Mátti selja vörumerkið "Icelandic?

er inntakið í ágætri grein hins góða konsúls Þóris Gröndals á Flórídu. En Þórir starfaði mestan hluta lífssíns að fisksölu undir merkjum Íslands.

Það er eðliðegt að hann Þórir velti því fyrir sér hvernig bréfaguttarnir fóru með fisksölufyrirtækin í USA  sem Íslendingar höfðu byggt upp í eina tvo aldarþriðjunga fyrir þessa atburði.

Aðgerðir þessara nýríku kvótatengdu bréfagutta  höfðu líka þá geopólitísku þróun í för með sér að Íslendingum var beint í meira mæli til Evrópu menningarlega og viðskiptalega með þeim afleiðingum að kratismanum hér heima óx meiri fiskur um hrygg en hugsanlega hefði annars verið. Afleiðingarnar eru óræðar.En uppgangur á vinstri vængnum hefur ávallt í för með sér svik eins og menn sáu þegar VG vildi fara í Evrópusmabandið þvert á loforðin, flokkafóru sveimhuga á Alþingi og skort á stefunfestu í stjórnmálum.

En Þórir skrifar svo í Morgunblaðinu í dag: 

 

"Æ, æ, það var nú meira ólánið fyrir strákagreyin hjá Icelandic Group, að þetta hvalavesen skyldi einmitt núna þurfa að koma upp í henni Ameríku. Salan á dótturfyrirtækinu, Icelandic USA, til kanadísku keppinautanna, High Liner Seafood, í nóvember 2011 var alveg að gleymast. En nú verður þetta allt rifjað upp aftur.

 

En hvað áttu þeir annars að gera, strákarnir í Íslenzku Grúppunni? Einhvern veginn, áður en þeir vissu af, var fyrirtækið orðið skuldum vafið og gjaldþrot blasti við. Kanadamenn buðust til að hjálpa þeim með því að taka dótturfyrirtækið í Ameríku yfir, og meira að segja lofuðu þeir að tryggja, að markaðsaðgangur íslenzkra framleiðenda yrði sá sami og áður. Ofan á allt annað ætluðu þeir, af góðseminni einni saman, að halda á lofti vörumerkinu, Icelandic í heil 7 ár.

 

Allir vita, að þjóðirnar, sú íslenzka og sú kanadíska, eru tengdar vináttuböndum. Í Kanada er allt fullt af Vestur-Íslendingum, sem borða vínartertu, klæða sig í peysuföt og bjóða íslenzkum ráðamönnum á fullveldishátíðir sínar til að halda ræður um vináttu landanna. Og Icelandair er komið þar með eina fimm áfangastaði. Hverjum getum við treyst ef ekki Kanadamönnum, sögðu Grúppararnir.

 

En nú er bezt að sleppa öllu gríni, því allt er þetta ferli þyngra en tárum taki. Þegar salan var tilkynnt, 2011, var eitt aðalatriðið, að markaðsaðgangur Íslendinganna yrði sá sami og áður. Í Moggagrein, sem höfundur ritaði á þeim tíma, líkti hann því loforði við það, að Ísrael myndi lofa að gæta hagsmuna Palestínu úti í heimi. Annars skal viðurkennt, að fréttir af efndum þessa loforðs hafa verið af skornum skammti. Það er eins og seljendur Icelandic USA hafi sem allra minnst viljað minnast á málið. Eins og þeir hafi helzt viljað, að það gleymdist sem fyrst.

 

En nú kemur í ljós, að kanadískir eigendur High Liner Seafoods eru ekki bara vinir Íslands heldur líka hvalanna. Þeir ætla að beygja sig fyrir vilja hvalavinafélagsins í Ameríku og hætta að kaupa fisk frá hinum vondu, íslenzku hvaladrápurum. Og hvað skyldi þetta nú þýða? Líklega að High Liner þurfi ekki lengur að standa við loforðið um tryggingu markaðsaðgangs. Er þá endanlega búið að ganga af dauðri 65 ára markaðsuppbyggingu Íslendinga í Ameríku?

 

Á undanförnum áratugum, þegar Íslendingar áttu bæði Coldwater og Iceland Seafoods, blossuðu alltaf öðru hvoru upp mótmæli hvalavina í Ameríku. Þeir reyndu að fá fólk til að hegna okkur með því að kaupa ekki íslenzka fiskinn. En það var ekki auðvelt, því meirihluti hans var seldur á fjölfæðismarkaði en ekki í smásölu. Uppruni fisks sem búið er að elda á veitingahúsi er ekki eins augljós og þess sem er til sölu í matvörubúðum. Íslendingarnir stóðu þessar árásir alltaf af sér og sköðuðust ekki. Þeir héldu líka uppi fræðslustarfsemi um hvalveiðar okkar í gegnum umboðsmenn sína og kaupendur. Vildarvinir okkar, Kanadamenn, hafa víst ekki mikinn áhuga á að aðstoða okkur á þessu sviði.

 

Halda hefði mátt, að hið opinbera hefði fylgst með, þegar spurðist um áform Icelandic Group að selja Icelandic USA. Allir, sem eitthvert vit höfðu á þessum málum, vissu, að hér var um áríðandi hagsmuni þjóðarinnar að tefla. Ekki er vitað, hvað vakti fyrir ráðamönnum landsins. Reyndar var sú stjórn, sem þá sat að völdum, mjög evrópusinnuð og sögð hafa haft lítinn áhuga á að efla samband við Bandaríkin. Og ráðherrarnir, eins og þeim er títt, uppteknir við að ferðast til útlanda og halda ræður til að bjarga heiminum. Þegar þetta gerðist virðist Palestína hafa verið ofar í hugum þeirra, sem utanríkismálum réðu, heldur en Icelandic USA.

 

Jafnvel í hinni vondu Ameríku hafa stjórnvöld vit á að reyna að fylgjast með einkaframtakinu og því sem það er að baksa. Öðru hvoru kemst í fréttir, að hið opinbera hafi stöðvað samninga amerískra fyrirtækja um sölu til erlendra aðila á eignum eða tækniþekkingu, sem talið var að skaðað gæti þjóðarhagsmuni. Eina dæmið frá Íslandi, sem líkja mætti við þetta, var þegar fimmstjörnu Kínamanninum var meinað að kaupa landspildu uppi í sveit.

 

Segja má, að lítið þýði að vera að býsnast yfir því sem er búið og gert. Samt er það þannig, að stundum geta menn ekki orða bundist. Ekki er ritari hæfur til að dæma um, hvort 230 milljónir dollara, eða 26,2 milljarðar króna, voru sanngjarnt verð fyrir Icelandic USA. Allar eignir, birgðir og rekstur í Bandaríkjunum og reyndar Asíu, markaðskerfi með um 100 umboðsmönnum og allt að 1.000 viðskiptavinum. Andvirðið er minna en 10% af 270 milljarða heildartapi Íbúðalánasjóðs samkvæmt skýrslu rannsóknarfólks Alþingis.

 

Margir ómerkilegri atburðir en salan á Icelandic USA hafa verið teknir til rannsóknar á Íslandi. Einhver hinna mörgu fjölmiðla í landinu ætti að taka sig til og senda fólk út af örkinni til að rannsaka allt það ferli, bæði á Íslandi og í Ameríku. Niðurstaðan gæti ef til vill hjálpað til að fyrirbyggja slík ofurafglöp í framtíðinni."

Þarna er staðan í hnotskurn:

Kvótatengdu bréfaguttarnir seldu vörumerkið "Icelandic" til Kanada. Kanada ætlar ekki að kaupa eir fisk frá Iceland vegna hvalveiðanna. Fiskur undir vörumerkinu  og með fánalitunum Icelandic er ekki íslenskur.

Má ég selja íslensk vegabréfið mitt?

 Má ég selja ríkisborgararétt minn?

Má ég selja Nubo Grímstaði á fjöllum?

Hvað má ég ekki selja? 

 

 

 

 

Slítum slitastjórnunum

strax. Það er löngu orðinn þjóðarskandall hvernig sérvaldar lögfræðistofur hafa rakað saman milljörðum við að stokka pappír í 5 ár frá falli bankanna. Og gera enn á fullum dampi og eru orðnar fjármálaleg Nomenklatúra í landinu sem lifir í fáheyrðum lúxus þar sem gullið freyðir úr öllum vitum.  

Bjarni Benediktsson hefur talað þannig síðasta ár, að hann telji að við óbreytt ástand í þessum efnum megi ekki öllu lengur sitja. Á ársfundi Seðlabankans kristallast þessar skoðanir í tali hans þó enn hafi ekkert gerst. Raunar fannst mér Seðlabankastjóri einnig ýja að því að einhverju þyrfti að breyta hvað þetta varðar. Þessi afkárameðferð á gjaldþrota bönkum er farin að lama Íslendinga og allt þeirra líf. Vonin og sjálfstraustið hefur beðið hnekki.

Þessar súrrealísku  slitastjórnir hafa nú sogið spenana í fimm ár án þess að nokkuð bitastætt hafi fram komið annað en að þjóðin getur ekki leyft nauðasamninga vegna þessara banka. Sem henni koma ekki hið minnsta við því þetta voru einkafyrirtæki.  Umfang þeirra varð hinsvegar svo mikið að allar greiðslur á vegum  slitastjórna hafa úrslitaáhrif gjaldeyrisstöðu Seðlabankann. Svo miklir rugludallar hafa hinsvegar setið í þessum slitastjórnum að þeir hafa heimtað að fá að ráðstafa öllu rekstrarfé landsins í delluhugmyndir sínar um útgreiðslur eftir nauðasamningum. Enda ráðstafanir fyrri stjórnvalda og þá sérlega Steingríms J. Sigfússonar  í bankamálum verið með þeim endemum að vitræn lending hefur verið stórum torvelduð.

Sá sem hér heldur á penna hefur um langt árabil krafsit þess að búin séu sett  í gjaldþrotameðferð og aðeins greitt út í íslenskum krónum. Auðvitað hefur hann fáar undirtektir hlotið og heimsendaspámenn hafa haft yfirhöndina.Fljótræðisráðstafanir að undirlagi Steingríms J. svo sem í sölu bankaútibúa, banka og gjaldþrota rekstrar hafa gert allt dæmið mun verra. En þeir sem setja barn undir stýri á stórum bíl geta ekki krafist þess að barninu sé refsað þegar bíllinn fer útaf. Þessvegana er tilgangslaust að fdraga Steingrím fyrir Landsdóm. Það eru kjósendurnir sem eru hinir seku.

Þessvegna gleður það skrifarans  litla hjarta að lesa eftirfarandi haft frásögn af orðum  Bjarna Benediktssonar  á ársfundi Seðlabankans:

"Líftími slitabúa föllnu bankanna getur ekki verið »endalaus« og dæmi eru um erlendis, til að mynda í Bandaríkjunum, að þau fái aðeins frest til þriggja ára til að ljúka slitum, sem hægt sé að framlengja til fimm ára við »sérstakar aðstæður«.

 

Gömlu bankarnir á Íslandi - Kaupþing, Glitnir og Landsbanki Íslands - hafa hins vegar nú þegar verið meira en fimm ár í slitaferli. »Ef kröfuhafarnir ná ekki að ljúka nauðasamningum er ekki annað að gera en að fara með búin í gjaldþrot.«

 

Þetta kom fram í ræðu Bjarna Benediktssonar, efnahags- og fjármálaráðherra, á ársfundi Seðlabanka Íslands sem var haldinn í gær. Hann bætti því við að eignarhald íslenskra fjármálafyrirtækja, sem er að stórum hluta óbeint í höndum erlendra kröfuhafa föllnu bankanna, sé »ástand sem getur ekki orðið viðvarandi, óháð fjármagnshöftum«.

 

Már Guðmundsson seðlabankastjóri sagði í ávarpi sínu á fundinum að stóra myndin þegar kæmi að afnámi fjármagnshafta hefði lítið breyst síðustu misserin. Fyrirsjáanlegt væri að viðskiptaafgangur næstu ára myndi ekki duga til þess að fjármagna samningsbundnar afborganir erlendra lána að óbreyttu. Kvikar krónueignir í höndum erlendra aðila gætu þar til viðbótar farið upp í hálfa landsframleiðslu ef krónueignir föllnu bankanna yrðu að fullu innheimtar og greiddar til erlendra kröfuhafa. Ljóst væri að Ísland hefði engan afgang af gjaldeyristekjum sínum til að leysa út þessar krónustöður fyrir gjaldeyri.

 

Í ræðu sinni vék Bjarni að því að afnám hafta væri lykilatriði til að treysta samkeppnishæfni og viðskiptafrelsi Íslands á ný. Hann nefndi hins vegar að höftin næðu ekki bara til kröfuhafa föllnu bankanna, þótt umræðan snerist oft um þá, heldur á öllu íslenska efnahagslífinu, fyrirtækjum og einstaklingum.

 

Bjarni benti á, eins og áður hefur verið sagt frá á viðskiptasíðum Morgunblaðsins, að síðustu fimm ár hefði samanlagður viðskiptaafgangur Íslands numið um fjórðungi af landsframleiðslu. Þetta hefði gerst í umhverfi þar sem Íslendingar hafa jafnframt búið við sögulega lágt raungengi krónunnar og fjárfestingastig sem hefur sjaldan mælst lægra. »Það eru ansi snögg umskipti hjá þjóð sem hafði áður búið við áratuga langan halla af viðskiptum við útlönd.«

 

Fram kom í máli Bjarna að sú fullyrðing, sem sagt var frá í erlendum miðlum fyrr á þessu ári, að Ísland væri úti í kuldanum á erlendum fjármálamörkuðum vegna ágreinings stjórnvalda við erlenda kröfuhafa »ætti sér enga stoð í raunveruleikanum«.

 

 

Að sögn Bjarna hefur ríkisstjórnin sett afnám hafta í forgang og þar muni uppgjör slitabúa bankanna skipta höfuðmáli. Íslensk stjórnvöld séu hins vegar ekki í neinum beinum viðræðum við kröfuhafa enda »eiga þeir kröfur á innlend fjármálafyrirtæki í slitameðferð, en ekki á íslenska ríkið. Það er á ábyrgð slitastjórna og kröfuhafa bankanna að leita eftir nauðasamningum um uppgjör þeirra sín á milli og hvorki Seðlabankinn né stjórnvöld hafa beina aðkomu að gerð samninganna sjálfra. Hlutverk stjórnvalda er aftur á móti að sjá til þess að að þær undanþágur frá höftunum sem slitabúin sækjast eftir vegna útgreiðslna til kröfuhafa hafi ekki neikvæð áhrif á þjóðarbúið og þar með þá sem eftir sitja.« 

Þarna er talað skýrt. Það þarf að moka fjósið. Rúlla til baka afglöpum Steingríms J. í bankamálunum. Klára málin.  

Svo finnst okkur fótgönguliðunum seint ganga að rúlla til baka vitleysisráðstöfunum síðustu ríkisstjórnar í skattamálum svo sem auðlegðarskattinum, tryggingagjaldinu og svo hinum sérstaka brandara hans Steingríms J. SYKURSKATTINUM. Því fleiri ráðstöfunum fyrri ríkisstjórnar í skattlagningu og mannaráðningum er snúið til baka, þeim mun betur ganga að leiða þjóðina til baka upp úr öldudalnum.

Hluti af því er að slíta slitastjórnunum strax og setja bankana í gjaldþrot.  

Sjálfdæmi

var löglega aðferð á þjóðveldisöld er menn vildu sættast á misgerðir.Það var hólmganga líka þó hún sé líklega úrelt.

Mér datt þetta í hug eftir að ég skrifaði fyrri færslu. Er ekki þetta  kjaraviðræðuform ekki orðin gatslitin og óframkvæmanleg fyrir vinnuveitendur sem eru einkaaðilar, ríki og sveitarfélög? Hvernig á tæknilega að semja við hvern hópinn eftir annan þar sem hver yfirbýður hinn fyrri sem þá leggst í eftirsjá yfir sínum hlut?

Af hverju má ekki taka upp sjálfdæmi?

Hvert hagsmunafélag tilkynnir viðsemjanda sínum hver séu taxtalaun félagsins. Öllum félagsmönnum ber að greiða þá taxta fari þeir í vinnu.  Hinsvegar fellur forgangur félagsmanna til vinnu algerlega niður og vinnuveitanda er heimilt að ráða hvern sem er ófélagsbundinn ef honum sýnist svo.  Þannig má ráða kennara sem hefur ekki réttindi ef svo ber undir,lögregluþjón þó hann hafi ekki gengið á lögregluskóla og sé ekki í lögreglufélaginu? Flugumferðarstjóra  sem stenst hæfnipróf án þess að vera í félagi flugumferðarstjóra, til dæmis erlenda?

Eina skilyrðirð er að hagsmunafélög séu skylduð til að leggja samtímis fram taxta sína þannig að allir megi sjá hvernig þau ætli að raða fólkinu sínu miðað við aðra. Þetta má til dæmis gera á 2-3 ára fresti með rauðum strikum og þess háttar að óskum hvers og eins.  Kjarasamningur er ekki lengur neinn samningur heldur forskrift um kaup sem félagið setur upp fyrir sína félagsmenn. Bjóðist aðrir starfsmenn ódýrari þá mega menn nota þá að vild. T.d. eru indverskir verkfræðingar  mjög færir ef almennur innflutningurvinnuafls  er leyfður. Kínverska lækna má hugsanlega nota í einhverjum tilvikum ef ekki eru tök á að greiða taxta læknafélagsins.

Þannig spara menn sér karphús og það sjónarspil allt sem því fylgir. Verkföll eru þá óþörf með öllu að samningstíma loknum en félagsmenn geti ekki hindrað utanfélagsmenn að starfa. 

Eru ekki öll skilyrðu uppfyllt með þessu og allir geta orðið ánægðir? Menn spanna ekki bogann of hátt og hafa innbyrðis viðmið.

Auðvitað vill enginn heyra þetta né sjá  sem hafa hag af núverandi fyrirkomulagi. En gengur hitt til lengdar? Verður ekki að semja við alla í einu? Ekki eins og nú tíðkast þar sem linnulaus ófriður getur ríkt og hver hindrar hinn 

Þjóðin hefur valið verðbólgu

og fær hana líklega óþvegna í andlitið núna.

Kennarar eru í verkfalli með nemendur í gíslingu. Ríkið á að leysa hnútinn segja foreldrarnir. skiljanlega. Nemendurnir líka því þeir hugsa um sig. Bráðum verður gefið eftir og "samið"  

ISAVIA- fólki er á leiðinni í "aðgerðir".BHM er búið með þolinmæðina. Samningar á almennum vinnumarkaði um 3.5 % eru náttúrlega  einhverjar tölur sem enginn tekur mark á lengur.Og alls ekki menntaða fólkið.

Í landinu er ríkisstjórn og Alþingi sem eru því miður ekki líkleg til þess  í mínum huga að taka á þessu máli.  Ég get alveg séð fyrir mér ræður Össurar, Árna Páls og Steingríms J. og málþóf  ef einhver vill taka á þeim málum sem einhverju skipta fyrir framtíð krónunnar og efnahags þjóðarinnar. Sjá ekki allir núna hversu gersamlega vonlaust er að annar gjaldmiðill verði tekinn upp á Íslandi? Hann yrði samstundist ónýttur með verkföllum.

Sem fyrr ráða þeir sem tiltölulega best hafa kjörin ferðinni á því sem við köllum vinnumarkað. En er ekki markaður þar sem einokun ríkir.  Ótal sérfélög heimta samninga við sig óháð öllu öðru. Slíkt þjóðfélag stenst ekki til lengdar fremur en í Sýrlandi eða Sómalíu.

Ef ég réði þá myndi ég gera eftirfarandi:

1.Fjölgað verði í bekkjum í öllum skólum og raðað eftir námsgetu.  

2. Laun kennara verða í hlutfalli við  fjölda í bekk.

3. Laun kennara verða tengd námsárangri í reikningi og lestri. 

4.Verkfallsréttur opinberra starfsmanna verði mjög skertur eða aflagður í fyrra horf.

5. Allir núverandi launaflokkar verða frystir.

6. Launahækkun verði hvergi meiri en um hefur verið samiðá almennum vinnumarkaði.

7. Einkavæðing skólakerfisins verði sett í forgang.

8. Námslán verði efld og tengd árangri. 

9. Opinber skrá sé gefin út um tekjur allra landsmanna.

Ég ræð hinsvegar engu nema hugsunum mínum. Þær segja mér að skammt sé í verðbólgusamninga sem nema tugum prósenta samfara háværu tali um  ónýtan gjaldmiðil, upptöku evru og áframhaldandi aðildarviðræður vi Evrópusambandið. Að enn einu sinni hafi hin heimskra manna ráð verr gefist sem oft áður.

Húsnæðislánin stórhækka.

Verðbólgan étur upp allan ávinning kjarasamninganna á örfáum mánuðum.

Lánaleiðréttingin mikla stendur eftir sem eitthvað sem engu breytti.

En verðbólgutímar eru líka spennandi  því þeir knýja menn til að hugsa. "Kom þú sæll þá þú vilt" sagði séra Hallgrímur og vissi að það er ekki hægt að deila við dómarann mikla. Íslandi verður ekki bjargað úr þessu með þjóðarsátt. Stjórnkerfið landsins er of veikt. Stjórnmálamennirnir eru of veikir.

Þjóðin hefur valið verðbólgu og fær hana. 

 

Kjarni málsins

um afstöðu Sjálfstæðisflokksins til aðildarviðræðnanna við ESB kemur einkar vel fram í Morgunblaðinu í dag.

Fyrst segir Stefán Sveinsson svo;

"Undanfarin misseri hefur mér liðið eins og Sjálfstæðisflokknum sé haldið í gíslingu af fámennum hópi sem getur ekki sætt sig við að skoðanir hans hafa hvorki hlotið neitt brautargengi innan flokksins né verið sérstaklega almennar. Samkvæmt öllum nýlegum könnunum eru níu af hverjum tíu sjálfstæðismönnum andvígir inngöngu Íslands í ESB og ríflega það. Fátt bendir til þess að það breytist í náinni framtíð.

 

Þessi hópur hefur hins vegar haft sig mikið í frammi, og reynt að knýja fram með nokkrum þjósti, svo að ekki séu sterkari orð notuð, að stefna flokksins í Evrópumálum verði önnur en sú sem meirihluti flokksmanna aðhyllist. Síðustu vikurnar hefur því mátt fylgjast með algjörri afbökun ESB-umræðunnar og stöðu málsins innan Sjálfstæðisflokksins. Það liggur við að nánast allir þeir sjálfstæðismenn sem nokkurn tímann hafa horft jákvæðum augum til aðildar hafi verið dregnir upp á dekk til þess að tjá sig um öll brostnu loforðin, sem þó merkilegt nokk, eiga sér engan stað í samþykktum landsfundar flokksins, sem á, allavega að nafninu til, að marka stefnu flokksins.

 

Raunar mætti færa að því mjög sannfærandi rök að fylgishrun flokksins í aðdraganda síðustu kosninga hafi einkum stafað af afstöðu forystumanna hans í þriðja snúningnum af Icesave-málinu, en þar var einkum fylgt ráðgjöf sömu manna og sem nú láta mest til sín taka, og farið gegn skýrri stefnu landsfundar. Fylgið fór allavega ekki vegna Evrópumála, svo mikið er víst, því að það lenti nánast allt saman á Framsóknarflokknum, eina flokknum sem hafði harðari Evrópustefnu en Sjálfstæðisflokkurinn.

 

Um leið og þingsályktunartillaga utanríkisráðherra var lögð fram, tillaga sem samrýmist stefnu beggja stjórnarflokkanna, var farið aftur í sama óheillafarið. Fámennur hópur flokksmanna kemur saman í bakherbergi sem varla rúmar fótboltalið, og samþykkir áskorun á Sjálfstæðisflokkinn, sem í raun gengur út á það að einu sinni enn eigi að fresta því að þingmenn flokksins fari eftir samþykktum landsfundar síns. Gífuryrðin fljúga á alla vegu. Fyrrverandi formaður flokksins talar um stærstu svik Íslandssögunnar og fyrrverandi varaformaður flokksins uppnefnir ríkan meirihluta flokksmanna sem »svartstakka«, því nafni sem öfgasveitir Mussolinis gengust við. Í ljósi þess að »svartstakkarnir« upphaflegu voru fámennur hópur manna sem beittu hótunum og ofbeldi til þess að fá sínu fram, þykir mér það vera nokkur spurning hvorum hópnum innan flokksins sé betur lýst með þessu ófagra viðurnefni. "

Síðan segir Björn Bjarnason;

"Í bók sinni Ári drekans birtir Össur Skarphéðinsson frásögn af því helsta sem á daga hans dreif sem utanríkisráðherra árið 2012.

 

Hinn 9. febrúar 2012 vill Össur greina stöðuna í sjávarútvegsmálum gagnvart ESB og »leggja slagplan«.

 

Greining embættismanna er að ríki með makrílhagsmuni beiti sér að tjaldabaki gegn því að viðræður hefjist um sjávarútvegsmál. Fyrir þessu eru engar sannanir en Össur segist hafa »inngróna tilfinningu fyrir því sama«. Þá telja embættismennirnir hugsanlegt að ekki verði rætt um sjávarútvegsmál í ESB-viðræðunum fyrir kosningar í apríl 2013.

 

Össur segir að vaxandi vísbendingar gefi til kynna að Frakkar séu að snúast »nokkuð þétt« gegn viðræðum um sjávarútvegsmál og Frakkar viðri við aðrar þjóðir skilyrði, sem Íslendingar muni aldrei samþykkja, fyrir því að viðræðurnar hefjist.

 

Slagplan utanríkisráðuneytisins er að formaður íslensku ESB-viðræðunefndarinnar fari til Írlands og Bretlands þar sem makrílhagsmunir séu mestir og kynni málstað Íslands. Sjálfur fari Össur til fundar við Alain Juppé, þáv. utanríkisráðherra Frakka. Telur Össur sig eiga hönk upp í bakið á Juppé vegna stuðnings síns við hernaðinn í Líbíu »þar sem ég lagði hausinn á höggstökkinn« segir Össur og bætir við (bls. 51):

 

»Ég vil að við tökum upp í prédikanir okkar þá möntru að opni ESB ekki sjó [hefji ESB ekki viðræður um sjávarútvegsmál] fyrir kosningar [apríl 2013] verði það túlkað þannig af íslenskum almenningi að sambandið vilji okkur ekki inn næstu tíu árin. Það jafngildi því að ESB sé að stöðva viðræðurnar.«

 

Embættismenn utanríkisráðuneytisins fá þessi fyrirmæli frá ráðherra sínum hinn 9. febrúar 2012. Sjálfur fer Össur til fundar við Juppé hinn 7. mars 2012. Juppé vissi ekkert um makríldeiluna og hafði ekki áhuga á henni. Andstaða Frakka við að hefja viðræður um sjávarútvegsmál átti ekkert skylt við makríl.

 

Hinn 4. maí 2012 er Össuri orðið ljóst að vandann í sjávarútvegsmálum gagnvart ESB er ekki unnt að rekja til makríldeilunnar. Hann hittir þá Carl Bildt, utanríkisráðherra Svía, sem telur hugsanlegt að Frakkar vilji að Ísland fari í gegnum öll þröngu nálaraugun til að hægt verði að benda á það sem fordæmi þegar Balkanríkin fara í sín aðildarferli.

 

Þótt sósíalistar, flokksbræður Össurar, komist til valda í Frakklandi með François Hollande á forsetastóli og meirihluta í báðum þingdeildum að baki ríkisstjórn sinni haggast Frakkar ekki í andstöðu við að rætt sé við Íslendinga um sjávarútvegsmál.

 

Hinn 21. júní 2012 hittir Össur utanríkisráðherra Lúxemborgar, Jean Asselborn, jafnaðarmann og gamlan kunningja sinn, sem »þekkir alla evrópska sósíalista sem skipta máli«. Asselborn telur að ástæðan fyrir hörku Frakka sé ekki »helvítis makríllinn« heldur sé franska embættismannakerfið inngróið á móti stækkun. Á endanum muni Frakkar þó gefa sig en ekki strax.

 

Hinn 11. mars 2014 sagði Steingrímur J. Sigfússon á alþingi:

 

»Í raun og veru er það sem er grætilegt eftir á að hyggja að okkur skyldi ekki takast að koma sjávarútvegskaflanum [...] lengra áfram þannig að við sæjum eitthvað meira hvar við stæðum í þeim efnum.«

 

ESB-viðræðurnar strönduðu í mars 2011. Frakkar, Spánverjar og Portúgalar sætta sig ekki við skilyrði Íslendinga í sjávarútvegsmálum.

 

Meira að segja Össur Skarphéðinsson þorði ekki að beita sér fyrir breytingu á þessum skilyrðum.

 

Enginn þarf lengur að fara í grafgötur um stöðu ESB-málsins. Sé tilgangur ESB-viðræðna sá einn að »kíkja í pakkann« er augljóst að Frakkar, Spánverjar og Portúgalar banna það að óbreyttu. Brusselmenn vilja að Íslendingar hverfi frá skilyrðum í sjávarútvegsmálum. Hver vill stíga til móts við þá?

 

ESB-viðræðunum er sjálfhætt. Formsatriði vefjast þó fyrir ríkisstjórn og alþingi. Deilan snýst um hver eigi að kasta rekunum. Að rifist skuli um hvort öll þjóðin eigi að koma að þeirri ákvörðun er í raun óskiljanlegt "

 Að sá fámenni hópur Sjálfstæðismanna með Þorsteinn Pálsson í broddu fylkingar skuli enn láta sér sæma að aðildarviðræðum sé framhaldið þar sem innihald pakkans liggi ekki fyrir er flokknum ekki til framdráttar.Flokkurinn verður því að taka af skarið strax og styðja viðræðuslit án tafar þannig að við getum farið að snúa okkur að sveitarstjórnarkosningunum sem eru að bresta á.

 Kjarni ESB-málsins liggur fyrir.

Nú þyrftu fréttamenn

að fylgjast með og senda okkur heim ræður Steingríms J.Sigfússonar sem hann heldur í ferð sinni til Aþenu. Þar ætlar hann að greina frá því hvernig hann bjargaði Íslandi úr hruninu og þá Icesave, I,II,III og IV og endurskipulagði bankamál íslensku þjóðarinnar svo mjög að honum er núna boðið til Grikklands þegar ekkert varð úr því að hann yrði þar landsstjóri eins og hann sjálfur hélt þegar mest var.

Er ekki fréttamaðurinn Óðinn Jónsson á lausu núna til að fara fyrir RÚV? Hlutlaus frásögn af boðskap Steingríms J., sem komst til metorða hjá þjóðinni útá 190 atkvæði  VG fólks,  til Grikkja er það sem þjóðin þarfnast.Annann eins leiðtoga hefur hún aldrei eignast og þá hlýtur að vera fréttnæmt hvað hann segir við Grikki og Grikkjur.

Nærvera og umburðarlyndi

er það sem múslímar heimta af okkur Vesturlandsbúum. Nú eigum við að þola það með brosi á vör að reist verði moska í Reykjavík á besta stað.  Hvað verður í næsta nágrenni moskunnar kemur í ljós. En umburðarlyndi músílmanna er sumum hugleikið.Hvað megi bjóða þeim og hvað ekki?

 Þessi pistill barst mér á netinu srem ég nenni ekki að þýða:

"A broadcaster speaking on Melbourne, Australia, Radio, said, "I am truly perplexed that so many of my friends are against another mosque being built in Dandenong.

"I think it should be the goal of every Melbourne homeowner to be tolerant regardless of their religious beliefs. Thus the mosque should be allowed, in an effort to promote tolerance.

"That is why I also propose that two nightclubs be opened next door to the mosque, thereby promoting tolerance from within the mosque. We could call one of the clubs, which would be a gay club, 'The Turban Cowboy', and the other a topless bar called 'You Mecca Me Hot.'

"Next door should be a butcher shop that specializes in pork, and adjacent to that an open-pit barbecue pork restaurant, called 'Iraq o' Ribs.'

"Across the street there could be a lingerie store called 'Victoria Keeps Nothing Secret' with sexy mannequins in the window modelling the goods.

"Next door to the lingerie shop there would be room for an adult sex toy shop, 'Koranal Knowledge' its name in flashing neon lights, and on the other side a liquor store called 'Morehammered.'

"All of this would encourage Muslims to demonstrate the tolerance they demand of us, so their mosque issue would not be a problem for others."

Yes, we should all promote tolerance and you could play your part by passing this on."

 

Spurningin er hvaða nærveru og umburðarlyndi þessi moska þeira Gnarrsins og Dagsins þolir? 

Gjaldtaka við Geysir

verður Kolbrúnu Berþórsdóttur að yrkisefni í Morgunblaðinu í dag;

Þar segir m.a.:"Erlendir ferðamenn hér á landi virðast líkjast íslenskum ferðamönnum í útlöndum að því leyti að flestir fagna þeir öllu sem þeir fá ókeypis en setja ekkert sérstaklega fyrir sig að borga smáaur fyrir að skoða vinsæla ferðamannastaði. En þar sem það leynist örlítill Scrooge í manneskjunni, og kannski sérstaklega þegar hún er á ferðalagi í útlöndum, þá eru ekki allir ferðamenn sem sjá ástæðu til að skoða svæði sem þarf að borga sig inn á. Menn spara sér þá þann pening, þótt um litla upphæð sé að ræða. Er það alveg jafn eðlilegt og það að stór hópur kjósi að borga sig inn á svæði til að skoða náttúruperlur.

 

Nú er ljóst að ýmsir hafa þá prinsippafstöðu að það eigi alls ekki að taka gjald af fólki sem vill skoða náttúruperlur. Það sé sjálfsagður réttur fólks að skoða náttúruna að vild og beinlínis rangt að láta það borga fyrir aðgang að henni. Hugsunin er: Þetta er Gullfossinn minn - Geysir er hluti af mér - ég vil ekki að náttúra landsins míns sé gerð að ómerkilegri söluvöru.

 

Það er fjarska auðvelt að hafa skilning á þessu ögn rómantíska sjónarmiði sem hljómar svo göfuglega. Staðreyndin er hins vegar sú að ágangur ferðamanna á helstu ferðamannastöðum landsins hefur í of langan tíma verið að skaða og eyðileggja náttúruna á þann hátt að ekki verður við unað. Það er falleg hugmynd að hundruð þúsunda ferðamanna geti ár hvert sprangað hamingjusöm um hina sífögru íslensku náttúru sér að kostnaðarlausu, en þegar horft er yfir svæðið sem þarf að þola þennan átroðning þá er sýnin ekki jafnfögur. Það þarf nefnilega að taka til eftir ferðamennina - og eins og svo margt annað í þessum heimi þá kostar það peninga. Það er ekki ósanngjarnt heldur hreinlega sjálfsagt og eðlilegt að fólk borgi hóflegt gjald ætli það sér að skoða helstu ferðamannastaði og náttúruperlur og jafnsjálfsagt er að það fjármagn sem fæst vegna gjaldtökunnar renni til uppbyggingar á þessum svæðum.

 

Gjaldtaka á ferðamannasvæðum er ekki ein af hinum viðbjóðslegu birtingarmyndum kapítalismans heldur skynsamleg aðgerð. Útfærsluna þarf svo að ræða vandlega. Hugmyndin um einn allsherjar ferðamannapassa um landið kann að hljóma eins og heppileg lausn en ekki er víst að svo sé. Sitthvað í sambandi við slíkan ferðamannapassa hljómar eins og afar vond tegund af miðstýringu. Núverandi stjórnvöld vilja vonandi ekki kenna sig við slíkt. [e-mail] "

Geysir minn, Gullfoss minn. Hver á Geysi? Er ekki á hreinu að það er ríkið sem á Geysi? Nú ætla prívatmenn að gera Geysi sér að féþúfu. Undir því yfirskini  að ríkið hafi ekki gert nægilega mikið í gerð göngustíga um svæðið.Þeir ætli að laga þá. Kannski?

Ég veit ekki hver á Gullfoss. Hver getur selt inná hann?

En mér finnst fáránlegt að einhver geti selt aðgang að því sem hann á ekki. Þessvegna stenst gjaldttaka einhverra landeigenda við Geysi ekki þó að hún gæti staðist við Gullfoss. Er sjálfgefið að landeigendur hafi einkaleyfi á veitingasölu við ferðamannastaði? Greiðasalan er líka gjaldttaka við Geysi.

 

Klárum málið strax!

eins og leiðari Morgunblaðsins segir:

"Það hefur sýnt sig, og kom ekki á óvart, að viðleitni þingmeirihlutans til að taka mikið tillit til minnihlutans, leyfa honum til dæmis að ræða fundarstjórn forseta endalaust og taka til umræðu alls kyns undarleg afbrigði af þeirri einföldu tillögu að draga til baka umsókn um aðild að Evrópusambandinu, hefur engu skilað. Þvert á móti hefur sá litli minnihluti á þingi og annars staðar í þjóðfélaginu sem vill aðild að Evrópusambandinu forherst í baráttunni við þá miklu tillitssemi sem honum er sýnd.

 

Þetta kom ekki á óvart vegna þess að þetta er aðeins endurtekning á því sem áður hefur gerst þegar reynt er að friða þennan hóp og sýna sjónarmiðum hans of mikinn skilning á kostnað hins stóra meirihluta sem vill standa utan Evrópusambandsins.

 

Þessi forherðing sýndi sig til að mynda í fyrirspurn Árna Páls Árnasonar til Bjarna Benediktssonar á þinginu í fyrradag. Árni Páll, líkt og aðrir talsmenn ESB-rétttrúnaðarins, mun aldrei sætta sig við að meirihlutinn fái að ráða í þessu máli og að málið sé afgreitt á eðlilegan hátt í þinginu. Þetta er nú orðið svo augljóst að meirihlutinn hlýtur að fara að átta sig á að tilgangslaust er að reyna að friða þá sem ætla sér með öllum ráðum að fá sitt fram og gefa ekkert fyrir meirihlutavilja Alþingis. Þegar staðan er orðin þessi er ekkert annað að gera fyrir meirihlutann en að afgreiða málið svo sómi sé að fyrir þing og þjóð - og hefja svo vinnu við önnur mál. "

Voru ekki þingmenn kosnir til að reyna að gera eitthvað nytsamlegt fyrir þjóðina annað en að pexa svona glórulaust um mál sem á að fara í gegn?

Hvernig væri að þeir færu að ræða almennt fyrirkomulag á íslenskum vinnumarkaði þegar misfjölmennir hópar geta stöðvað þjóðfélagið allt með því að taka venjulegt fólk í gíslingu með verkföllum til að knýja fram launakröfur sínar?

Þegar almenningur er varnarlaus og getur ekki leitað annað þá er ekki verið að fremja annað en vopnuð rán undir yfirskyni stéttabaráttu. Það er minningarmerkt þegar Reagan forseti endaði verkfall flugumferðarstjóra PATCO með því að reka þá alla og leggja bann við því að þeir væru nokkru sinni aftur ráðnir til ríkisins.Og stóð við það.

Gengur þjóðfélag sem leyfir ótakmarkaða skæruliðastarfsemi og skemmdarverk? Getur þjóðfélag leyft sumum að fyrirlíta þjóðarsátt um verðbólgumarkmið?  Eru einhverjir sem mega bara vera stikkfrí ? Þorir ríkisstjórn okkar ekki að ríkisstjórna?

Verður þá ekki  að einkavæða sem allra mest af starfsemi ríkisins eins og  skóla, sjúkrahúsa og flugumferðarstjórnar.

 

Fáránleg tillaga

á  Alþingi:

"Allsherjar- og menntamálanefnd Alþingis styður að það verði skoðað að lækka refsimörk vegna ölvunaraksturs úr 0,5 prómillum í 0,2 prómill. Þingsályktunartillaga sex þingmanna Framsóknarflokks um hert viðurlög við ölvunar- og vímuefnaakstri var lögð fram á Alþingi 19. nóvember 2013. Fyrri umræðu lauk 28. nóvember og var málið sent allsherjar- og menntamálanefnd.

 

Í greinargerð með tillögunni kom m.a. fram að markmiðið væri að fækka þeim tilfellum þegar ökumenn ækju undir áhrifum áfengis og/eða vímuefna. »Það er mat flutningsmanna að til að svo megi verða sé nauðsynlegt að gera breytingar á viðurlögum er snúa að ölvunar- og vímuefnaakstri.«

 

Þar er einnig bent á að ölvunar- og lyfjaakstur sé orsök þriðjungs banaslysa í umferðinni og margra annarra alvarlegra umferðarslysa, samkvæmt gögnum Samgöngustofu og rannsóknarnefndar samgönguslysa. Einnig að Svíar og Norðmenn hafi nú þegar lækkað refsimörk vegna ölvunaraksturs úr 0,5 prómillum í 0,2 prómill.

 

Allsherjar- og menntamálanefnd hefur nú sent frá sér nefndarálit með breytingartillögu við þingsályktunartillöguna. Þar er lagt til að Alþingi álykti að fela innanríkisráðherra að láta yfirfara viðurlög við ölvunar- og vímuefnaakstri við heildarendurskoðun umferðarlaga með það að markmiði að fækka slíkum tilvikum. Sérstaklega verði skoðuð nokkur atriði í því sambandi. Þau eru að lækka refsimörk ölvunaraksturs úr 0,5 prómillum í 0,2 prómill og samsvarandi mæling öndunarsýnis. Námskeið um alvarleika ölvunar- og vímuefnaaksturs. Hækkun sektargreiðslna vegna ölvunar- og vímuefnaaksturs og að hluti þeirra renni í forvarnasjóð. Ný úrræði í viðurlögum við ölvunar- og vímuefnaakstri."

Þarna er verið að apa eftir skandínövum blint. Verið að fjölga fyrirsátum lögreglu fyrir venjulegum borgurum eins og gerðist með lögregluþjóninn sem réðist með ofbeldi á Ágúst frænda minn á dögunum. Bílar eru nefnilega ekki framlenging á heimili ökumanns á Íslandi eins og Bandaríkjunum og því leyfist illa siðuðum lögregluþjónum að heimta menn út úr bíl sínum hérlendis að tilefnislausu sem þeir geta ekki í Bandaríkjunum.

Þetta gerir það að verkum að enginn má keyra bíl fyrr en sólarhringi eftir sjúss eða bjór. Þetta gerir ferðmönnum  sem verið er að reyna að fjölga ómögulegt að fá sér vínglas á sífjölgandi veitingahúsum landsins. Keyra allt mannlífið í  afdalamennsku þess versta úr Framsóknarflokknum. Allt útaf því að brjálað lið, sem er yfirleitt albrjálað fullt eða ófullt, veldur þriðjungi banaslysa í umferðinni. Gera engan greinarmun á þeim sem brýtur af sér í umferðinni og þeim sem ekkert gera af sér nema að lykta eitthvað. Eins og selja ekki Parkódín í Apótekum af því að dópararnir geta fengið sér hæ úr því.Kardímommudropa bla bla.Bla.

Fyrir þetta á að ofsækja borgarana sem keyra eins og menn, fullir eða ófullir.Siga löggunni á almenning sem mun auðvitað bregðast öndverður við og fara að verða lögreglunni fjandsamlegri.

Í stað þess að snúa sér að þeim tveimur þriðju af slysunum sem eru að þjaka okkur þá er ráðist á það sem minni skaðanum veldur. Til viðbótar lyktar dópið ekki en áfengið gerir það þannig að það næst ekki til þeirra raunverulega hættulegu í umferðinni. Sem keyra um ótryggðir,á ónýtum bílum og gefa skít í allt, samborgara sína sem annað.

Þetta er alvitlaus tillaga eins og flestir sjá sem nenna að hugsa og hafa komið til útlanda. Ég skora á þingmenn að henda þessari fáránlegu tillögu afdalamanna útaf borðinu og hækka heldur refsileysismörkin upp í 1 prómille án slyss þannig að hægt sé að kalla Ísland ferðamannavænt.

Nú má Pútín passa sig

ef hann er farinn að ræna úkraínskum pótintátum. Er hann orðinn vitlaus ef því að atkvæðagreiðslan gekk svona vel?

Nú held ég að kallinn Pútín verði að passa sig.  

Bravó fyrir Pútín

sem lét Krímskagabúa greiða atkvæði um hvort þeir vildu vera Rússar eða ekki. Yfir 90 % íbúa greiddu atkvæði auðvitað með því að tilheyra Rússlandi. Því íbúarnir eru Rússar hvað sem löglausar ráðstafanir Krúsjeffs fyrir 60 árum sögðu  og Sevastopol er herstöð Rússlands.

Hlálegt er að horfa uppá Merkel og ESB keisarann mótmæla þessu. Þetta var lögleg aðgerð hjá Pútín sem spurði bara þjóðina. Vinstra liðið hér þorir ekki að spyrja þjóðina um ESB en mótmælir ákvörðunum löglegs meirihluta. Meirihluti Íslendinga vill hvorki sjá né heyra ESB. En vill halda einhverjum aðildarviðræðum Þorsteins Pálssonar áfram, þó þær hafi lengi legið niðri,  þó svo að ríkisstjórnin og þingmeirihlutinn vilji það ekki .

Pútín þorir. Pútin gerir það sem aðrir þora ekki. Að standa í lappirnar.

Bravó fyrir Pútín!