Áslaug Arna

hefur greinilega ekki húmor fyrir því ef ég reyni að gera að gamni mínu. Maður reynir að gera að gamni sínu en er líklega of stórkarlalegur í orðavali og karlagrobbi.

Áslaug Arna stimplar mig því sem hinn versta dóna og rudda  vegna pistils sem ég setti á bloggið til að vekja athygli á því hvernig demókratar hundelta dómara sem Trump vildi skipa í Hæstarétt Bandaríkjanna fyrir eitthvað sem hann gerði í æsku sinni fyrir margt löngu.

Áslaug skrifar:

"Öðru hverju rekst maður á fólk sem hefur svo gamaldags viðhorf til samskipta kynjanna að maður trúir varla að því sé alvara. Það sem kemur kannski enn meira á óvart er að einhver sjái tilefni til að gera slíkum viðhorfum hátt undir höfði. Sumir reyna að réttlæta ýmiss konar ósæmilega hegðun og ruddaskap með þeim rökum að þetta hafi nú ekki þótt mikið mál hérna einu sinni. Því miður snúast slíkar réttlætingar oftast um forneskjulegt viðhorf til kvenna. Í fyrradag las ég stuttan pistil þar sem slík viðhorf voru höfð í flimtingum.

Mér þótti verra að sjá að þessum orðum var hampað á síðum Morgunblaðsins.

Höfundur pistilsins hugsar til baka til þeirra tíma þegar það þótt sjálfsögð hegðun að „tendra sig upp á brennivíni og Camel-smók“ og bjóða stelpunum upp og reyna „allt til að vanga þær og trukka og helst að komast í sleik“. Gefið er í skyn að svona hafi þetta bara verið og þar með eðlilegt.

Veltum því í alvörunni fyrir okkur að jafnvel þó að þessi hegðun hafi verið algeng á árum áður, var hún þá eðlileg? Að vísa í gamla tíma með rökum um að svona hafi þetta verið réttlætir ekki ofbeldi eða kvenfyrirlitningu. Það minnir aðeins á þá staðreynd að á þeim tíma stigu brotaþolar ekki fram og sögðu ekki frá brotum eða ósæmilegri hegðun í sinn garð. Hegðun sem er ekki í lagi í dag var heldur ekki í lagi þá. Það hefur ekkert með pólitískan rétttrúnað að gera, heldur almenna virðingu fyrir fólki.

Að standa gegn kynferðisbrotum hefur heldur ekkert að gera með pólitískan rétttrúnað. Ég kæri mig lítið um að menn blandi dólgslegri hegðun í garð kvenna inn í umræðu um pólitískan rétttrúnað og saki þá sem ekki hlæja að gömlum groddarasögunum um að hafa tapað sér í rétttrúnaði. Í kjölfar #metoo-byltingarinnar skrifaði ég pistil í þennan sama dálk í fyrra þar sem ég sagði að stærsti árangur þeirrar umræðu sem nú hefði skapast væri að þeir sem tileinkuðu sér ekki virðingu í samskiptum mundu að lokum dæma sjálfa sig úr leik.

Það er óþarfi fyrir Morgunblaðið að skipta þeim aftur inn á. Einhverjum kann að finnast nóg komið af umræðu um #metoo, en það er ljóst að sú bylting er komin til að vera – og sem betur fer. Mögulega hefur gleymst að spyrja ömmur okkar hvernig þær upplifðu þá tíma þegar strákunum fannst eðlilegt að skvetta í sig brennivíni og reyna allt til að komast í sleik. [e-mail] "

Ég átti engan þátt í því að Mogginn birti þetta á Staksteinum og var ekki spurður.

Enn síður minnist ég þess að nokkurn tímann hafi komið upp eitthvað ofbeldismál stráka gagnvart stúlkum í minni skólatíð. Í þá daga gættu menn fyllstu háttvísi og virðingu og vissu að nei þýddi nei. Sá sem hefðði sýndi einhvern ruddaskap hefði ekki sloppið vel frá slíku í skólasamfélaginu og alls ekki meðal strákanna.

Og dansæfingarnar voru siðsamar í alla staði þó mér finnist merkilegt núna að ekki hafi verið kveikt í skólanum með reykingunum sem þá tíðkuðust. Og illindi þekktust ekki það ég vissi.

En sem sagt, aldrei vissi ég til neins óviðeigandi af hálfu stráka í garð stelpna og væri sjálfur óhræddur við frásagnir skólasystranna þó að ég sé ekki að sækjast eftir neinum  pólitískum frama hjá Trump eða álíka sjálfstæðismönnum.  

Enda var ég nú bara að reyna að vera sniðugur í ábyrgðarlausu bloggi mínu sem ég er víst ekki að smekk Áslaugar Örnu og þykir mér það miður að hafa stuðað hana svona sem var ekki meiningin.

 

Miklubrautarframkvæmdin

neðan Lönguhlíðar er furðuframkvæmd að því að mér finnst.

 Þarna var framkvæmt fyrir hundruð milljóna án þess að flutningsgeta Miklubrautarinnar hafi breyst í nokkru.

Grjótgarður var hlaðinn og tré gróðursett með honum til að tryggja tilvist hans. Gönguljós er á akbrautinni sem hver gárungi getur leikið sér með að stöðva alla bílaumferð sem hefur áhrif til Háaleitisbrautar og vestur í Háskóla. Annað samskonar gönguljós er austan við Lönguhlíð með sömu truflunarmöguleika. Í ár var byggð glæsileg göngubrú á Breiðholtsbraut þar sem varla nokkur maður fer yfir að því að séð verður. Af hverju voru ekki byggðar göngubrýr eða undirgöng á Miklubraut þar sem fólk sést á ferð?

Hvað fer margt manna eftir hjólabrautarveginum sem liggur í þjóðvegarbreidd 2.frá vinstri? Hvað fara margar persónur eftir þjóðveginum sem liggur lengst til vinstri, hvorutveggja samsíða akbrautunum.

Til hvers er rauða akreinin sem liggur til austurs hægra megin? Hvað fara margir eftir henni? 

Hvað fara margir eftir akbrautunum á Miklubraut  á sama tíma?

Blasir ekki við að að það þarf hugsanlega að saga af blokkinni við Lönguhlíð og taka einhver hús í burtu neðar? Fjölga akreinum á Miklubraut í stað þess að fækka þeim um þriðjung frá Háaleitisbraut? Breikka brautina allstaðar? Er ekki stokkhugmyndin  fáránleg vegna kostnaðar og óhagkvæmni þegar við blasir að hægt er að greiða umferðina á langt um auðveldari hátt?

Er ekki Miklabraut fyrir fólk til að ferðast eftir?

Bjarni Benediktsson

var á fundi hjá gamlingjadeildinni í Valhöll sem Blöndal frændi hans stýrir með miklum ágætum og heldur fjölsótta fundi í hádeginu á miðvikudögum yfir veturinn.

Bjarni fór yfir fjárlagafrumvarpið en þau hefur hann  nú flutt ár hvert frá 2013. Hann sagði að þetta frumvarp væri sérstakt að því leyti að aldrei hefði verið gert betur í heilbrigðismálum en nú ásamt því að búið væri að borga niður skuldir sem aldrei fyrr og lækka vaxtakostnað um milljarða.  Auk þess hefði verið greiddir 7 milljarðar inná 660 milljarða skuld ríkisins við LSR sem þyrfti að gera ár hvert í næstu 40 árin. Margt fleira kom til skoðunar og sýndi Bjarni margar glærur sem undirstrikuðu staðreyndir í frumvarpinu.

Bjarni benti á að aldrei hefðu lífskjör á Íslandi verið betri en núna og sér fyndist það vera árangurinn fyrir fólkið í landinu sem skipti meira máli en einhverjar skoðanakannanir sem endurspegluðu aðeins stemninguna milli kosninga.

Það væru allt aðrar aðstæður í stjórnmálum nútímans. Það væri miklu auðveldara að stofna stjórnmálaflokka nú en áður enda 8 flokkar á þingi  þar sem 4 þeirra hefðu ekki  verið til fyrir fáum árum. Fjölmiðlun væri gerbreytt og nú gætu menn gert margt annað en að skrifa grein í blað til að reka áróður.

Fundarmenn höfðu áhyggjur af flokksstarfi Sjálfstæðisflokksins og tók Bjarni undir það að þar væri verk að vinna. Hinsvegar væru allir flokksmenn flokkurinn og þeir yrðu að reka áróður hver og einn hvar sem þeir væru staddir. Fundarmenn vildu samt ræða fylgiskannanir og hvað ylli slöku gengi flokksins sem væri bara um 20 % sem væri langt frá því sem áður var.  Einn spurði Bjarna hvort honum leiddist á þinginu þar sem hann væri svo alvarlegur í ræðustól. Bjarni tók þessu vel og lofaði að reyna að verða glaðlegri. Aðrir skömmuðust út í slakt flokkstarf í sjálfstæðisfélögunum sem er þó aðeins þeirra sjálfra að bæta ef grannt er skoðað.

Bjarni fór vítt og breitt yfir ríkisfjármálin og skattkerfið og þróun þess frá 1990 og það sem að almenningi snéri hvað varðarði persónuafslátt og fleira. Hann bæri þá öldruðu einstaklinga fyrir brjósti sem byggju við hvað verstu kjörin sem hefðu engar tekjur úr lífeyrissjóðum né fjármagnstekjur hvað þá aðrar tekjur og gætu ekki aflað sér viðbóta. Það sem ríkið færði þessum einstaklingum yrði það að skerða aðra um sem ekki tækju því fagnandi sem vonlegt væri.

Undirritaðan langaði til að láta í sér heyra en sleppti því. Hann hefði viljað minna Bjarna á orð Winston Churchill á sínum tíma þegar hann sagði að þjóðin hefði átt ljónshjartað í styrjöldinni. Honum hefði aðeins verið falið að stjórna öskrinu. Og formaður flokksins mætti ekki gleyma þýðingu öskursins í flokksstarfinu þó að verkefni væru ærin í ráðuneytinu. En sú ræða bíður betri tíma þegar svo mörgum lá svona mikið á hjarta eins og fram kom á fundinum. 

Í heild var þetta góður fundur og flokksmenn  greinilega ánægðir með að fá tækifæri til að ræða við formann sinn Bjarna Benediktsson.

 

 

Dömufrí

er mikil nauðsyn að taka upp almennt í ljósi þessa sífellda ágangs karlpeningsins gagnvart konum sem engan kynferðislegan áhuga hafa.

Þegar ég hugsa til baka hvernig maður hegðaði sér á dansæfingum í MR. Búinn að tendra sig upp á brennivíni og Camelsmók bauð maður stelpunum upp og reyndi allt til að vanga þær og trukka og helst að komast í sleik. Þessi hegðun myndi koma í veg fyrir að ég yrði samþykktur í embætti ef Trump myndi vilja hygla mér eins og Kawanough eða hvernig það er stafað. Sá kall hegðaði sér eitthvað svona á menntaskólaböllum fyrir einum þrjátíu árum. Nú ætla demókratarnir að nota það til að hindra að þessi dóni komist í Hæstarétt Bandaríkjanna.

Ef bara hefðu verið dömufrí í MR í gamla daga hefði mér líklega sjaldnar verið boðið upp en þeim myndarlegri.  Fyrir bragðið hefði ég líklega minna á samviskunni varðandi mögulegt embættisgengi og færri stelpur hefði talið sig geta hankað mig á einhverju, þó svo að ég hafi ekki orðið var við mikla mótspyrnu þeirra á þeim tíma .En kannski hef ég bara fattað þetta vitlaust eins og þeir í Orkuveitunni.

Ef bara konur mættu hafa kynferðislegt frumkvæði í formi almenns dömufrís  en ekki þessir ólaungröðu kallar sem vaða allstaðar uppi, bæði prelátar, paragraffistar og pólitíkusar, þá yrðu kannski færri vandræði en nú ríða allstaðar húsum. 

 

Vinstri menn

hafa ráðið ríkjum í Reykjavíkurborg um langan aldur.

Það vita flestir sem vilja vita að vinstri menn hafa aldrei getað stjórnað fjármálum eða verklegum málum.  Þeir hafa alltaf haldið því fram að þeirra hæfileikar liggi á félagslega og mannlega samskiptasviðinu en ekki því daglega og praktíska. 

En þar fer samt allt í sömu vitleysuna með kynjatengdu kýfi í hverju málinu af öðru og stofnunar nefnda og ráða hverra ofan á aðra.  Afleiðingin er sú að embættismenn borgarinnar gera það sem þeim sýnist án pólitískrar leiðsagnar. Þá bjargar starfsreynsla þeirra oftlega því sem bjargað verður í fjarveru leiðsagnar kjörinna borgarfulltrúanna.

Á þessu félagslega sviði til viðbótar sýna þeir vinstrimenn sig í því að geta ekki neitt heldur. Þeir geta ullað ágætlega á fundum og geyst sig í ræðustól yfir allskyns smáatriðum en í aðalatriðum ráða þeir ekki við eitt né neitt  í stjórnun. Þeim er fyrirmunað að nota skynsemi í lausn mála því hana þeir oftast í mjög litlum næli vegna draumóra sinna um ótakmarkaða hamingju framtíðarinnar í staðinn fyrir lausnir á viðfangsefnum nútíðarinnar.

Dagur Bergþóruson er langt til búinn að setja Reykjavíkurborg á hausinn með algerri fjármálaóvisku sinni. Framkvæmdir eru allstaðar úti um víðan völl og skuldir vaxa ómælt. Það þarf ekki annað en að horfa á framkvæmdir hans  á Miklubraut fyrir neðan Lönguhlíð sem virðast hafa aðeins tafið fyrir umferð og aukið slysahættur fyrir hundruð milljóna til að sjá hvílíkt tjón getur orðið af því að fela fákunnandi fólki eins og honum forsjá verklegra framkvæmda. Og þá alveg án þess að minnast a Grensásveg, Borgartún eða Hofsvallagötufuglahúsin sem ættu hugsanlega að vera á heimsminjaskrá heimskunnar.

Enda er flest annað í hlutfalli við þetta í framkvæmdum Borgarinnar sem er sokkin í skuldir meðan önnur sveitarfélög greiða niður í góðærinu. Og svo svikin kosningaloforðin til viðbótar í leikskólamálum meðan borgarfulltrúar vinstri manna deila um keisarans skegg í samskiptamálum kynjanna í stjórnum veitufyrirtækja almennings.

Lóðavandamálin hafa ekki verið leyst og ungir borgarbúar verða að leita annað með búsetuúrræði sín þegar þeim er um megn að borga stórverktökum á þéttingarreitum  nærri milljón á íbúðarfermetrann.

Þeir vinstri menn í Borgarstjórn væru heldur ekki við völd nema fyrir þá hundaheppni að fjölgun borgarfulltrúa í 23 skilaði þeim meirihluta sem annars hefði enginn verið.Það eru því helst kjósendurnir sem mega iðrast atkvæðis síns sem þessu skilaði. 

Glópalánið fer víst ekki í manngreinarálit og það bjargaði vinstri mönnum sannarlega frá falli eftir kosningarnar.

Traust og skuldbindingar

er það sem gildir í viðskiptum.

Ef fyrirtæki lofar að afhenda eitthvað síðar sem viðskiptavinur greiðir fyrirfram á dag, þá verður traust að vera fyrir hendi. Jafnmikið traust og fyrirtækið hefur á því sem viðskiptamaðurinn greiðir með. Hvort sem er vara eða peningaseðill.

Það er í raun öllum frjálst að gefa út gjaldmiðil.

Ég get sagt sanna sögu um slíkt.

Við í Steypustöðinni í gamla daga á tímum mikillar verðbólgu gáfum út steypukrónur í formi inneignarkvittana sem sögðu að fyrirtækið myndi afhenda gegn þeim tiltekinn fjölda teningsmetra af steypu á næsta ári til dæmis. Það var alger slagur af fólki með koffort af peningaseðlum frá Nordal sem vildi svona kvittanir. Algerlega ótryggðar nema af orðspori fyrirtækisins sem var þekkt fyrir áreiðanleika og undirskrift gjaldkerans.Ekki stjórnarinnar né forstjórans.

Sjáið þið mörg fyrirtæki í dag leika þetta eftir? En svona var þetta þá. Við urðum að verjast til að bægja fólki frá sem kom með aleiguna ef því var að skipta, slík var eftirspurnin. Og ekki gátum við endalaust gert þetta heldur aðeins í takmörkuðu magni sem við vissum að við gætum staðið við. 

Meira að segja sýslumenn tóku þessar kvittanir upp í skatta fólks. Þær fúnkeruðu þannig alveg eins og reiðufé.

Fólki er frjálst að nota hvað sem er í viðskiptum sín á milli ef nægilegt traust er fyrir hendi. Er eitthvað meira á bak við 5000 kallinn frá Seðlabanka Íslands í dag  heldur en skriflegt loforð heiðarlegs aðila um að afhenda eitthvað á ákveðnum degi? 

Farseðill frá flugfélagi um flug næsta sumar? Loforð um gistipláss síðar á hóteli?

"My word is my bond"  sagði Guðfaðirinn.

Treystirðu mér fyrir skuldbindingu svo mikið að þú sért reiðubúinn að taka orð mitt gilt og ekkert annað? 

Viðskipti eiga að vera frjáls

og vera hagkvæm fyrir báða aðila, seljanda og kaupanda. Ekki þvinguð fram með hótunum.

Ég held að best sé að hafa frjálst verðlag og viðskipti með gjaldmiðla sem annað. Verð á krónunni eru bara viðskipti, góð fyrir almenning í bílakaupum og innkaupum þegar fleiri sent fást fyrir krónuna en verra fyrir túristabúllurnar og 40 dollara plokkfisksalana.

Vaxtakostnaður ræðst bara af framboði og eftirspurn. Ef norsk húsnæðislán eru miklu hagstæðari en verðtryggð Íbúðalánasjóðslán nú þá leita menn eftir láni í norskum krónum.Fjármálakerfið á að vera alþjóðlegt en norska innanríkis-og niðurgreiðslupólitík ráðum við auðvitað síður við.

Varðandi EES og hótanirnar um að ESB leggi tolla á fiskinn okkar ef við ekki hlýðum öllu sem þeir segja, þá finnast mér að slík viðskipti sem eru gerð meðan samningsaðilinn miðar á þig byssu heldur ógeðfelld.  Viðskipti eiga að hafa kosti fyrir báða aðila. Að halda því fram að þetta ástand séu kostir EES samningsins finnast mér heldur haldlítil rök. En það skilja íslenskir stjórnmálamenn líklega seint sem trúa á paragröff samin af öðrum þjóðum.

Viðskipti eiga almennt að vera frjáls á jafnréttisgrunni og innkaupaaðilinn á að sækjast eftir því að gera samninga við geðfelldan seljanda og þar eiga menn ekki sífellt að vera með hundshaus.

Dásamlegir dagar

eru þessir fallegu septemberdagar hér á Suðurlandi. 

Það er eins og trén haldi niðri í sér andanum því þau vita að veturinn er í aðsigi.

Njótum þessara dýrðlegu daga meðan þeir vara.

Lygarnar um vondu krónuna

ríða hér húsum. Ekkik líður dagu öðruvísi en að framámenn formæli fjármagnskostnaði vegna krónunnar og hversu vond og ótöðug hún sé. Valur Arnarson flettir ofan af þessari blekkingu:

 

14. september kl. 16:36 · 

 

"Eitt helsta stefnumál Samfylkingarinnar og Viðreisnar er "meiri stöðugleiki í gjaldmiðlamálum", hjá þeim síðarnefndu virðist það vera þeirra eina sérstaða.

Nú fer Þorsteinn Víglundsson, þingmaður Viðreisnar, mikinn í opinberri umræðu í hatri sínu gagnvart íslensku krónunni. Þar er blessaðri krónunni blótað í sand og ösku fyrir þennan meinta óstöðugleika.

Meðfylgjandi eru tvö línurit. Annað sýnir sveiflu evrunnar en hitt íslensku krónunnar, gagnvart dollar. Dæmi svo hver fyrir sig um óstöðugleika gjaldmiðlanna.

 

 "

 

 

 

Minnumst þess hvað krónan gerði fyrir okkur þegar mest á reið i hruninu áður en við hlustum á lygar landsölufólksins og einfeldninga um vondu krónuna.

 

Samfylkingin talar skýrt

samkvæmt því sem Styrmir Gunnarsson vekur athygli á:

" Í umræðum um stefnuræðu forsætisráðherra á Alþingi sl. miðvikudagskvöld gaf Logi Einarsson, formaður Samfylkingar skýra og afdráttarlausa yfirlýsingu um afstöðu flokksins til ESB. Hann ítrekaði að Samfylkingin vildi taka upp evru og að Ísland yrði aðili að Evrópusambandinu.

Í ljósi þróunar ESB á síðustu árum og vondrar reynslu margra evruríkja af því að taka þann gjaldmiðil upp er nánast ótrúlegt að heyra slíkar yfirlýsingar nú.

En ummæli Loga voru alveg skýr.

Það er ljóst að Samfylkingin hefur ekki veitt því eftirtekt að innan ESB ríkir algert uppnám. Aðildarríkin í A-Evrópu eru í stríði við Brussel. Grikkir upplifa sig sem nýlendu annarra Evrópuríkja, og að þeir hafi verið rændir til að greiða upp tap þýzkra banka af lánum til Grikklands, á Ítalíu eru ráðamenn æfir yfir því að einn af helztu ráðamönnum ESB lýsir þeim sem "litlum mússólínum". Suður-Evrópa öll er í sárum eftir evruna.

Á Norðurlöndum, sem í augum jafnaðarmanna eru fyrirmyndarríkin, er uppgangur mjög hægri sinnaðra flokka augljós, hvort sem talað er um Sanna Finna, Danska þjóðarflokkinn eða Svíþjóðardemókrata. Ástæðan blasir við. Það er engin samstaða um innflytjendapólitík ráðandi ríkja innan ESB.

Að boða inngöngu Íslands í slíkt ríkjabandalag er fullkomið glapræði en er engu að síður yfirlýst stefna tveggja flokka, Samfylkingar og Viðreisnar.

Það þarf að herða baráttuna gegn því að gera Ísland að litlum hreppi í 500 milljón manna ríkjabandalagi. "

Og í framhaldi af þessu er ekki úr vegi að spyrja hvort boðskapur Þorgerðar Katrínar í Viðreisn sé eitthvað frábrugðinn yfirlýsingu Loga? 

Hver er raunveruleg afstaða Pírata? Væri þeim treystandi til að standa við einhver grundvallaratriði á ögurstundu?

Og svo munu einhverjir spyrja um hugsjónagrundvöll einstakra þingmanna Sjálfstæðisflokksins.

Verðu þetta munað í næstu kosningum?

Tala allir þá jafn skýrt og formaður Samfylkingarinnar talar nú?