Galin áform

galinnar ríkisstjórnar birtast í sérstökum afkomuóháðum skattlagningarálögum á þann atvinnuveg sem hefur bjargað þjóðinni í gegn um brimskafl kreppunnar.Í skjóli gjaldeyrishaftanna og gengisfalls krónunnar hefur sjávarútvegur gengið sem aldrei fyrr og séð þjóðinni fyrir lífsnausynjum erlendis frá.

Þá dettur þessari gölnu ríkisstjórn það í hug að virkja ranghugmyndir og gjafakvótadellu trúgjarnari hluta kjósenda með því að Steingrimur J. leggur fram vitlausustu tillögur sem gerðar hafa verið í sögunni til að rústa þennan undirstöðuiðnað.Og voru menn þó búnir að hlusta á Ólínu.

Það hefur verið reiknað út svo óyggjandi er að veiðigjald smærri útgerða út á landi meira en sexfaldaast við samþykkt fumvarpsins. Flestir meðalsnotrir menn sjá hvaða afleiðingar þetta muni hafa í afleiddum iðnaði og þjónustu við sjávarútvegsfyrirtækin á landsbyggðinni. Þessi fyrirtæki kaupa ekki fimm sinnum fyrir einn peninginn sem eftir verður þegar Steingrimur er búinn að gleypa sex, heldur hlýtur afleiðingin að vera hrun í öllum tengdum atvinnugreinum sjávarútvegs. Og allir nema ríkisstjórnin sjá hvað verður með endurnýjun í tækjum og búnaði.

Steingrímur J. Sigfússon er í mínum augum eftir þessar tillögur vitlausasti stjórnmálamaður sem nokkru sinni hefur setið á Alþingi Íslendinga og sá óþarfasti fyrir þjóðina að öllu samanlögðu, allt frá Icesave til bankaavitleysunnar. Hannn ætti auðvitað skilið að fara fyrir landsdóm fyrir afglöp sín. En hann er bara svo veruleikafirrtur að hann myndi ekki skilja ákærurnar, því hann heldur sjálfur að hann sé séní og þjóðarbjargvættur! Það er nóg að bara losna við hann.Ég nenni ekki einu sinni að ræða um forsætisráðherrann svo ömurlegur sem mér finnst hún vera með sinn furðulega flugeldastíl í öllum málum, sem svo springa í flugtaki eins og NorðuKóreskar friðarrakettur.

Sjávarútvegsfrumvarpið er galin tillaga frá gölnu fólki í galinni ríkisstjórn. Þjóðin verður að losna úr kverkataki þessara efnahagsbjálfa sem allra fyrst. Kosningar sem fyrst.

Íslendingar eru sóðar

kemur skýrt fram í fréttum sjónvarps í kvöld. Agaleysið birtist í því hvernig við fleygjum rusli úr bílum, sígarettustubbum í götuna, spýtum tyggigúmmí hvar sen er.

Við erum ófeimnir við að fordæma aðra fyrir eit og annað en erum sjálfir svín og sóðar miðað við til dæmis Bandaríkjamenn. Enda eru þar háar sektir fyrir að hreinsa ekki skítinn eftir hundinn sinn, henda rusli á almannafæri og þess háttar. Og Bandaríkjamenn framfylgja boðum og bönnum miskunnarlaust. Við kærum okkur kollótta, förum ekki eftir reglum og kærum ekki náungann þó að við sjáum hann gera bannaða hluti.

Við gætum alveg lagað umgengnia með smá einbeitingu. Látum hana byrja á heimilinum og skólunum og unga fólkið mun tugta þá eldri til. Er ekki óásættanlegt að Íslendingar séu sóðar og svín en tali svo um umhverfismál á alþjóðavettvangi ?

Fleiri áherslupunktar

eru í grein Guðna Ágústssonar í Mbl dagsins.

"... Þjóð sem hefur hærri útflutningstekjur en sem nemur kostnaði við innfluttar vörur og þjónustu til lengri tíma þarf engu að kvíða í efnahagsmálum. Hún þarf ekki að íhuga eða trúa á efnahagsbata sem hlotnast af upptöku evru í stað krónu......

...Við þurfum fyrst af öllu að horfa til vaxtar í útflutningsstarfsemi. Þar gegnir sjávarútvegurinn í dag stærsta hlutverkinu. Sjávarútvegur okkar keppir á alþjóðlegum mörkuðum við sjávarútveg bæði Noregs og landa ESB. Sjávarútvegur Noregs býr við mjög hagfellt umhverfi og lönd ESB-ríkisstyrkja sinn sjávarútveg um þúsundir milljarða...telji rétta tímann nú til að hirða arðinn af útgerðinni og sjómönnunum og færa hann í ríkiskassann? Að árið 2012 ætlum við Íslendingar að ofurskatta og í raun þjóðnýta sjávarútveginn? Sjávarútveg sem ESB segir nú sína fyrirmynd?...

...Iðnaður, ekki síst áliðnaður, er í dag ein sterkasta stoðin í útflutningi okkar, á eftir fiski og matvælum. Nú verðum við að ráðast í hagfellda virkjanakosti í fallvötnum landsins. Öfgafull verndarstefna mun stórskaða þjóðarbúið og draga niður lífskjör. Íslenskur landbúnaður flytur í vaxandi mæli vörur til annarra landa. Mjólkur- og kjötvörur til Evrópu, Ameríku og Asíu. Á sama tíma er gerður út í fjölmiðlum hagfræðiprófessor sem ástundar málflutning og pólitískan áróður. Þórólfur Matthíasson segir ósatt og snýr öllum rökum á hvolf. Það hentar ESB-umræðunni að gera lítið úr starfi bænda....

...Loðdýravörur sköpuðu yfir milljarð í gjaldeyri á síðasta ári. Ef þessi grein næði 1/10 af því sem Danir selja af þessum vörum á heimsmarkaði gætu okkar tekjur orðið 10-15 milljarðar árlega... Íslenski hesturinn, bæði í sölu- og ferðatengdri starfsemi, skilar milljörðum í þjóðarbúið....

...Eitt af því sem þarf sérlega að varast er ofvöxtur í eftirliti og flóknu skatta- og tollakerfi í atvinnulífinu. Slík kerfi leiða eingöngu til ófarnaðar..... .... Erum við á þessari leið?...
ESB er snautt af auðlindum....

... ESB verður, horft til framtíðar, ekki samkeppnishæft við efnahagssvæði á borð við Kína, Indland, Brasilíu, Rússland eða Bandaríkin. Þar ráða mestu um augljósar ástæður. Ríkin sem mynda ESB eru með óhagstæða aldursdreifingu íbúanna, náttúruauðlindir og orkuauðlindir eru takmarkaðar og síðast en ekki síst er ESB með þungt skriffinnsku- og eftirlitsbákn sem veikir samkeppnishæfnina.....

..Frið, vináttu, verslun en ekki bandalög....

Íslandi ber framtíðarinnar vegna að horfa til hagstæðustu markaðssvæða hverju sinni. Það sama gildir hér og um Bandaríkin forðum við stofnun þeirra 1776. Thomas Jefferson forseti sagði við embættistöku sína í upphafi 19. aldar: »Frið, vináttu og verslun við allar þjóðir - en engin bindandi bandalög....

....Sú ríkisstjórn er nú situr gerði mistök er hún afhennti erlendum vogunarsjóðum og í raun erlendum bröskurum og áhættufjárfestum tvo af þremur bönkum landsins. Vogunarsjóðirnir keyptu eignir gömlu bankanna fyrir smánarverð. Íslenskt þjóðfélag getur hvorki né hefur skyldur til að þessir aðilar fari með stórgróða frá þessu hneyksli...."

Standa þessi sjónarmið ekki nærri sjónarmiðum Sjálfstæðismanna? Ég get ekki annað en teki undir með Guðna Ágústssyni þó hann sé meiri framsóknarmaður en ég.

Erum við að undirbúa okkur?

Guðni Ágústsson skrifar grein í Morgunblaðið í dag. Þar segir meðal annars:

" Um hvað snúast stjórnmál dagsins? Eru markmið ríkisstjórnarinnar skýr? Er ríkisstjórnin með einhver stórhuga áform um atvinnusköpun? Stendur stjórnarandstaðan sig og mælir fyrir tillögum sem skapa sókn í atvinnulífinu?

Við horfum á eftir ungu og öflugu fólki leysa sín framtíðaráform með því að flytja úr landi annaðhvort tímabundið eða til langframa. Við finnum dauninn af rotnandi hugsun og uppgjöf. Peningarnir eru lokaðir inni í bönkunum. Skuldir heimila og verðtrygging eru á frosti af því að verkalýðshreyfingin vill græða á kvöldin í lífeyrissjóðunum.

Atvinnuleysið vex og ungt fólk, hér eins og í ríkjum ESB, verður atvinnuleysingjar á bótum, viljinn deyr og sjálfsbjargarviðleitnin hverfur. Nú þurfum við Íslendingar að taka okkur á og snúa þessum hlutum við. Þjóð sem hefur hærri útflutningstekjur en sem nemur kostnaði við innfluttar vörur og þjónustu til lengri tíma þarf engu að kvíða í efnahagsmálum. Hún þarf ekki að íhuga eða trúa á efnahagsbata sem hlotnast af upptöku evru í stað krónu. Nú verður að skapa hér jákvæðan hugsunarhátt gagnvart mikilvægi atvinnulífsins...."

Get ég verið annað en sammála Guðna Ág+ustssyni? Er hann ekki Framsóknarmaður ennþá og ég íhald?

Ég hitti þingmann okkar og spurði hann hvort við Sjálfstæðismenn værum að undirbúa okkur að taka við. Svarið var að hann hefði nýlega verið með þingsályktunartillögum um einhverja nýja sókn í .... Ég sagðist ekki eiga við það heldur hvort þeir sætu á fundum við að búa til aðgerðaáætlun um útrás þegar þessi rískisstjórn gefst upp? Hvort þeir væru að byggja brýr yfir til næsta samstarfsflokks eða flokka? Ekki fannst mér ég fá skýr svör við því.

Hvað tekur við þegar núverandi þingmeirihluti gefst upp? Er einhver önnur stjórn líklegri en Framsókn og Sjálfstæðisflokkur? Nokkur glóra í öðru?
Eru þeir Bjarni og Sigmundur að hittast og farnir að mynda naðsynlegt persónulegt traust og leggja á ráð um lífsnauðsynlega stjórn? Eru þingmenn okkar og Framsóknar í nauðsynlegum tengslum? Farnir að vinna saman í aðgerðaáætlun?

Auðvitað alls ekki að senda þetta jafnóðum í DV. Spurning er hversu miklum tíma á að eyða í að þrefa meira við eftiráskýringastjórnina á þingi. Hún rennur sitt skeið án þeirra atbeina og eyðir sér sjálf og frá henni kemur ekkert eins og fram kemur í ágætri grein Guðna.

Þjóðina skiptir mestu máli hvernig tekst til með næstu stjórn? Velgengni hennar mun að verulegu leyti upp á því hvernig samband flokkanna verður þegar stjórnin er mynduð. Hvernig tengsl milli manna verða? Erum við ekki búin að sjá nóg af ástandinu á kærleiksheimilinu þetta kjörtímabil þar sem traustið er löngu gufað upp? Þarf ekki þjóðin lausnir fremur en flugeldasýningar einstakra þingmanna?

Venjulega byrjar kosningabullið með því að allir segjast ganga óbundnir til kosninga. VG setur til dæmis fram langan lista af kosningaloforðum og lofar að vera góðu börnin eftir kosningar. Hverjir munu trúa ? En erum við hin sem höfum allan tíman vitað hvað við viljum búin að vinna forvinnuna?

Staðan er svo grafalvarleg að okkar fólk verður að vinna eindregið að því hvað það ætlar að gera strax þegar kemur að því. Sá tími nálgast óðfluga og getur komið fyrr en okkur varir.

Erum við að undirbúa okkur?

400 milljóna sekt Símans

er sjónarspil sem er varla hægt að bjóða vitibornu fólki upp á.

Vestan hafs fóru forstjórar General Electric í margra ára fangelsi fyrir ólölegar aðgerðir á markaði sem sköðuðu borgarana. Bandaríkjamenn vita að fyritæki fremja ekki glæpi heldur mennirnir sem þeirm stjórna. Bernie Maddoff fór í fangelsið sjálfur en ekki einhver fyrirtæki hans. Hérna er lögð sekt á fyrirtækið sem er aðvitað blásaklaust þar sem það lýtur aðeins stjórn yfirmanna sinna.

Ég held að blaðafulltrúi Símans ætti að eyða tíma sínum í að sanna fyrir okkur hvernig 400 milljónirnar lenda ekki á okkur neytendunum. Hvaðan þessir peningar verði teknir annarsstaðar. Á meðan nýtur auðvitað forstjórinn fyllsta trausts okkar til að fara með lífeyrishagsmuni almennings.

Ja svei. 400 milljónir! Hvernig geta fyrirtæki verið sek?

Kópavogshneykslið

virðist enn eiga að draga á langinn.

Aðför Steingríms Sigfússonar að bæjarstjórnarmeirihlutanum sem þá hafði staðið farsælllega í 18 ár í Kópavogi framdi hann þegar hann í skjóli nætur rak alla stjórn Lífeyrisjóðs Starfsmanna Kópavogskaupstaðar og framkvæmdastjóra frá völdum og setti sinn mann yfir lífeyrissjóðinn.

Ástæðan var að þessir aðilar höfðu verndað lífeyri eigendanna með því að ávaxta laust fé í bæjarsjóði Kópavogs, sem er 100% ábyrgðarmaður lífeyrisisjóðsins. Fleiri sjóðir á vegum bæjarfélaga gerðu eins en þar voru þóknanlegir menn við völd. Þetta var á tíma nýhrundra banka og þjóðfélagið logaði stafna á milli í hatri og tortryggni.

Að því er virðist hefur rannsókn málsins verið skipulega dregin á langinn til þess að valda sem mestum skaða á viðkomandi persónum sem eru úr öðrum stjórnmálaflokkum en ráðherrans. En nú hefur rannsókn málsins staðið í 3 ár, ég endurtek 3 ár. 3 ár til að rannsaka einfalt mál sem liggur á borðinu.

Engu var stolið, ekkert fé tapaðist, ekkert lán var afskrifað, engar vinnuferðir voru farnar, engin spilling, engin vinafyrirgreiðsla, engir búsetustyrkir í Breiðholti þegnir. Lífeyrissjóður starfsmanna Kópavogs skilaði bestu ávöxtun lífeyrissjóða landsins árið sem þessi glæpur var framinn.

Nú er víst á daginn komið að allar ákærurnar hafa verið dregnar til baka þar sem bærinn og lífeyrissjóðurinn höfðu þá eftir allt heimildir til lánaviðskipta sín á milli án þessara reglna sem voru upphaf aðgerða Steingríms. Eftir stendur víst aðallega að lánsskjölin hefðu átt að stimplast eins og víxlar þrátt fyrir að lánsskjölin voru sömu gerðar og notuð hafa verið árum saman af öllum bönkum án stimpilgjalda.

Málið verður væntanlega tekið fyirr 20. apríl og ljóst er að lítið stendur eftir af upprunalegri ákæru. Hvað stendur þá eftir annað en sýnishorn af því hvernig kommúnistar koma fram gagnvart pólitískum andstæðingum. Fyrirmynd þeirra er sem fyrr Jósef Djúgasvíli sem notaði byssuna á Búkharín eftir sýndarréttarhöldin yfir honum við lófaklapp Nóbelsskáldsins okkar.

Hinsvegar er morgunljóst hver afleiðingin er orðin fyrir þolendurna sem nú skulu stíga fyrir dómara. Mannorð viðkomandi, og alveg sérstaklega Gunnars Birgissonar, hefur verið dregið niður í svaðið og hann flæmdur úr starfi bæjarstjóra. Sigrún Bragadóttir hefur verið sett í "Berufverbot" að hætti þýskra nasista þar sem hún hefur verið útilokuð frá vinnu vegna ákærunnar sem nú er búin að svífa yfir henni í 3 ár. Og farsæll pólitískur meirihluti féll við þessar aðfarir og við tók óstarfhæfur meirihluti undir forsæti Guðríðar Arnardóttur sem gat ekki hamið sig þegar hún taldi færi til þess að breiða úr sér svo um munaði. Sú bomba sprakk í fésið á henni og ekki grétu allir þann atburð eftir aðra framgöngu hennar og félaga í stuttri valdatíð.

Það var svo með ólíkindum þegar manni bárust þær fregnir, að lögmaður Kópavogsbæjar hafi hringt í Sigrúnu Bragadóttur og ráðlagt henni að skella sem mestri af meintri sök á "terrorstjórnaraðferðir" Gunnars Birgissonar. Hún hefði verið neydd til að framkvæma vilja hans. Þetta væri hennar besta málsvörn fyrir réttinum. Sigrúnu ofbauð svo þessi tillaga lögmannsins gagnvart starfsfélaga sínum að hún kom þessu í blöðin.

Maður spyr sig hvernig maður getur gert svona gagnvart samstarfsmanni sínum til 20 ára og velgjörðamanni? Þetta kemur mér virkilega í opna skjöldu. Ég spyr mig hvernig getur þessi vinur minn setið áfram í fullum sóma sem lögmaður Kópavogs eftir þessa uppákomu undir meirihluta sem veltur á þessum "terrorista" Gunnari Birgissyni? En meirihluti þessi veltur á hverjum einum manni í eins manns meirihluta. Taka aðrir bæjarfulltrúar ekki upp neina þykkju fyrir einn félaga sinn sem svo er leikinn opinberlega af starfsmanni bæjarins? Er þetta bara allt í lagi í þeirra augum? Ég er svo persónulega mjög leiður yfir þessu öllu þar sem ég hef aldrei reynt nema gott eitt af þessum lögmanni og talið hann til vina minna og tel enn. Ég skil þetta bara ekki.

En pólitík er pólitík. Það er auðvitað að allir kveinka sér við að taka á þessu máli hins þrautreynda lögmanns með svo langa starfsreynslu hjá bænum. Ég hef ekki heyrt um neina sáttafundi í málinu og veit ekki um slíkt. En það hlýtur að vera pínlegt ástand þarna á bæjarkontórnum ef menn talast ekki við og auðvitað óþolandi til lengdar.

Ég hef heyrt um aðferð sem var víst notuð eitt sinn í sjórnarráðinu við þær aðstæður að ráðuneytisstjóri vildi ákveððið losna við starfsmann sem ekki vildi fara sem opinber starfsmaður. Hún var sú að taka bæði tölvuna og símann af skrifstofu viðkomandi starfsmanns og láta hann engin verkefni hafa. Honum leiddist að lokum. En svona gerir maður víst ekki lengur.

Kópavogshneykslið heldur því áfram undir púkablístru Steingríms J. Sigfússonar. Þar sjá menn hvernig kommúnistar nota öll meðöl til að klekkja á pólitískum andstæðingum sínum eins og Landsdómsmálið gegn Geir Haarde er annað dæmi um.

Fékk ekki Búkharín uppreisn æru seint og síðarmeir? Verður ekki alveg sama hvaða niðurstöðu þetta mál fær, skaðinn er skeður? Það nægir eitt Steingrími áreiðanlega fyllilega til að flokka Kópavogshneyskslið sem vel heppnaða björgunaraðgerð í ráðherratíð sinni.

Evrópublogg

er líklega merkilegra en annað blogg.

Evrópuvaktin, sem er ágæt síða fékk víst styrk hjá Alþingi til að kosta ferð og ritlaun Bjöns Bjarnasonar, annars stofnanda síðunnar.

Nú er Björn fremsti bloggari landsins og sá sem hefur sýnt afburða úthald og elju í þeirri starfsemi. Enda er maðurinn bæði eljusamur, vitur og fjölfróður. En þetta kom mér eiginlega á óvart, að síðan þeirra Styrmis, Evrópuvaktin, skyldi hafa fengið myndarlegan styrk frá Alþingi.

Eru bloggarar almennt uppá styrki? Mér skilst að annar ofurbloggari, Páll Vilhjálmsson, hafi aldrei fengið krónu fyrir sitt merka starf. Enn hans síðu heimsækja oft yfir 2000 manns á dag. Hann er eiginlega eins manns fjölmiðill hann Páll og gegnir áreiðanlega stóru hlutverki í að upplýsa almemnning. Mér finnst að það mætti gauka einhverju að honum fyrir sitt mikla framlag.

Fær Bingi ríkisstyrki til að halda úti AMX? Eða hver gerir út Eyjuna? Fá þeir styrki? Fær Mogginn styrk til þess að leyfa mér að og öðrum að leika okkur frítt á blogginu þeirra?

Það verður auðvitað erfitt að flokka menn í alvöruskríbenta og skemmtiskokkara á blogginu. Kannski verður tekin upp einhver heiðurslaunaflokkun eins og sú sem til dæmis Þráinn Bertlesson er í. Þeir fá þá sérstök heiðurslaun frá ríkinu fyrir listframleiðslu sína sem um það sækja og hljóta náð fyrir augum dómnefnda.

Evrópublogg eru sjálfsagt merkilegri en önnur blogg án þess að sett hafi verið upp sérstök gjaldskrá fyrir þau. Fróðlegt að vita hvort Já-Ísland fær svona greiðslur frá ESB? Hvað fá trúboðar ESB almennt í styrki frá samtökunum?

Jón Ólafsson langafi minn langaði til að lifa til að skrifa. Niðurstaðan varð hinsvegar sú hjá honum að hann mátti skrifa til að lifa. Ég vildi gjarnan fá að skrifa til að lifa. Gallinn hjá mér er hinsvegar að það vill bara enginn kaupa af mér Evrópublogg né annað blogg.

Fegurðarsamkeppnin

er það sem mannni dettur helst í hug þegar maður hugsar til Forsetakosninganna.

Ef maður horfir á framboðsliðið þá sér maður að fríðleikann og glæsileikann á það allt sameiginlegt. Það er útgeislunin í fjölmiðlum með Colgate-brosið sem virðist helst vekja ábuga Íslendingsins þegar kemur að þeirri sjórnarskrárbundnu skyldu að kjósa Forseta lýðvekdisins Íslands. Auðvitað prýðir menntunargráða brosið enda hafa ekki aðrir ráðá að brosa í fjölmiðlum sem ekki hafa af einhverju að státa. Ófríður átjánbarnafaðir úr Álfheimum á engann sjans þó hversu spakur að viti hann annars væri.

Það er ekki endilega hvað menn hafi gert, hugsi eða hvað þeir boði þegar fólk fer að hugsa um það hvern þeir eigi að kjósa. Hvernig Foseti frambjóðandinn segist ætla að verða, hvernig hann ætlar að starfa.

Hvað þá síður að menn velti fyrir sér til hvers þetta embætti sé eiginglega? Flestir fyrri Forsetar voru einhverskonar falleg sameiningartákn sem gerðu fátt annað en brosa og flytja hátíðarræður. Þeir áttu að vera ópólitískir þó embættið sé pólitískt í eði sínu.

Þangað til Ólafur Ragnar Grímsson lét reyna á stjórnarskrána og husgunina bak við embættið. Í ljós kom að þeir sem sömdu það gamla og gróna plagg voru ekki sýnu vitlausari en sjtórnlagaráðið sem átti að búa til nýja skrá handa okkur af því að Jóhönnu og kommunum í kringum hana héldu því fram að þessi ómöguleg. Hugsanlega af því að þeir voru búin að sjá ógnina við algera valdatöku sína til fullveldisframsals sem stafaði af embættinu eins og kom fram fyrst fram í afgreiðslu fjölmiðlalaganna á sinni tíð. En þá voru aðrar forsendur og menn hafa á beisku bitið síðan vegna þeirrar synjunar.

Flestir munu nú á einu máli að veikleiki lýðræðisins hjá okkur sé slíkur að embætti svona yfirtugtmeistara eins og Forsetans sé nauðsynlegt. Og hvað veldur þá lýðræðisveikleikanum?

Menn mega hafa á því margar skoðanir. En ég velti oft fyrir mér þeirri staðreynd að Alþingi er ekki lýðræðislega kjörið með einu atkvæði hvers manns. Forseti Íslands er hinsvegar þannig kjörinn. Þessvegna tel ég nauðsynlegt að kosið sé í tveimur umferðum séu fleiri en tveir kostir í boði þannig að allir verði að svara ótvírætt hverjum sé best treystandi til syvende og sidst. Ég tek það fram að ég er eiðskuldbundinn sjálfum mér að kjósa Ólaf Ragnar þó margir virði það ekki við mig. Raunar hefði ég lengi ekki trúað því sjálfur að svo færi en svona er það nú samt. Menn eiga það sem þeir eiga.Og svo er ég sérlega skotinn í henni Dorrit og held að húna hafi bætt hann Óla.

Mér finnst að kjósendur ættu fremur að hlýða á raddir skynseminnar heldur en kynhormónanna í þeirri fegurðarsamkeppni sem nú fer fram í framboðsmálum til Forseta.

Pétur Stefánsson

átti eins og ég kost á því að dvelja með Þjóðverjum eftir seinna stríðið. Hann lýsir veru sinni þar á hátt sem ég kannast vel við þó að hann væri þar 2 árum eftir mér. Grein hans á mikið erindi til fólks og þá sérstaklega til þeirra sem kannski lesa ekki Moggann en trúa á gildi verlýðsbaráttunnar til framfara. Ég leyfi mér því að setja grein Péturs hér ef einhvr blogglesandi skyldi hafa farið fram hjá henni:

" Mér hefur síðustu misserin orðið tíðhugsað til námsáranna í München eftir stríðið. Ég kom til Þýskalands þegar 13 ár voru liðin frá stríðslokum. Uppbyggingin var þá hafin af krafti en menn voru enn að brjóta niður ónýt hús og hreinsa rústir. Ég bjó um tíma hjá gamalli ekkju sem misst hafði bæði eiginmanninn og einkasoninn í stríðinu. Hún kvartaði ekki. Það kvartaði enginn. Umferð var lítil og vöruúrval var lítið, þó svalt held ég enginn. Þjóðin var sakbitin. Enginn minntist á stríðið. Það ríkti þögul þrá eftir nýrri framtíð.

»Þýska efnahagsundrið«

Það var sérstaklega eftirminnilegt að fylgjast með stjórnmálunum. Tveir menn voru áberandi, Konrad Adenauer kanslari og Ludwig Erhard efnahagsmálaráðherra. Adenauer talaði kjark í þjóðina og sinnti einkum hinu víðara samhengi í Evrópu. Ludwig Erhard, sem síðar hefur verið nefndur faðir þýska efnahagsundursins, hafði forystu um endurreisn efnahags landsins. En hver var þessi Ludwig Erhard og hver var hans galdur. Erhard var sonur smákaupmanns í Fürth. Hann gekk í verslunarháskóla en nam síðan hagfræði og félagsfræði og lauk doktorsprófi. Árið 1948 varð hann forstöðumaður efnahagsráðs hernámsstjórnarinnar og afnam sem slíkur verðlagshöft og opinbera framleiðslustýringu samhliða upptöku þýska marksins. Ári síðar varð Erhard þingmaður CDU (nú flokkur Angelu Merkel) og efnahagsmálaráðherra til 14 ára. Erhard var þó aldrei flokksbundinn og að mínu mati aldrei fulltrúi neins nema þýsku þjóðarinnar.

Ludwig Erhard lagði þunga áherslu á frjálst efnahagslíf (»die freie Wirtschaft«) en hann lagði jafnframt áherslu á félagslegt réttlæti (»die soziale Gerechtigkeit«). Þetta var mikil jafnvægislist. Hann vissi að hann mátti ekki lama dráttarklára atvinnulífsins en hann stóð líka dyggan vörð um grundvallarmannréttindi. Allir áttu rétt á að lifa mannsæmandi lífi og njóta hæfileika sinna. »Wohlstand für alle«, velferð fyrir alla, var kjörorð hans og raunar heiti á bók þeirri er hann síðar gaf út. Það sérstaka afbrigði kapítalisma sem þróaðist í Þýskalandi á þessum árum (og ríkir í meginatriðum enn) hefur verið nefnt »Ordokapitalismus«, væntanlega, án þess ég viti það, skylt þýska orðinu Ordnung (regla).

Þegar ég hélt heim frá námi sex árum síðar voru rústirnar að mestu horfnar, vöruúrval orðið fjölbreytt í verslunum og menningarlíf tekið að blómstra á ný. Á einum aldarfjórðungi byggðu Þjóðverjar öflugasta iðnríki álfunnar undir öruggri leiðsögn Ludwigs Erhards og eftirmanna hans.

Ólíkt höfumst við að

Við Íslendingar lentum líka í stríði, stríði við eigin breyskleika og hömluleysi og eigum líka um sárt að binda. Við settum kíkinn fyrir blinda augað og biðum lægri hlut.
Þegar ég hins vegar ber ástandið hér heima saman við ástandið í Þýskalandi eftir stríðið verð ég hugsi. Aldrei á mínum 70 árum hef ég upplifað jafn neikvæða þjóðfélagsumræðu, reiði og persónulega óvild eins og mér finnst ég skynja í þjóðfélaginu í dag. Af hverju erum við svona reið? Tókum við ekki flest einhvern þátt í dansinum, mishratt að vísu. Vissulega urðum við fyrir áfalli og vissulega töpuðum við nokkrum fjármunum. Þannig tapaði undirritaður t.d. 30-40% af lífeyrisréttindunum sínum til æviloka og eignir hans lækkuðu í verði eins og eignir annarra. Hann ætti því samkvæmt formúlunni að vera bæði sár og reiður. Því fer þó fjarri. Ég er bæði glaður og þakklátur. Glaður yfir því að húsin okkar eru heil, brýrnar okkar heilar, framleiðslutækin heil og ríkisfjármálin alveg þokkaleg í alþjóðlegum samanburði.

Ég er líka þakklátur þeim sem brugðust við þegar á reið, þakklátur þeim sem settu neyðarlögin, Þakklátur Indefence-hópnum fyrir öfluga málsvörn og þakklátur forseta Íslands sem með fyrra málskoti sínu líklega bjargaði börnum okkar frá áralöngum skuldaklafa. Þótt margar fjölskyldur eigi vafalaust enn í erfiðleikum vegna atvinnumissis og greiðsluörðugleika tel ég að á heildina litið sé lítil innistæða fyrir allri þeirri neikvæðu umræðu sem á okkur dynur í netheimum og fjölmiðlum. Þvert á móti tel ég að við eigum með okkar vel menntuðu æsku og ríku auðlindir til lands og sjávar alla möguleika á að endurheimta hér »velferð fyrir alla« ef við einungis berum gæfu til að þroska okkar stjórnmálalíf, móta okkur skýra framtíðarsýn og láta af öfgum til hægri og vinstri.

Traust þjóðarinnar til Alþingis Íslendinga virðist því miður vera í sögulegu lágmarki. Ég hef áður lýst efasemdum mínum um ágæti hinna opnu prófkjara og hvernig þau hafa að mínu mati fælt vel menntað og reynslumikið fólk frá þátttöku í stjórnmálum. Það er, ef rétt er, mikið áhyggjuefni.

Stjórnmálaflokkarnir verða nú þegar nálgast kosningar að átta sig á því að traust fylgir ekki stjórnmálaflokkum, traust fylgir einstaklingum. Það á ekki bara við um núverandi stjórnarflokka, það á líka við um þann flokk sem ég hef jafnan stutt í gegnum árin. "

Allt þetta segir Pétur betur en ég hefði getað þó að ég taki undir hvert orð og vildi hafa sagt þau. Það er þetta með traustið sem fylgir einstaklingum en ekki flokkum sem er umhugsunarvert. Þetta þurfa menn að gaumgæfa í sínu fari.
Stjórnmálamaður getur hafa beðið hnekki í trúverðugleika eins og Steingrímur J. hlýtur óhjákvæmilega að hafa gert.Vinstri Grænir sem flokkur hafa ekki endilega fyrirgert tilveru sinni vegna starfa hans.

Það hlýtur að vera þessvegna sem Hjörleifur skrifar sitt ákall í Morgunblaðið um að flokkurinn verði að fara að taka af skarið ætli hann sér lengri lífdaga.

Að enginn einstaklingur innan stjórnmálaflokks sé meira virði en flokkurinn sjálfur er samt staðreynd sem á erfitt uppdráttar hérlendis. Menn einblína á persónurnar en sjá ekki hugsjónina og verkefnin.

Pétur á þakkir skyldar fyrir þessa grein og megi hún verða okkur til umhugsunar hversvegna Þjóðverjar fóru löngum framúr okkur Íslendingum vegna stöðugleikans sem þeim tókst að taka við frá Ludwig Erhardt. Ein eitt af hvatningarorðum hans var "Masshalten !" sem útlegst einfaldlega:"Hemjið ykkur !" Það var hans stefna í efnhagsmálum og félagsmálum. Þetta er það sem skilur Þjóðverja frá okkur víkingunum, Grikkjum og öðrum slíkum í Evrópusambandinu.

Nýliðun í sjávarútvegi

er mikið tískuorð. Einar S. Hálfdánarson bendir á rökleysur þessa tals í góðri grein í Mogga.

Hvað með nýliðun í sölu á Cheriosi og Cocopuffi? Nathan og Olsen erum með einkaumboð fyrir Ísland og hafa grætt svo mikið að þeir tóku ekki einu sinni eftir því að það var búið að stela 50 milljónum úr kassanum. Og það er langt síðan. Hvað með einkaleyfin á TetraPak og PurePak hjá Mjólkursamsölunni? Af hverju fá engir nýliðar að komast þar að? Landsvirkjun, Orkuveitan? Hvað með nýliðunina þar? einmkaleyfi Finns Ingólfssonar á öllum rafmagnsmælum í landinu? Hvar er nýliðunin? Eða í mjólkurframleiðslunni? er ekki kvótakerfi þar? Er yfirleitt nokkur markaður í gangi á Íslandi? Er ekki allt háð kvótum, leyfum, sérleyfum? Má nokkur gera nokkuð nema byggja hús, spila á gítar og syngja?

Meðan fiskurinn er veiddur og gróðanum skilað í Seðlabankann í gjaldeyri og almenn skattlagning á atvinnurekstur er í gildi, hversvegna þá sérstakt skattgjald á sjávarútveg? Af hverju ekki sérstakan skatt á leigubílstjóra og eigendur laxveiðihlunninda?

Skiptir það mig einhverju máli hver framkvæmir þessa athöfn með þorskinn í sjónum fremur en hver selur Cocopuffið? Eru ekki líkur á að sá sem er búinn að gera út í mörg ár geri það betur en ég nýðliðafús landkrabbinn?

það helsta sem ég öfundast útí varðandi kvótann hversu margir hafa labbað útúr greininni með digra sjóði vegna einhvers sen þeir slysuðust til að gera í fortíðinni og jafnvel skattlítið að manni virðist. Ef allur kvóti er keyptur og seldur þá er varla neitt við kerfið að athuga utan brottkstið. Kvótinn á hinsvegar finnst manni eiga að falla til ríkisins ef hann er ekki veiddur og bankar eiga ekki að fá veð í honum þó þeir láni útá hann. Þeir geta bara passað sig.

Er ekki nóg komið af þessu kjaftæði um sjávarútveginn. Við þurfum bara að passa að þeir steli ekki of miklu undan skatti. Og við þurfum að láta hann veiða meira eins og Jón Kristjánsson bendir á, að fiskurinn sem við veiðum ekki núna er tapaður. Þarf einhverja sérstaka pólitíska nýliðun ef þetta gengur bara fínt svoan og gæti gengið enn betur?