öll spjót að henni í stað þess að leitað sé annarra lausna.

Um miðjan tíunda áratuginn var staðan þannig að á háskólastigi að Háskóli Íslands sat um menntamálaráðherrann á svipaðan hátt og Landspítalinn gerir um heilbrigðisráðherrann núna. Í stað þess að sitja með allan þunga háskólanáms á herðum menntamálaráðuneytisins var losað um tök ríkisvaldsins á háskólamenntun. Staðan breyttist á örfáum árum. Þeir sem vilja í raun létta á spennunni vegna Landspítalans og auðvelda honum að sinna hlutverki sínu sem bráða- og háskólasjúkrahúss verða að létta af honum verkefnum með því að heimila öðrum að sinna þeim.

Svigrúm af þessu tagi er eitur í beinum núverandi heilbrigðisráðherra vegna hollustu við úrelt stjórnmálaleg viðhorf um hlutverk ríkisins. Hvarvetna þar sem sósíalísk miðstýringarsjónarmið ráða verða til biðraðir og þegar þær eru á bráðamóttökum er meira í húfi en til dæmis í pósthúsum.

Reynir Arngrímsson, formaður Læknafélags Íslands, segir í Morgunblaðinu í dag (17. janúar):

„Hægt er að minnka álag á starfsemi Landspítala með því að endurskoða hvar þjónusta vegna átaks- og sérverkefna er veitt í heilbrigðiskerfinu sem ekki krefst hátækni inngripa og gjörgæslu lækna. [...]

Með stefnubreytingu heilbrigðisyfirvalda sem miðar að því að minnka aðflæði á Landspítala í þjónustu sem hægt er að veita utan sjúkrahússins, á fleiri stöðum en í heilsugæslunni og á hjúkrunarheimilum, er hægt að skapa nauðsynlegt svigrúm til að minnka álag á Landspítalann og starfsfólk hans. Slík breyting myndi auka öryggi sjúklinga, bæta skilvirkni þjónustu og leiða til hagkvæmari rekstrarniðurstöðu fyrir samfélagið allt.

Engin önnur skynsamlegri lausn er í augsýn. Bráðaveikindum verður ekki afstýrt en aðflæði og skipulag annarra heilbrigðisþjónustu má hæglega endurskoða og veita víðar en á Landspítala.“

Það er óskiljanlegt að heilbrigðisráðherra VG skuli velja núverandi víglínu í átökum um þjónustu Landspítalans. Hjá ráðherranum ráða úreltar pólitískar kreddur sem vinna gegn þeim markmiðum sem sett eru með opinberum fjárveitingum til heilbrigðisþjónustu "

Í minni fjölskyldu hef ég horft upp á tvær ferðir til Svíþjóðar á kostnað ríkisins í hnjáliðaaðgerð sem eru samanlagt miklu dýrari en fyrir lá að Klínikin var reiðubúin að framkvæma þær. Maður stendur agndofa yfir að horfa upp á svona sóun þjóðarauðsins þó að maður blessi árangurinn sem við blasir eftir aðgerðirnar í Svíþjóð. Manni finnst þetta samt ekki rétt og skilur ekki hugsunina á bak við þetta enda er enginn sem útskýrir þetta fyrir manni svo maður skilji.

Er hugsanlegt að vandi heilbrigðiskerfisins sé sá, að kostnaðurinn fylgir ekki sjúklingnum sem hann getur beint þangað sem hann kýs? Svipað og hugmyndir hafa verið uppi um í menntakerfinu, að bestu skólarnir í kostnaði og kvalíteti fái til sín viðskiptin? Liðskipti kosta þetta sem framlag af hálfu ríkisins og sá fær framkvæmdina sem best býður en sjúklingur má eiga afganginn ef einhver verður eða borgar milligjöf ef þörf krefur?

Væri hægt að prófa þetta á einföldustu aðgerðunum? Til dæmis hnjáliðsaðgerð? Klíníkin býður ákveðið verð og ríkið leggur fram þá upphæð sem það treystir sér til? Svo má spinna áfram eftir þeirri reynslu?

Margsköttun

er viðurkennd aðferð stjórnmálamanna á Íslandi. Þeir hafa komist upp með það lengi að tví- ef ekki þrískkatta sömu eignir manna.Leggja skatt ofan á skatt.

Vilhjálmur Bjarnason fer ofan í þetta í niðurlagi ágætrar greinar í Morgunblaðinu í dag. Greinin er hér í heild sinni:

Fjárhagslegt frelsi og frelsi þjóðar

"Á þeim dögum sem þjóðin er að undirbúa gögn til að gera keisaranum skil á fjárhagslegum gögnum er vert að íhuga fjárhagslegt frelsi og gildi frjáls sparnaðar og setja það í samhengi við frelsi þjóðar.

Egill og hodd

Egill, afi minn í tuttugasta og áttunda lið, Skallagrímsson vissi sem var að þingheimur gengi af göflum ef þingmenn kæmust í annarra manna fjármuni. Því vildi hann sjá þegar þingmenn hlypu til þegar hann dreifði silfri sínu af bökkum Almannagjár. Hluti þingmanna nútímans er svipaður að eðli og því, sem Egill taldi samtímamenn sína. Reyndar var Egill lítið betri sjálfur, því hann vildi helst vera í samskiptum við hoddfjendur, en hodd merkir silfur og hoddfjendur því þeir er ekki vildu eiga silfur. Það silfur gat Egill eignast.

Árni byskup

Önnur lýsing er til um deilur í þingheimi um skattlagningu. Frá því segir í Arna byskups sögu að Loðinn Leppur sendimaður Noregskonungs fann að tíundargerð Árna byskups í heimsókn sinni. Þar segir: „Þið byskuparnir heimtið tíund af sylgjum og silfurbeltum, koppum og keröldum og öðru dauðu fé, og undra ég mjög hví landsbúar þoli yður slíkar óhæfur og gerið eigi norræna tíund að eins og þá sem gengur allan heiminn, og einsaman er rétt og lögtekin“ Byskup svarar fullum hálsi aðfinnslunum; „Af orðum Innocenti páfa vitum vér að sú tíundargerð er eigi okur og vinnur engum manni sálutjón.“ Þarna bjargaði Evrópusamvinna! Það hafa fleiri gengið af göflunum en þingheimur í hug Egils. Ekki fyrir svo löngu gengu íslenskir hæstaréttardómarar af göflunum þegar þeir dæmdu í máli er varðaði lögmæti auðlegðarskatts, sem lagður var á „auðlegð“ árið 2009. Þar var forsenda lögmætis auðlegðarskatts gagnvart stjórnarskrá sú að skatturinn væri tímabundinn. Annaðhvort eru skattar almennt lögmætir eða ólögmætir. Hið tímabundna lögmæti er vandfundið í lögskýringargögnum.

Annar byskup, og háyfirdómari

Lengi var að svo að fjármálastarfsemi hér á landi var aðeins í milliskrift hjá kaupmanni og sparnaður var í vaðmáli og sméri. Þó voru til auðmenn. Á nítjándu öld voru það bræður tveir frá Víðivöllum. Háyfirdómari og byskup. Þeir stunduðu lánastarfsemi á sinni tíð, fyrir daga Landsbankans. Þegar byskupinn var búinn að lána þjóðsagnasafnaranum fyrir húsi, þá voru lánamálin leyst með því að byskupsdóttirin giftist fóstursyni þjóðsagnasafnarans. Byskupinn gaf svo dóttur sinni hús þjóðsagnasafnarans í brúðargjöf.

Seðlabanki

Fyrstu hugmyndir um banka á hinu endurreista Alþingi voru árið 1847 þegar rætt var um seðlabanka. það var banki til að gefa út seðla til að greiða fyrir viðskiptum. Þarna virðist sú hugmynd komin fram að peningar, seðlar og mynt, séu almennt samþykkt til lúkningar skulda. Í umræðinni 1847 er aðalatriðið ekki um fjármálastofnun til að stuðla að peningalegum sparnaði og lánaviðskiptum. Umræða um fjármálastarfsemi á Íslandi hefur aldrei komist á það stig að það sé samhengi milli innlána og útlána, miðlun fjármagns. Umræðan er aðeins sú að sparendur eigi að styrkja bónbjargarfólk með lánveitingum. Bónbjargarfólkið er að uppistöðu atvinnulíf. Mestur hluti lánsfjármagns er til atvinnulífis en vissulega þurfa einstaklingar á lánum að halda til að koma sér upp þaki yfir höfuðið. Þá skiptir lánstíminn máli.

Siðaðar þjóðir

Á meðal siðaðra þjóða, sem vilja styðja við frelsi einstaklinga og þjóðfrelsi, þá er talið eðlilegt að einstaklingar eigi sem næst þriðjung eigna sinna í fasteignum, annan þriðjung í auðseljanlegum verðbréfum og það sem eftir er í lausu fé, en það eru peningar og peningaígildi, sem eru almennt samþykkt til lúkningar skulda. Það er tómt mál að tala um hlutabréfaeign almennings eftir þá meðferð, sem almenningur hlaut á árunum 2003 til 2008. Eftirlitsmenn eigenda hlutafélaga, endurskoðendur, voru staðnir að beinum lygum. Hlutabréfaeigendur hafa engar bætur fengið frá endurskoðendum, en það hafa kröfuhafar fengið. Það ríkir en vantraust á hlutabréfamarkaði. Hér á landi er leitast við að einstaklingar eigi ekki peningalegar eignir, eignir sem gefa af sér fjáreignatekjur. Því er á mörkum að þjóðin teljist til siðaðra þjóða. Stjórnmálamenn, hvar í flokki sem þeir standa, ganga hart fram í skattlagningu fjáreignatekna.

Skilningur á skattandlagi

Fæstir stjórnmálamenn skilja hvað er skattaandlag. Almennt er skattandlag verðmætaaukning, en ekki verðmælisbreyting. Þannig er arður ekki skattandlag. Arður er ráðstöfun á hagnaði, og hagnaður er skattlagður í tveimur þrepum, hjá félaginu sem hagnast og hjá móttakanda arðs. Þannig er hagnaður skattlagður um 37,6% en ekki 20% eins og er skattlagningarhlutfall félaga því arður er skattlagður sérstaklega við útborgun. Fæstir skilja eðli verðbóta. Ef til vill, þegar verðbætur eru kynntar á ensku, en það er „inflation adjustment“. Verðbætur geta ekki verið skattandlag. En skattlagt hér um 22%. Gengismunur, sem verður til vegna gengisfalls gjaldmiðils gagnvart öðrum gjaldmiðli, er ekki skattandlag. Þá er erlendi gjaldmiðillinn jafn mikill í þeim gjaldmiðli, hvernig sem gengis þess gjaldmiðils þróast gagnvart öðrum gjaldmiðli. Gengismunur er skattlagður um 22%, vegna skorts á skilningi á skattandlagi. Sumarbústaður er sumarbústaður og stækkar ekki um 25% þó að verðlag breytist um 25%. Þar sem enginn veit hvert er stofnverð sumarbúastaðar, þá er helmingur andvirðis sumarbústaðar við sölu talinn til tekna og skattlagður um 22%. Því til viðbótar geta þessar verðmælingar komið til skerðingar á bótum almannatrygginga hjá skattþegni, ef við á.

Dreifing á annarra manna eignum

Skattlagning af því tagi, sem hér er lýst, er eignaupptaka vegna verðbólgu. Það er verðbólga sem hefur skapað þessar verðmælisbreytingar. Eignaupptaka gerist fyrst og fremst hjá siðlausum þjóðum, og þá fyrst og fremst hjá þeim, sem telja sig hafa vitsmuni til að dreifa annarra manna eignum að geðþótta. Og refsa ráðdeild og sparsemi. Ef til vill finnst þeim þetta einfaldur hór, sem þeir eiga við samvisku sína.

Frjáls þjóð í frjálsu landi

Þjóð getur aðeins verið frjáls ef hún á frjálsan sparnað. Þvingaður sparnaður í formi lífeyriseignar er góður til síns brúks. Ef ekki eru hvatar til frjáls sparnaðar veit enginn eyðsluna fyrr en öll er. Þá er frelsið farið og komið helsi í stað frelsis. "

Vel þekkt er að gamlingjar geta ekki selt gamla sumarbústaði eða gamlar eignir eða jafnvel erfðagóss vegna þess að þá eru teknar af þeim ellibæturnar. Mörkuðum skattstofnum er varið í óskyld mál án þess að teljandi athugasemdir séu við það gerðar.

Spurning er hversvegna stjórnmálamönnum er liðin sú frjálslega umgengni um almannafé sem hér hefur lengi tíðkast.

Er það frelsi þjóðar?

Aðförin að Reykjavíkurflugvelli

heldur áfram. Það á að kakka niður steinsteypu inn á vallarsvæðinu með stýrðri lóðaúthlutunum. Eins og ekki væri nóg að gert með Nýpólahverfi Valsgæðinganna á gömlu flugbrautinni. Líklega eitt óvistlegasta íbúðarhverfi sem lengi hefur verið byggt og verðugur minnisvarði um gömlu Pólana sem þar stóðu í nágrenninu og voru aldrei málaðir nem þegar kóngurinn kom.

Fleira vinnur Dagur B. Eggertsson sér til ágætis í svikum við borgarana sem kusu hann frá en Þórdís Lóa setti inn aftur vegna gamalla fjölskylduerja við Íhaldið.

Síðasta afrek hennar og Dags. B. er að loka leikskólunum fyrr til að létta álagið á börnunum ! SIC! 

Þá vita menn það. Leikskólar eru áþján á notendunum, jafnt börnum sem starfsmönnum.

Halldór Benjamín

Þorbergsson,hagfræðingur,  framkvæmdastjóri S.A. var á fundi eldri Sjálfstæðismanna í Valhöll nú um hádegið.

Þetta eru nokkurskonar leifarnar af Sjálfstæðisflokknum eins og hann var í gamla daga sem þarna kemur á miðvikudögum í Valhöll í hádeginu undir stjórn nafna míns Blöndal sem mætir þarna af gamalli tryggð frekar en einhverri stóránægju með sílækkandi gengi flokksins í dag. Hvað þá nýjustu stjórnarathafnirnar sem birtust til dæmis í  forystu í hækkunum vöru og þjónustu ríkisins nú um áramótin þegar flokkurinn hefur með þátttöku í ríkisstjórn Katrínar Jakobsdóttur  tekið forystu í að kynda verðbólgubálið með hækkunum um ca. 2.5 % á margvíslegri þjónustu og vöru sem auðvitað gleður engin heimili í landinu en leysir líklega fátt af fyrirliggjandi vanda sem er ærinn.

En Halldór Benjamín flutti þarna þvílíkt afburða erindi að menn stóðu eiginlega kjaftstopp og spurðu jafnvel minna en oft áður sem bendir til þess að yfirferðin hafi verið góð. Maðurinn er svo skýr í framsetningu að menn komust ekki hjá því að skilja hvert einstakt atriði í hagfræðinni sem þarna kom fram. Einn fundarmann gekk svo langt að líkja málflutningnum við Einar Odd sáluga, bjargvættarinnar frá Flateyri, þegar hann var að berja þjóðarsáttina inn í hausamót landsmanna af öllum stéttum fyrir þrjátíu árum.

Halldór Benjamín ræddi lífskjarasamningana frá apríl á síðasta ári. Hann taldi þá merka fyrir þær sakir sérstaklega að í fyrsta sinn hefðu allir lagst á eitt að gera skynsamlega samninga, ríkisvaldið, fjármálakerfið og verkalýðshreyfingin sem hann lauk sérstöku lofsorði á. Þetta hefðu verið krónutölusamningar sem færðu þeim mest sem minnst hefðu.  Til að útskýra hvaða vandaverk hefði verið um að ræða, þá spurði hann fundarmenn hvað þeir héldu að S.A. þyrfti að gera marga kjarasamninga? Enginn vissi rétta svarið en þeir eru um 200.Verkalýðsfélög eru því greinilega allt of mörg sagði Halldór Benjamín, það væri verið að gera kjarasamninga við minna en 5 manna félög á stundum sem væri greinlilega ekki mjög skilvirk vinnubrögð.

Halldór Benjamín lagði áherslu á gildi hagvaxtar fyrir þjóðfélagið. Fyrsta spurning sem svara þyrfti í kjarasamningum væri hvað væri til skiptanna? Síðan kæmi spurningin hvernig ætti að skipta því. Í þessu værum við eftirbátar frænda okkar á Norðurlöndum sem kynnu þetta mun betur en við. 

Hann ræddi gildi hagvaxtar fyrir þjóðfélög. Hann benti á að 1 % hagvöxtur væri 70 ár eða ein mannsævi að skila sér í tvöföldun lífskjara meðan 4 % hagvöxtur skilaði þeim árangri á 18 árum.

Nú væri búið að semja við 95 % almennra launþega. Þá væri komið að opinberum starfsmönnum sem því miður hefðu oft hugmyndir um að þeir gætu fengið eitthvað allt annað og meira en samið hefði verið um á almennum vinnumarkaði.  Það ætti auðvitað ekki að ganga svo fyrir sig í þeirri röð, það væri almenni markaðurinn sem ætti að leiða kjaraviðræður.

Hann sagði að Íslendingar ættu að vera stoltir af þeim árangri sem náðst hefði í lífskjarasókn.  Á síðustu árum hefði náðst fram um 50 % kaupmáttaraukning hjá þeim sem lökust hefðu  haft  kjörin og um 35 % hjá þeim sem betur máttu sín.

Eftir hrunið hefðu ríkisskuldirnar verið heil landsframleiðsla. Nú tíu árum seinna ættum við Íslendingar 300 milljarða umfram erlendar skuldir, við værum orðnir nettó fjármagnsútflytjendur í stað skuldara.Þetta væri árangur sem við gætum verið stoltir af sem þjóð.

Halldór Benjamín ræddi talsvert um menntun og ástand hennar í landinu. Hann sagði að við værum of skammt komnir að samhæfa kennslugreinar í Háskólum og þarfir atvinnulífsins, það væri verið að útskrifa fólk í námsgreinum sem ekki væri eftirspurn eftir í atvinnulífinu en svo  skorti fólk og menntun í öðrum greinum, sérstaklega í iðn og verkmenntun.

Bretar væru komnir mun framar í leiðbeina ungu fólki í þær greinar sem atvinnulífið þarfnaðist þó að við værum að byrja þessa starfsemi.

Menn væru margir að klára 3. ára háskólanám á 5 árum. Sér fyndist allt of margir vera í háskólanámi af hálfum hug eða líka væri margt sem fólk væri að gera meðfram náminu sem ylli þessu. Ungt fólk yrði að velja sér námsbrautir meira með tilliti til þess hvar eftirspurnin væri. Háskólanám væri ekkert endilega fyrir alla og því yrði að efla verkmennta-og tæknigreinar sem atvinnulífið þarfnaðist.

Hann kom inn á umhverfismál og sagði að hann teldi að fyrirtækin myndu láta sig umhverfismál varða af sjálfu sér því þau sem ekki gerðu það myndu verða undir í samkeppni. Við Íslendingar værum ekki stærstu mengunarvaldar í plasti í veröldinni. En við gætum auðveldlega orðið stærstu þolendur skaðlegra áhrifa örplasts í sjávarútvegi og í súrnun hafsins. Því skiptu umhverfismálin miklu máli fyrir Ísland og við yrðum að láta þau mál okkur skipta.

Hann ræddi peningamál og vaxtamál. Hann bað viðstadda gamlingjana að hugsa til baka aftur í tímann til þess þeir voru að hefja lífið.  Hvað hefði þá skipt ungar fjölskyldur mestu máli? Það var hvað fékkst fyrir launin. Verðbólgan hefði verið versti óvinur heimilanna og svo væri enn. Þess vegna skipti stöðugleikinn höfuðmáli og hvað fengist fyrir launin. 

Hann sagðist vera bjartsýnn á framtíð Íslands, Hann hvatti menn til að kynna sér hina óhemju framleiðni sem haldið hefði innreið sina í sjávarútvegsfyrirtæki landsmanna, sjálfvirknina sem væri komin á ótrúlegt stig.  Þetta myndi breiðast út og menntun og tækni myndi taka stakkaskiptum á komandi tímum.

Hann taldi að menn myndu skipta um starfsvettvang oftar en verið hefði og sí- og endurmenntun myndi eflast í landinu. Fólk þyrfti líka að geta verið lengur á vinnumarkaði en en verið hefði með samningum milli aðila, þar sem margir vildu starfa meira og lengur og jafnvel taka þátt í hlutastörfum í meira mæli.

Halldór Benjamín vakti óskipta athygli fyrir skipulagðan og prúðmannlegan málflutning. Einhverjir höfðu á orði að vel væri ef einhverjir forystumenn Sjálfstæðisflokksins gætu flutt mál sitt með sambærilegum hætti og komið skynsamlegum skilaboðum til þjóðarinnar.

Í heild var þessi fundur einhver sá besti sem undirritaður hefur lengi setið og var hann einnig fjölsóttur og vonar hann að mörgum hafi verið eins farið þegar þeir fóru út.

2 kellingar, 1 kall

sækja um ríkislöggustjórann.

Önnur hvor kellingin fær jobbið því annað væri brot á jafnréttislögum. Kallinn fær ekki kaup í heilt ár sem skaðabætur því hann er kall og ekki einu sinni hommi og á því öngvan rétt á jafnrétti eða sanngirni miðað við kellingarnar. 

Úlenn dúllen doff.

Sumum finnst að kellingar eigi ekki að vera Bandaríkjaforsetar, hershöfðingjar, biskupar né lögreglustjórar. Vidoq var kall, Agnar Koefoed lögreglustjóri á stríðsárunum var líka kall og Jón Arason og Gizur Ísleifsson voru líka kallar.

Ég er auðvitað kallremba en styð Einar umfram Ólínu ekki bara þess vegna.

Ögmundur ræðst til atlögu

gegn kvótakerfinu og þar með sínum fyrri flokksmönnum eins og Steingrími Jóhanni sem ber einna mesta höfuðábyrgð á kerfinu eins og það er núna og því sem það hefur leitt til. Mestu eignatilfærslu Íslandssögunnar eins og margir kalla það.

„Ég er al­veg sann­færður um að það er að tak­ast að end­ur­ræsa umræðuna um kvóta­kerfið,“ seg­ir Ögmund­ur Jónas­son, fyrr­ver­andi þingmaður VG og ráðherra, um fund sem hald­inn var í Þjóðmenn­ing­ar­hús­inu á laug­ar­dag um kvóta­kerfið.

Hann seg­ir færri hafa kom­ist eð en vildu og að til­efni fund­ar­ins hafa verið að kvóta­kerfið hafi „brotið á ís­lensku sam­fé­lagi, stuðlað að byggðarösk­un, kjaram­is­rétti og siðspill­ingu.“ Tel­ur hann meðal ann­ars að frétta­flutn­ing­ur af starf­semi Sam­herja í Namib­íu hafi minnt þjóðina á siðspill­ing­una og að umræðan „sé að vakna af meiri krafti en nokkru sinni fyrr.“

Páll Vilhjálmsson bloggkóngur hefur hinsvegar þetta við málflutning Ögmundar að segja:

"Kvótakerfið er fyrirkomulag á fiskveiðistjórnun. Sá sem þetta skrifar var háseti á keflvískum netabát snemma á níunda áratug síðustu aldar - rétt fyrir daga kvótakerfisins. Þá, eins og nú, gekk mönnum misvel í sjósókn.

Landsbyggðin átti erfitt uppdráttar löngu fyrir daga kvótakerfisins.

Kvótakerfinu var komið á 1984. Sannfæringin að baki var að stýra yrði aðgengi að fiskveiðiauðlindinni. Allt frá upphafi er kvótakerfið umdeilt og hefur tekið ýmsum breytingum 36 ár.

Fiskurinn er ekki óþrjótandi auðlind. Aðgengi að auðlindinni þarf að stýra.

Reglur eru ekki andstæðar íslensku samfélagi, Ögmundur, heldur forsenda fyrir sæmilega friðsamri sambúð okkar sem landið byggjum. "

Sé litið til hversu gríðarlega öflug sjávarútvegsfyrirtæki hafa byggst upp á Íslandi í tíð kvótakerfisins og það borið saman við tíma bæjarútgerðanna og allskyns smáútgerða sem voru sífellt á hausnum og þurftu reglubundnar gengisfellingar til að bjarga atvinnunni  og því endalausa basli sem útgerðinni fylgdu á þeim tímum, gúanó-fiskeríi, tímabundinni ofveiði í  sölutregðu, óhentugum sölutúrum, síldarbresti, sífelldum blánkheitum og þar fram eftir götunum,þá hefur óneitanlega margt áunnist með kvótakerfinu.

Íslensk sjávarútvegsfyrirtæki stunda alþjóðleg viðskipti þó við misjafnan orðstír sé jafnvel,þá er mikil breyting á orðin til batnaðar. Útgerðin er ekki á sífelldu ríkisframfæri eins og víða um lönd er á raunin. Afli helst nokkuð stöðugur og ryksuguveiðar eru ekki stundaðar sem sveiflast frá ofgnótt til örbirgðar.

Hvað er þá deiluefnið?

Gjafakvótinn orsakaði eignatilfærslurnar segja Ögmundarnir og þeirra lið.  Samherji er kominn með hundraðmilljarða eiginfé meðan alþýðan sveltur, heilbrigðiskerfið í rúst og aldraðir og öryrkjar eru á vonarvöl, segja þeir líka.

Útgerðin hefur greitt veiðigjöld ofan á aðra skatta. Það má ekki hækka þau segja kvótakallarnir.  Aðrir heimta að þau verði stórhækkuð til að þjóðin fái sinn réttláta skerf og á það spila Öggarnir og öfundarliðið.

Spurði ekki Pílatus: Hvað er sannleikur?

Er ekki hægt að finna einhverja millileið í þessum málum án þess að blása til borgarstyrjaldar um það hverjir eigi að fá þátttöku í spillingunni og mútunum?

 

Manni ofbýður

að skynja hinn óhemjumikla iðnaðarmátt Bandaríkjanna þegar maður horfir á afgangana:https://www.airplaneboneyards.com/davis-monthan-afb-amarg-airplane-boneyard.htm

Þar eru menn að bræða  ferkílómetra breiður af gömlum flugvélum sem stöðugt bætist við.

Þvílíkt magn er víðsvegar að finna að manni hreinlega ofbýður. 

Íran, nýtt nasistaríki

og Khameini er nútíma Hitler sem er tilbúinn í hvaða glæpaverk sem er með byltingaverðinum sem er beinn arftaki SS-sveitanna.

Reiner Heydrich lifir góðu lífi í nýjum yfirlýsingum varnarmálaráðherra stjórnarinnar um að jafna TelAviv og Haifa við jörðu.

Írönsk stjórnvöld eru nasistaríki sem  engin leið er að tjónka við.Af þeim stafar stórhætta fyrir allt mannkyn.  Geðbilað trúarofstæki við stjórn Íran gerir Persneska ríkið að ósnertanlegri einingu meðal þjóða,-Paría ríki.

Ef ekki væri fyrir Trump og Bandaríkin væri mannkyni mikill vandi á höndum gagnvart nútíma nasistaríkinu Íran.

Hættulegur maður

er umhverfisráðherrann sem enginn kaus Gunnar Guðbrandsson.

Hann veður um víðan völl í blindri trú á hamfarahlýnun og nauðsyn kolefnisbindingar. Hann er  mjög athafnasamur í ræðu og riti  að koma á ráðstöfunum sem kosta skattgreiðendur óhemju fé.

Auk þess sem þjóðgarðastefna hans er líkleg til að takmarka lífskjör þjóðarinnar á komandi ´timum með því að torvelda virkjanir á hálendinu sem eru undirstaða undir velferð íslendinga á komandi tímum bæði þeirra sem fyrir eru og þeirra innflytjenda sem hann og hans flokkur vilja fjölga hér sem allra mest.

Nú í dag skrifar hann í Mannlíf:

"Í upphaf nýs árs eru umhverfismálin ofar á baugi en nokkru sinni fyrr. Og ekki seinna vænna, segi ég. Á árinu sem leið vorum við ítrekað minnt á alvarleika loftslagsbreytinga og til að mynda lauk árinu með átakanlegum gróðureldum í Ástralíu, sem enn standa yfir. Áhrif loftslagsbreytinga virðast kannski stundum svolítið fjarlæg okkur Íslendingum.

En við sjáum hvað er að gerast annars staðar og þó að á Íslandi geisi ekki gróðureldar í öllum sýslum, þá hopa og rýrna jöklarnir okkar stöðugt og súrnun sjávar er staðreynd. Við stöndum nú frammi fyrir fordæmalausum áskorunum í loftslagsmálum og eigum engra annarra kosta völ en að takast á við þær af hugrekki og skynsemi..

Við stefnum að 40% samdrætti í losun gróðurhúsalofttegunda árið 2030 og kol - efnishlutleysi árið 2040. Ef þessi markmið eiga að nást fjölgi um 40% á næstunni en það mun auðvelda fólki stórlega að fara leiða sinna á vistvænni hátt. Við höfum komið á fót Loftslagssjóði, sem er ætlað að styðja við nýsköpun og fræðslu á sviði loftslagsmála, og aukið fjármagn til umhverfisfræðslu í skólum með sérstakri áherslu á loftslagsmál. Svo eitthvað sé nefnt. Aðgerðaáætlun í loftslagsmálum þarf að sjálfsögðu að vera í sífelldri endurskoðun og á þessu ári verður gefin út uppfærð og ydduð útgáfa af henni. En við munum líka þurfa að aðlaga okkur að breyttum veruleika í heimi þar sem sjávarborð er hærra, úrkomumynstur breytt og öfgar í veðurfari tíðari.

Þess vegna vinnur Loftslagsráð nú að minni beiðni undirbúningsvinnu fyrir stjórnvöld vegna aðlögunar íslensks samfélags að loftslagsbreytingum og í framhaldinu munu stjórnvöld vinna aðlögunaráætlun líkt og gert hefur verið fyrir mörg ríki. Á þessu ári liggur líka fyrir að ríki heims setji sér ný markmið í lofts - lagsmálum á grundvelli Parísar - samningsins.

Við Íslendingar munum ekki láta okkar eftir liggja. Því það skiptir öllu máli. þurfa allir kimar samfélagsins að róa í sömu átt. Okkur hættir stundum til að benda hvert á annað; einstaklingar benda á fyrirtæki og fyrirtæki benda á stjórnvöld. En svoleiðis samkvæmisleikir stoða lítið. Við þurfum að taka höndum saman og ráðast að vandanum úr öllum áttum. Í sameiningu.

Haustið 2018 setti ríkisstjórnin fram fyrstu fjármögnuðu loftslagsáætlun Íslands og síðan þá hefur hverri aðgerðinni á fætur annarri verið hrint í framkvæmd. Til að mynda er á næstu fjórum árum gert ráð fyrir að kolefnisbinding með landgræðslu og skógrækt tvöfaldist og endurheimt votlendis tífaldist. Við höfum hækkað kolefnisgjald á jarðefnaeldsneyti og sett nýja græna skatta til að draga úr losun gróðurhúsalofttegunda. Við höfum styrkt uppsetningu hraðhleðslustöðva og vonir standa til að þeim fjölgi"

 

Í mínum augum er þessi maður galinn ofstækismaður sem er að teyma þjóðina í ófærur.

Hann skilur ekki að náttúrleg losun kolefnis er miklu meiri en losun af hálfu manna. Bara upp úr Kötlu stíga hvern dag núna 20.000 tonn af CO2 sem er jafn mikið og allir Íslendingar losa á ári með sinni starfsemi. Og Katla er bara eitt eldfjall af mörgum.

Og þá er þessi maður að moka ofan í  framræsluskurði í votlendi og rýra lífsbjörg Íslendinga af ræktuðu landi.

Það sem alvarlegast er þó er að þessi umhverfisráðherra og flokkur hans hann er að teyma okkur í ráðstafanir sem leggja stein í götu framfara í lífskjörum þjóðarinnar eins og virkjana. Hann ætlar að friðlýsa virkjanakosti sem eru í nýtingarflokki og hindra lífskjarasókn með nýiðnaði eins og gerðist á síðustu öld og í byrjun þessarar þegar stórvirkjanir bættu lífskjör íslendinga svo um munaði. 

Ég var stuðningsmaður myndunar þessarar ríkisstjórnar einkum í ljósi ískyggilegra horfa í kjaramálum. Þeim var lent sæmilega með gerð lífskjarasamninganna sem eru að einhverju leyti að baki. En vofa kommúnismans er enn á ferð í gervi hins nýja Kommúnistaflokks Fjögurrablaða-Smárans og Sólveigar Önnu sem reyna hvað þau geta að espa til ófriðar. Óséð er hvort þessi ríkisstjórn er færari en aðrar til að lægja þær öldur. Hún hefur þá runnið sitt skeið á enda og óþarfi að kaupa allar vitleysurnar lengur af umhverfisráðherranum og kolefnisbullið í vinstri grænum öllu lengur.

Umhverfisráðherrann sem enginn kaus er því hættulegur maður fyrir framtíð þjóðarinnar sem ég styð ekki til áframhaldandi veru í ríkisstjórnarembætti, hvorki nú né síðar.