Verjum landið

er innihaldshugsun Ögmundar Jónassonar í Morgunblaðsgrein í dag.

Hann segir þar meðál annars:

..." Þá þagnaði Alþingi

Allar þessar þvinganir eru fyrir opnum tjöldum þótt aðeins þau sjái sem vilja sjá. Það er gömul saga og ný. Minna fer fyrir hægfara þvingunum og þrýstingi. Átakanlegasta birtingarmyndin hefur mér þótt vera á Alþingi Íslendinga jafnan þegar það rennur upp fyrir þingmönnum að lagafrumvörpin sem eru til umfjöllunar og menn hafa haft miklar skoðanir á, eru þegar allt kemur til alls byggð á tilskipunum frá Evrópusambandinu með millilendingu í EES, Evrópska efnahagssvæðinu. Þegar þetta gerist lýkur allri umræðu eins og hendi sé veifað. Hinir trúuðu taka þá nær undantekningalaust að mæla ráðslaginu bót en aðrir vita sem er að þetta er nokkuð sem að óbreyttu verður að láta yfir sig ganga.

Að vísu má stundum reyna að draga úr ýtrustu útfærslum en í grunninn verða menn að hlýða. Lýðræði aðeins tryggt með aðkomu að ákvörðunum Oft hefur komið fram að þeir eru ófáir sem vilja markaðs- og einkavæðingu, sölu helst allra ríkiseigna og hömlulaus viðskipti og eru sáttir við flest sem frá Evrópusambandinu kemur í þessa veru.

En ef vilji er til að markaðsvæða raforkuna eins og gert hefur verið í ESB og ef vilji er til að takmarka frelsi til að verjast innflutningi á sýktri landbúnaðarvöru eins og gert hefur verið í ESB eða til að auka á markaðsvæðingu velferðarkerfanna eins og gert hefur verið í ESB; ef þessi vilji er fyrir hendi hér á landi þá skulum við takast á um hann og leiða til lykta þar sem við höfum raunverulega að- komu að ákvörðunum.

En að fá ákvarðanir um þessi efni í formi tilskipana að utan er önnur saga. Og reyni enginn að halda því fram að öðru vísi væri þessu farið ef við sætum á þingi Evrópusambandsins og gætum þar haft áhrif á framvinduna og þar með okkar hlutskipti! Umrætt þing ræður nánast engu.

Og þar sem leyndarhyggja er nú talsvert til umræðu þá er ástæða til að minnast þess að hvergi hefur leyndarhyggjan verið stækari en í með- förum Evrópusambandsins á alþjóð- legum viðskiptasamningum á borð við GATS og TiSA. Um það mætti hafa langt mál.

Lýðræðisvinkillinn nægir mér

Sem betur fer eru sífellt fleiri að vakna til vitundar um þá tilskipanapólitík sem vera okkar í EES hefur í för með sér. Menn sjá jafnframt að fyrirskipanir frá Brussel gerast sífellt ágengari og frekari. Ég læt öðrum eftir að tala um hagstæða tvíhliða samninga Evrópusambandsins við lönd utan EES sem nú eru farnir að dúkka upp og opna augu manna fyrir öðrum valkostum.

Mér nægir að beina sjónum að lýðræðishallanum til að vilja útúr EES. Enda er sá halli ekki þýðingarlítill."

Þó að ég sé ekki alltaf sammála Ögmundi þá deili ég þeim skoðunum með honum að Alþingi hafi þegar með slakri frammistöðu sinni í því að hafna þeim tilskipunum frá EES sem okkur ekki henta valdið´okkur ónauðsynlegum erfiðleikum til dæmis í orkumálum. Á því má ekki verða framhald með því að við hættum okkar heilbrigða landbúnaði með inmflutningi á vöru sem okkur ekki hentar og getur reynst okkur hættuleg til langframa.

Á sama hátt getum við valdið þjóðinni sjálfri óafturkræfu tjóni með ofrausn í veitingu ríkisborgararéttar til fólks sem við getum leitt hjá okkur. Mannfólkið í landinu ætti að njóta einhverrar verndar í ætt við þá sem við látum dýrastofna okkar njóta með því að hafa eitthvert hóf á innblönduninni til að hægja á hnignun íslenskrar menningar eins og við höfum þekkt hana. 

Við eigum að verja land okkar og þjóð.

 

Silfrið

hjá Agli Helgasyni var um margt athyglisvert. Sér í lagi í  ljósi bréfs sem Egill ritaði árið 2009 til að vekja athygli á því hversu spillt Ísland væri í norrænum samanburði þá var athyglisvert hvernig hann telur sig umkominn að hóa saman misgreindu fólki til að ræða spillingu á Íslandi árið 2018 á yfirvegaðan hátt.

 

Þórhildur Sunna brást ekki væntingum með ræðuhöldum spillingu Bjarna Benediktssonar sem ætti umsvifalaust að fara fyrir Landsdóm vegna sinn  ávirðinga í Panamaskjölum,uppreisnarærumálum föður síns og Sigríðar Andersen og fleira tíndi hún til um þjófana í Sjálfstæðisflokknum eins og þennan Ásmund Friðriksson, sem aldrei öxluðu ábyrgð frekar en aðrir þingmenn sem ekki kæmu úr Pírataflokknum.

Hinsvegar missti hún sannfæringarkraftinn alveg þegar blaðamennirnir fóru að ræða hvernig Steingrímur J. Sigfússona hefði sogið almannafé vegna þess að skrá sig á Gunnarsstöðum en búa í Breiðholti í skuldlausu húsi og þegið hálf verkamannalaun mánaðarlega í áratugi fyrir eða þegar Jón Þór Ólafsson Pírati bjó í niðurgreiddri húsaleigu í stúdentaíbúðum á meðan hann þáði fullt þingfararkaup. Þá var loks hægt að ræða eithvað annað en yfirstandani spillingarmál Sjálfstæðisflokksins.

Jóni til lofs sagði annar blaðamaðurinn að hann hefði hætt tökunni þegar upp komst en Steingrímur héldi enn áfram á fullu. Sunna gerði ekkert með þær upplýsingar.

Spillingarþátturinn endaði frekar illa og ósannfærandi í því að spillingin myndi nokkurs staðar enda. Þetta væru allt þjófar sem ekki væru í sérstakri deild hjá Þórhildi Sunnu sem er greinlega réttlætisgyðjan endurborin með bundið fyrir öll skilningarvit enda vel uppalin af föður sínum Ævari Kjartanssyni réttlætispostula RÚV til margra ára.

Svo kom viðtalið við sjálfan Holu-Hjálmar.

Egill má eiga það að hann spurði Hjálmar beinna spurninga. En mér fannst Hjálmar vera annaðhvort greinilega vel undirbúinn og hafa svör á reiðum höndum eða vel lesinn í fræðum sem hann skilur samt takmarkað í.

Hann ræddi mikið´um skipulagið frá 2007 -2012 sem hann taldi mikið afrek og hefði það að markmiði að sannfæra fólk um að velja almenningssamgöngur í stað einkabílsins.

Hér kom í ljós sá ásetningur Hjálmars að fólk yrði neytt til að velja strætó eða Borgarlínu vegna þess að aðrir kostir yrðu bara ófærir vegna umferðartafa til dæmis í Ártúnsbrekkunni þar sem 120.000 bilar myndu standa fastir eftir örskamma stund. Til þess myndi hann og skipulagið góða sjá. Greinilega yrðu ekki um fleiri akreinar að ræða heldur myndi fólk frekar hætta að eiga erindi sem áður.

 

Hjálmar var aðspurður af Agli að vonum harmi sleginn yfir því að hafa verið felldur úr 3. sæti í það fimmta í einhverri uppstillingu hjá Samfylkingunni en bað fólk ekki örvænta samt um að hann myndi ekki koma sínum málum fram.

Áhorfendur voru skildir eftir með þá vissu að nýjar hugmyndir um nýja Borg þar sem iðnaður væri farinn á braut en hjólastígar og gangbrautir væru undirstaða fagurs mannlífs í þéttbýli  myndu taka við.

Hjálmar er búinn að skrifa bók þar sem framtíðarsýnir hans í skipulagsmálum eru tíundaðar og Egill veifaði ákveðið framan í áhorfendur. Væntanlega verður þessum sumarsmelli Hjálmars Sveinssonar,-sem Egill nefndi Holu-Hjálmar, gefinn gaumur í næsta Kiljuþætti þessa sama Egils á RÚV. 

Þetta Silfur var að vísu nokkuð brotakennt á köflum en Silfur samt. 

 

Ritgerðarsmiðurinn

sem ekki gat klárað laganámið skammlaust án þess að svindla  er þess umkominn að nota ofbeldismál fanga til að fara í pólitíska krossferð gegn íslenska dómskerfinu um leið og hann reiðir til  pólitísks höggs á réttkjörinn dómsmálaráðherra sem hefur hreinan náms-og starfsferil að baki.

Til þess ætlar þessi maður að nota Hæstarétt landsins.

Úrskurð Hæstaréttar er síðan áætlað að nota af vinstri elítunni til að ófrægja dómsmálaráðherrann Sigríðí Andersen enn frekar og draga enn frekar völd frá kjörnum fulltrúum til starfshópa svonefndra sérfræðinga.

Það högg mun einnig  greiða nýja  íslenska Landsréttar-dómskerfinu högg og verður ekki til að auka álit almennings á frekara valdapoti íslenskrar dómarastéttar taki Hæstiréttur mark á þessun málatilbúningi.

Það er við hæfi vinstri elítunnar sem allt veit best ef Sjálfstæðismenn eiga í hlut að málaflutningsmaður með akademiskan ritgerðarsmíðaferil á borð við Vilhjálm Hans Vilhjálmsson skuli veljast til verksins.

 

Árangur hinna 40þúsund fífla

loftslagsgróðapungsins Al Gore er kominn margfaldlega í ljós í kjörum láglaunafólks á Íslandi sem vinstraliðið okkar þreytist ekki á að tilbiðja fyrir kosningar en gleymir þeirra á milli þegar kratadellan og múgsefjunin yfirtekur það.

Við hikum ekki við að gera eldsneytið á bílana dýrara og verra með því að blanda ethanoli í það og leggja ofurtolla á undirstöðu mannlífsins með bíla og umferðarsköttum, auk þess að stuðla að hungursneyð í heiminum með því að breyta maís í ethanol. Og flytjum svo ræður um ást okkar á lítilmagnanum, einstæðum mæðrum og öryrkjum.

Reykjavíkurbréfið í dag tekur vel á þessum málum:

 

"Í annað eyrað barst samtal í fréttum í útvarpi um að það vanti upp á að íslenska þjóðin hafi staðið við fyrirheit sín gefin á ráðstefnu í Kyoto fyrir aldarfjórðungi, um að draga úr „losun“ út í andrúmsloftið.

Hún hafi þá viljað taka þátt í því að stoppa það að jörðin ofhitnaði af mannavöldum, bræddi úr sér, svo líkingamál bifreiðaverkstæða sé notað.

Íslenskur kommissar umhverfismála upplýsti að það vantaði fjórðung upp á það, að Íslendingar hefðu staðið við sitt. Og þetta hafi gerst þrátt „fyrir íslenska ákvæðið“ um 10% afslátt, sem landinn hafi fengið „út á forna frægð í loftslagsmálum“.

Sérstaklega var tekið fram að nú þýddi ekki lengur að vísa á þessa fornu frægð. Nú yrðu menn einfaldlega að standa sig „eins og aðrir“. En sú forna frægð, sem vísað er til, er fjarri því að vera gömul. Hún nær því varla að vera 30 árum eldri en bréfritari. Hún er þannig miklu yngri en sú fornaldarfrægð sem Jónas Hallgrímsson spurði um í sömu andrá og um frelsið og manndáðina bestu.

Hún er næstum því öldinni yngri en spurning Jónasar um fornaldarfrægðina.

Framsýnir fornmenn

Þessi meinta fornaldarfrægð segir frá afrekum framsýnna manna, eins og Jóns Þorlákssonar og Einars Benediktssonar og fleiri, sem vildu nýta þann kraft sem landið býr yfir og hefur umfram það sem mörg önnur lönd gera. Þeir vildu sýna fram á að landið væri ekki sá útnári og berangur sem ekkert gæfi af sér, eins og stundum var látið.

Þessi fornmannakraftur var ekki vegna þess að umræða um loftslagsmál væri þá komin í tísku, eins og nú er, þegar umræða um þau er sveipuð bannhelgi, ekkert ósvipaðri þeirri sem einkenndi stundum umræðu um trúmál.

Íslendingar höfðu vissulega ekki komið sér fyrir í landi sem bjó yfir gæðum sem skjóta þjóðum í fremstu röð ríkisbubba, eins og olíu og kolum eða kopar og enn meira glansandi góðmálmum. Og þá voru þeir ekki með úran, sem er galdrastafur vopna kjarnorkuveldanna og eins kjarnorkuveranna sem stórlönd Evrópu geta ekki þrifist án.

Úrgang geislavirkra efna er enn örðugra að losna við en plast, sem nú er í hátísku að fjalla um og fordæma, eftir frægan þátt Attenboroughs.Það er sagt að plastik sé framleitt á 5 sekúndum, notað í 15 sekúndur og það taki 500 ár að eyða því.

 Kjarnorkuframleiðslan er tímafrekari og nýtingartíminn lengri en vandræðin við að geyma úrganginn eru svo mikil að menn kjósa helst að fjalla ekki um það.

Plastið, þótt vont sé, er ekki eins bráðdrepandi. En það er því prýðilegt efni í umræðu og skaust upp á himinhvolf hennar á sama hraða og kvennamál Harveys Weinsteins, en þau hafa orðið til þess að annar hver karl um allan heim liggur undir grun um svipað atferli og kvikmyndamógúllinn.

Myndin af plastinu í fjöruborði og svamlandi um öll heimsins höf er einkar ógeðfelld og slær á tilfinningar fólks. Og fáir eru þeir sem finna ekki til sektarkenndar í þeim efnum eða ættu að gera það.

Til viðbótar við tilfinningaáhrifin bættust þau vandræði að Kína hefur lokað fyrir það að taka við plastúrgangi frá siðmenntuðum þjóðum, sem þurfa að koma honum af sér.

Það jákvæða og neikvæða

Það er svo bannfært hneykslismál, sem ákveðið hefur verið að horfast ekki í augu við, að endurvinnsla á plastumbúðum er að hluta til hreint blekkingartal, til að láta nútímamanninum líða betur. Eins konar prozac í ræðuformi.

Það er vissulega huggunarríkt að 97% vísindamanna, sem láta loftslagsmál til sín taka, séu algjörlega sammála um þau og að allir stjórnmálamenn heims, nema hugsanlega Donald Trump, séu sammála 97 prósentum vísindamannanna.

Það má slá því föstu að gjörvallt það mannkyn, sem hægt sé að taka mark á í þessum efnum, telji að öruggt sé að loftslagshættan nú sé af mannavöldum og þess vegna sé raunhæft að leggja til mannlegar mótaðgerðir við henni.

Þótt mannkynið sé sökudólgurinn, þá má segja að það hafi heldur betur dottið í lukkupottinn í þetta sinn, því hingað til hefur enginn mannlegur máttur getað neitt átt við hlýnun eða kólnun veraldarinnar.

Það er nú svo að 90% af tímanum er kólnunin aðaláhættan en hlýnunin aðeins í 10% tilvikanna og nú í fyrsta sinn er hægt að stjórna vörninni beint úr umhverfisráðuneytum heimsins.

Efast um efasemdamenn

Þeir eru til sem segja að þessi eindrægni vísindamanna sé tilkomin með sérstakri tækni. Svo hátt hlutfall vísindamanna sé fundið með því að taka alla þá út fyrir sviga sem hafi efasemdir um það hversu vísindaleg þessi niðurstaða sé.

Slíkir séu afgreiddir, þegar af þeirri ástæðu, sem óforbetranlegir afneitunarmenn og í besta falli efasemdamenn og þar með ekki marktækir vísindamenn. Þeir teljist því ekki með frekar en afneitunarmenn og efasemdamenn á kirkjuþingum forðum tíð.

Þrjú prósent vísindamannanna, sem skeri sig úr fjöldanum, en fái samt að vera með í útreikningunum, séu ekki beinir„afneitarar“ og í sjálfu sér ekki raunverulegir efasemdamenn, því þeir telji aðeins æskilegt að renna enn sterkari stoðum undir vísindakenningarnar, áður en öllu sé endanlega slegið föstu. Þess utan væri dálítið glannalegt að tala um 100% hópsins.

Leikmönnum þykir dálítið óþægilegt þegar vísindaleg umræða fellur í slíkan farveg og sé varin með næstum ofsakenndum ákafa og útskúfunum.

Mætti ekki ætla, að þeir sem hafa, að eigin sögn, allan vísindaheiminn með sér, þyrftu ekki að hafa áhyggjur af fáeinum sérvitringum og undirmálsmönnum að auki og vera opnir fyrir því að taka efnislega umræðu við þá?

Fyrir okkur leikmenn er þó ekki önnur aðferð tæk en að leggja til grundvallar það sem stutt er af mestum vísindalegum þunga. Og það hafa flestir gert.

Allur hinn pólitíski heimur hefur fylgt hinni „óumdeildu“ niðurstöðu fast eftir og notar sömu aðferð og gert er innan vísindaheimsins og neitar að taka umræðu við efasemdamenn og afneitunarmenn.

Sá frægi kappi Al Gore neitar að svara þeim blaðamönnum á fréttamannafundum sem koma upp um sig með spurningum sínum að þeir séu efasemdamenn og jafnvel afneitarar. Þegar einhver þeirra spurði Gore nýlega hvað liði fullyrðingum hans um að ísinn á norðurskautinu yrði horfinn árið 2007 sá varaforsetinn fyrrverandi að þar fór samanfrosinn efasemdamaður og hann þyrfti því ekki að svara honum.

Og Gore hitti naglann á höfuðið því að blaðamaðurinn hafði bersýnilega efasemdir um að ísinn á norðurskautinu hefði horfið árið 2007 og það munu fleiri hafa.

Fulltrúar fólksins

Stjórnmálamenn eiga það flestir sameiginlegt, hvað þetta efni varðar, að sýna næstum vandræðalega undirgefni og þeir spyrja aldrei upphátt spurninga um eitt né neitt, heldur láta nægja að vitna. Nú ætti ekki að vera neitt að því að spyrja spurningaog menn ættu ekki að þurfa að óttast að vera flokkaðir sem andstæðingar fegurra jarðlífs og settir í svörtu tunnuna.

En þessi hjarðhegðun hefur leitt til þess að t.d. íslenskur almenningur hefur aldrei verið settur inn í það um hvaða kosti sé að tefla. Honum hefur aldrei verið sagt hvað það myndi kosta hann að lagfæra þennan fjórðung sem „þjóðin“ hefur svikist um. Eða þá hvað það muni kosta að bæta 40 prósenta viðbótarniðurskurði við, samkvæmt ráðstefnunni í París.

Kommissarinn í útvarpinu virtist segja að þetta væri ekki eins óframkvæmanlegt og virtist. Þjóðin yrði bara að koma sér í strætó og þeir sem væru tregastir í því efni yfir í rafmagnsbíl.

En það má aldrei ræða upphátt um það hvað það kostar í mengun að gera rafhlöður í einn rafmagnsbíl og hvað það tekur þann bíl mörg ár að „borga fyrir þá losun alla“, fyrir utan heilsuspillandi þætti sem bitna á því fólki um veröldina sem lakast stendur.

Trúum en spyrjum

En eins og fyrr segir þá er enginn annar kostur til en sá að treysta því sem sagt er að sé niðurstaða þeirra vísindamanna sem taka megi mark á.

En allt frá Kyoto og aðdraganda samþykkta þar hafa stjórnmálamenn átt næsta leik. Og reglurnar þeirra hafa svo sannarlega ekkert haft með vísindi að gera og það virðist hafa hentað vísindamönnunum að gera engar athugasemdir við það.

Og því miður hafa íslenskir stjórnmálamenn, margir hverjir og jafnvel langflestir, látið meðhöndla sig eins og ómálga börn þegar þeir áttu að halda á hagsmunum Íslands af sömu festu og aðrir gerðu fyrir sitt fólk.

Því það voru einkahagsmunir einstakra þjóða sem voru í fyrirrúmi þegar reglurnar voru settar, en ekki loftslagið, þótt það væri lofsungið og blessað.

Það var ákveðið „að miða við árið 1990“. Það var gert vegna þess að kommúnisminn hafði hrunið. Um alla Austur-Evrópu og um öll hin víðfeðmu Sovétríki voru úreltar og ónýtar verksmiðjur sem áttu enga von í samkeppni við vestræn ríki eftir að allir múrar hrundu. Það lá fyrir að þær myndu stöðvast á örfáum árum. Það hafði ekkert með Kyoto-samkomulagið að gera.

En þá tóku hagsmunir og sýndarskapur yfir og vísindasamfélagið sagði ekki orð.

Þessu hruni skröltandi úrsérgenginna garma í verksmiðjulíki, sem lognuðust út af án þess að nokkur ákvörðun væri um það tekin, var færð mönnum sem góðverkagerningur í loftslagsmálum.

Fjöldi þjóða þurfti því ekkert að aðhafast í raun vegna þess að þessi mengunartröll lokuðust sjálfkrafa þegar kommúnisminn varð bráðkvaddur.

Og efnuð ríki gátu keypt sér verksmiðjur, sem var búið að loka og voru horfnar af yfirborði jarðar, með því að borga loftslagskvóta eins og rætt var um að við þyrftum að gera fyrir níu milljarða, bara vegna gömlu skuldarinnar okkar frá Kyoto!

Óviðkomandi úrlausnarefninu

Ekert af þessu gerði loftslagsmálum neitt til góða, en var hægt að færa til bókar.

Allir vita að flugvélar eru loftlagsvísindunum þungar í skauti. En ákveðið var að eingöngu vélar í millilandaflugi teldust menga.

Næsti leikur var svo sá að ákveða að þar sem Evrópusambandið væri næstum því orðið eitt ríki, þá væri millilandaflug á milli t.d. Madrid og Berlínar í raun innanlandsflug og mengaði því ekki neitt. Enginn vísindamaður sagði neitt.

Fullyrðingar um að Íslendingar hafi fengið 10% afslátt vegna fornrar frægðar eru sérkennilegar. Hefði heimurinn allur verið staddur þar í mengunarmálum sem þeir voru árið 1990 þá hefði ekki verið boðað til ráðstefnu í Kyoto eða flogið með 40.000 manns í vikulangt kokteilboð í París.

Fljúgandi álver og bók um jökla

Sagt var frá því nýlega að ferðamannabyltingin hér hefði leitt til þess að einungis íslensku flugfélögin „losuðu“ nú jafnmikið og þrjú íslensk álver!

Allir muna eftir látunum út af einu álveri. En hefur einhver umræða farið fram um þessi þrjú fljúgandi álver?

Árið 2009 sendi Helgi Björnsson jöklafræðingur frá sér stórbrotna bók um jökla á Íslandi. Hann ræðir þar nokkuð um loftslagsmálin í víðu samhengi.

Ekki eru hér tök á að vitna í nema brot af öllum þeim mikla fróðleik og reyndar ætíð varasamt að næla sér í brot úr miklu verki. Það skal engu að síður gert með þeim fyrirvara.

Bókin nefnir marga fræðimenn til sögunnar, þar á meðal serbneska fræðimanninn Milankovitch sem taldi kalda vetur valda ísöldum, en aðrir hölluðust að því að hitastig að sumri réði mestu. Og svo er rakin aðkoma jarðfræðinga að þessum álitaefnum, en aldursgreiningar þeirra virtust falla vel að sjónarmiðum þeirra sem efuðust um kenningar Serbans.

Svo segir: „En þá kom í ljós að aldursgreiningar jarðfræðinganna reyndust marklitlar (t.d. fann Tékki ryðgað reiðhjól í jarðlagi sem sagt var frá ísöld).“

Bréfritari vogar sér ekki að setja fram þá kenningu að þetta sanni að fyrir þúsundum ára hafi verið til framsýnir menn sem hafi ætlað að hafa áhrif á þró- un loftslagsmála með reiðhjólavæðingu.

Helgi segir einnig: „Samkvæmt kenningum Milankovitch er framundan röð 50 jökulskeiða sem standa munu um 100 þúsund ár áður en lát verður á. Kólna muni vegna vegna brautarlögunar og pólveltu, þótt möndulriða verki enn til hlýnunar. Saman muni þessir þættir valda því að hægt kólni og stefni í kuldaskeið eftir 10-15.000 ár og eftir 20-25 þúsund ár verði komið jökulskeið sem nái hámarki eftir 60 þúsund ár.

Ekki verði umflúið að mannkyn þurfi að kljást við jökulskeið. Þá verða borgir á norðurhveli jarðar huldar ís, jafnaðar við jörðu og ýtt fram af jökli.

Því fylgir fólksflótti til suðlægari slóða og hætt er við harðari lífsbaráttu og styrjöldum, að mannlíf verði aðeins sem skuggi af nútímamenningu. Því vaknar sú spurning hvort mengun andrúmslofts geti til lengdar tafið fyrir kólnun jarðar og fagna beri hlýnun vegna aukinna gróðurhúsaáhrifa.

Reynslan af því hvernig skyndileg hlýnun á yngra Dryas-skeiði virðist hafa slökkt á færibandi varma til norðurslóða vekur hins vegar áhyggjur um að aukin gróðurhúsaáhrif geti flýtt fyrir kólnun. Stórfelld bráðnun jökla breyti seltu sjávar og legu strauma í Norður-Atlantshafi svo að kólni um allt norðurhvel; harðbýlla yrði við NorðurAtlantshaf, á Grænlandi, Íslandi, Bretlandseyjum og í Skandinavíu.

Nú getum við ekki treyst á aukinn styrk sólgeislunar eins og var við upphaf nútíma. En um þetta er erfitt að spá, því vísindamenn skilja enn illa orsakir snöggra loftslagsbreytinga.“

Þarna er að vísu ekki tekið inn í dæmið fjölgun reiðhjóla, fleiri grænar tunnur og færri plastpokar. En það virðist samt sem eitt og annað lítilræði geti hugsanlega skipt máli annað en það. Getur það verið?

Hvers vegna höfum við ekkert heyrt um það?

Hvers vegna?"

Bloggari getur ekki annað en lokið lofsorði á þessa samantekt höfundar Reykjavíkurbréfsins. Hann er í raun að segja það sem bloggari hefur haft að sannfæringu lengi að einokun  loftslagsumræðunnar hafi verið knúin áfram af tilfinningalegum og allt að trúarlegum ofsa hugsanalögreglunnar sem stjórnar málaflokknum. En hann er gjarnan kenndur við 101 og vinstrimenn í hugum venjulegs fólks sem er seinþreytt til vandræða.

Afrakstur 40 þúsund fíflanna í París er drjúgur skerfur til óhamingju mannskynsins alls.  

 

 

SIDSTE UDKALD

hljómaði til manns á Kastrup í gamla daga þegar menn voru að missa af vélinni heim yfir síðasta öllaranum áður en rykþurrkurinn heima tæki við. Þeir tímar eru nú langt að baki sem betur fer. En mér komu þessi orð í huga þegar Jón Gunnarssona lýkur greinaflokki sínum umumbætur í vegamálum Íslendinga sem virðast ekki ná i gegnum hlustir kjósenda.

Jón segir :

Það er engum vafa undirorpið að stórfelld verkefni bíða okkar í vegagerð víðsvegar um landið. Ég hef í fyrri greinum mínum farið yfir stöðu mála á höfuðborgarsvæðinu, á Vesturlandi, Vestfjörðum, Norðurlandi, Austurlandi og Suð- austurlandi.

Við blasir að ef takast á að sinna brýnum að- gerðum á landinu á næstu árum, þurfum við að leita allra leiða til að auka það fjármagn sem til ráðstöfunar er til vegagerðar.

Það var í ljósi þessarar stöðu sem ég setti af stað vinnu á vegum samgöngu- og sveitarstjórnarráðuneytisins til að skoða möguleika þess að ráðast í flýtiframkvæmdir á þeim þremur stofnleiðum sem liggja út frá höfuðborgarsvæðinu.

Þetta eru Suðurlandsvegur frá Reykjavík austur fyrir Selfoss með nýrri brú á Ölfusá, Vesturlandsvegur allt til Borgarness með tvöföldun Hvalfjarðarganga og tvöföldun Reykjanesbrautar til Keflavíkurflugvallar með nauðsynlegum framkvæmdum innan Hafnarfjarðar.

Hugmyndin laut að því að ráðast í þessar flýtiframkvæmdir með samfjármögnun þar sem einkaaðilar – innlendir eða erlendir – myndu fjármagna framkvæmdirnar sem ljúka mætti á 6-8 árum, en kostnaðurinn yrði greiddur með veggjöldum.

Tvöföldun lokið á fáum árum

Starfshópur undir forystu Eyjólfs Árna Rafnssonar verkfræðings tók að sér þetta verkefni og skilaði áhugaverðum tillögum sem eru góður grundvöllur til skynsamlegrar umræðu um hvernig ráðast mætti í þessi verkefni.

Niðurstaða hópsins varð sú að unnt yrði að ljúka að mestu tvöföldun áðurnefndra vegarkafla á næstu 5-6 árum, en farið yrði í gerð nýrra jarðganga undir Hvalfjörð á seinni hluta 8 ára tímabilsins og að verkefninu yrði að fullu lokið innan þeirra tímamarka.

Hópurinn ákvað að halda Sundabraut utan við þessar tillögur en það verkefni er eigi að síður afar brýnt. Eðlilega yrðu þessar framkvæmdir mjög dýrar, en áætlað er að heildarkostnaður við þær yrði 56 milljarðar króna að meðtöldum virðisaukaskatti. Miðað við hóflega spá um þróun umferðar á tímabilinu þyrfti veggjaldið á hverjum kafla að vera um 140 krónur fyrir fjölnotendur, en gæti reyndar orðið lægra ef aukning umferðarþunga yrði í takt við þróunina undangengin ár.

Verkið yrði greitt upp á 20 árum, en að þeim tíma liðnum myndi gjaldtaka falla niður. Því er rétt að halda til haga að inn í þessa verkefnaáætlun mætti bæta öðrum aðkallandi verkefnum, eins og Grindavíkurvegi, Þrengslavegi, ásamt einstökum fjárfrekum verkefnum á höfuðborgarsvæðinu, vegna þess að fjárhagslegt svigrúm vegna hóflegrar umferðarspár, gæti skapað möguleika á að stækka verkefnið án þess að hækka veggjaldið.

Mikil aukning umferðar

Við þekkjum öll að bílaumferð í landinu hefur vaxið hröðum skrefum. Aukninguna má ekki síst rekja til sívaxandi fjölda erlendra ferðamanna, en á síðasta ári komu hingað um 2,2 milljónir slíkra sem var nálega fjórðungs fjölgun frá árinu á undan.

Meirihluti erlendra ferðamanna leigir sér bílaleigubíl og áætlað er að hver erlendur ferðamaður sem leigir bíl hafi ekið honum um 2.100 km á síðasta ári. Heildarakstur útlendinga árið 2016 var um 540 milljónir km sem er um fimmtungur af öllum akstri Íslendinga það ár.

Af þessu má sjá að álag á vegakerfið okkar hefur stórvaxið með fjölgun ferðamanna. Í því felast auðvitað ákveðnar ógnanir en líka augljós tækifæri.

Erlendir ferðamenn eru vanir því að greiða veggjöld. Einnig Íslendingar á ferðum sínum erlendis. Nefna má að hvarvetna í Evrópu og Norður-Ameríku, svo dæmi séu nefnd, eru veggjöld innheimt til að standa straum af uppbyggingu og rekstri þjóðvega. Því ættu ferðamenn ekki að kippa sér upp við innheimtu slíkra gjalda hér á landi, ef til kæmi.

Ég nefndi að tillögur starfshóps um uppbyggingu stofnveganna út frá Reykjavík gerðu ráð fyrir að upphæð veggjalda yrði 140 kr. Þar er ekki tekið með í reikninginn að unnt er að innheimta mun hærri veggjöld af akstri bílaleigubíla sem leigðir eru erlendum ferðamönnum og þannig myndum við fá til liðs við okkur stórnotanda af íslenska vegakerfinu til að taka myndarlega á árunum með okkur í uppbyggingu vegakerfisins.

Þátttaka ferðamanna í þessu verkefni yrði augljóslega mikil lyftistöng. Stóraukið umferðaröryggi Það er ástæða til að halda því til haga að með því að ráðast í áðurnefndar framkvæmdir á stofnbrautunum, þar sem slysatíðni er allt of mikil, myndi umferðaröryggi aukast stórkostlega.

Það verður aldrei settur verðmiði á mannlegan harmleik, en opinberar tölur sýna að kostnaður samfélagsins vegna umferðarslysa á fyrrnefndum vegaköflum nemur 3,1 milljarði á ári að jafnaði undanfarin ár. Þetta eru grátlega háar tölur og óhjákvæmilegt að bregðast við. Starfshópurinn lagði upp með að framkvæmdir gætu hafist strax á þessu ári. Það er mikilvægt að hefjast handa sem fyrst því verkefnin eru brýn og lítil þolinmæði er í samfélaginu fyrir því að ekki skuli gripið til róttækra aðgerða.

Það er því mikilvægt að samgönguráðherra svari því sem fyrst hvernig tekið verði á þessum málum. Ef aðrar jafn áhrifaríkar leiðir eru færar er það gott, en að skila auðu í þessu máli gengur ekki upp. Þær upphæðir sem til vegamála fara munu ekki duga og jafnvel þótt aukið yrði verulega við fjárveitingar yfirstandandi árs. En á sama tíma og svo mikilvægar nýframkvæmdir bíða um allt land er útilokað annað en að bæta verulega í það fé sem ætlað er til viðhalds í vegakerfinu.Samtök iðnaðarins segja í skýrslu sinni um innviði að nauðsynlegt sé að auka viðhaldsfé úr rúmum 8 milljörðum í 20 milljarða á ári næstu 5 árin. Það er meira en tvöföldun þess fjár sem til skipta er á þessu ári. Aukið svigrúm til framkvæmda um land allt En þessar hugmyndir snúast ekki aðeins um að greiða leiðir til og frá höfuðborgarsvæðinu – sem þó hefur verið afskipt allt of lengi í vegamálum.

Með því að ráðast í þessar dýru framkvæmdir á stofnbrautum út frá Reykjavík sem yrðu fjármagnaðar utan samgönguáætlunar og kæmu þar með ekki við ríkisreikninginn, myndi skapast mikið svigrúm til þess að taka myndarlega til hendinni um allt land, þ.m.t. á höfuðborgarsvæðinu, þangað sem venjubundið vegafé myndi renna óskipt.

Þannig myndu bæði þéttbýlisbúar hér á suðvesturhorninu sem og landsmenn allir hafa ábata af þessum framkvæmdum. Stóraukið umferðaröryggi, minni ferðatími, styttri vegalengdir í einhverjum tilvikum, minni eldsneytiseyðsla, minni mengun og trúlega lækkuð tryggingaiðgjöld bifreiða vegna lægri slysatíðni. Þetta eru dæmi um ábatann af framkvæmdunum þar sem arðsemin er einnig ótvíræð.

Rétt er að nefna að fordæmið sem veggjaldaleiðin myndi gefa þyrfti alls ekki að vera bundið við stofnbrautirnar út frá höfuðborgarsvæðinu. Þá leið væri rétt að skoða við aðrar kostnaðarsamar framkvæmdir, til þess að jafnræðis meðal landsmanna verði gætt.

 

10 milljörðum dýrari Sundabraut í boði Dags

 

Ég hef nefnt hér helstu röksemdirnar fyrir því að huga vel að fjármögnun stofnleiða út frá Reykjavík með veggjöldum. En í þessum landshluta er í fleiri horn að líta. Sundabrautin ætti að vera í algerum forgangi. Nær 100 þúsund bílar fara um Ártúnsbrekkuna á sólarhring að jafnaði og það er forgangsmál að létta á þeirri umferð. Það þekkja allir sem þar eiga leið um.

Kostnaður vegna Sundabrautar var áætlaður um 35 milljarðar þar til Dagur B. og félagar í borgarstjórnarmeirihlutanum úthlutuðu áætluðu vegstæði í Vogahverfi undir íbúðabyggð. Bygging Sundabrautar verður því allt að 10 milljörðum króna kostnaðarsamari fyrir vikið, en líklegt er að skattborgarar í Reykjavík beri kostnaðinn af því – í boði Dags B. Eggertssonar.

En það er annað mál og verður vonandi gert upp með við- eigandi hætti í borgarstjórnarkosningum í vor. Það er flestum ljóst að ófremdarástand ríkir í samgöngumálum höfuðborgarinnar. Það sést m.a. á nýrri könnun Viðskiptablaðsins, þar sem um helmingur aðspurðra segir að samgöngumálin séu mikilvægasta kosningamálið í næstu kosningum.

 

Þingvellir og uppsveitirnar

En það er margt fleira sem vert væri að nefna og varðar þetta landsvæði. Uppsveitir Árnessýslu eru undir álagi allan ársins hring. Bílaleigubílar, einkabílar og rútur aka um héraðið og Gullni hringurinn er sennilega fjölfarnasti sveitavegur landsins. Vegurinn í gegnum þjóð- garðinn á Þingvöllum er óboðlegur öllum sem um hann aka. Áætlað er að kostnaður við að gera þessar leiðir mannsæmandi, þannig að gætt sé að viðeigandi öryggi og að þolanlega greiðfært sé skiptir milljörðum.

Ég nefndi Grindavíkurveg hér að framan, en til þess að gera hann öruggan með 2+1 breikkun og aðskilnaði akstursstefna með vegriði þarf að kosta til 1,2 milljörðum. Sívaxandi umferð er um Þrengslaveg til Þorlákshafnar vegna vaxandi út- og innflutnings um höfnina þar. Kallað er eftir aðgerðum þar sem áætlað er að muni kosta 2 til 2,5 milljarða.

 

Hér hefur aðeins verið stiklað á stærstu málunum sem varða þetta landsvæði. Fjölmargar aðrar framkvæmdir mætti tína til, en þessi upptalning gefur ágæta sýn á umfangið. Ég skal fúslega játa það að ríkisstjórninni er talsverður vandi á höndum í þessum málaflokki, því hvarvetna er hrópað á aðgerðir.

Ég hvet því þá sem mestu ráða til að leita allra skynsamlegra leiða til þess að bæta úr þeim bráðavanda sem við blasir. Við hvorki viljum né höfum efni á því tjóni og slysförum, að ekki sé talað um dauðsföllin sem við verðum fyrir vegna ástands vegakerfisins. Með þessari grein lýkur yfirferð minni um landið þar sem nefnd hafa verið flest þau verkefni sem aðkallandi er að ráðist verði í.

Verðmiðinn á þessum framkvæmdum er af stærðargráðunni 200 til 250 milljarðar króna. Það er augljóst að mjög langur tími mun líða áður en þessi verkefni geta orðið að veruleika, verði fjárveitingar til nýframkvæmda í vegakerfinu í svipuðum takti og verið hefur.

Að óbreyttu mun okkur sem fullorðin erum ekki endast aldur til þess að verða vitni að því að þessi verkefni verði fullkláruð og tæpast börnunum okkar heldur. Það er óásættanlegt."

Ég held að brýnt sé að leggja eyrun við þessum tillögum Jóns og taka hans rökum fyrir auknum veggjöldum og afnotum mannvirkja eins og hér gerist vestan hafs. Hér í Flórídu eru hvarvetna sjálfvirkar innheimtustöðvar sem gera þetta mjög kostnaðarvænt ef ekki kæmi til tillitsemi við þá aumustu sem ekki fá aðgangað greiðslumiðlunarkerfum. Þeir eru sérvandamál og dýrt eins og tískuvædd aumingjadýrkunin er.

En við sjáum aldrei neitt gerast ef við ekki förum afnotagjaldaleiðina sem Jón Gunnarsson er að tala um.

Það er SIDSTE UDKALD að gera eitthvað.

 

 

 

Sjálfstæðismenn þora

greinilega að ganga á hólm við Dag Bé og kompaní. Þeir setja fram nýtt fólk á nýjum lista sem fer fram úr því í breytingum sem ekki mörgum áhorfendum hefði dottið í hug að þeir myndu gera. En þetta lofar góðu um framhaldið. Nýir vendir sópa best í pólitík sem annarsstaðar.

Það er ástæða til að ætla að þeir Reykvíkingar sem vilja sjá breytingar á afturhaldsstefnunni í  umferðar og skipulagsmálum muni velta þessum lista fyrir sér umfram aðra.

Verkefnin blasa allstaðar við í Reykjavík.

Það verður að stöðva vinstri yfirstjórnarspillinguna sem nærist á skuldasöfnun upp á milljarð á mánuði allt kjörtímabilið.

Það verður að byggja mislæg gatnamót á Bústaðavegi og á Kringlumýrarbraut.

Það verður að breikka Miklubrautina um 2-4 akreinar og kveða stokkhugmynda vitleysuna niður.

Það þarf að stórefla Reykjavíkurflugvöll svo höfuðborgin standi undir nafni.

Það þarf að leggja Sundabraut.

Það er ótalmargt annað sem þarf að gera í þágu alls höfuðborgarsvæðisins þannig að það geta virkað sem ein heild.

Til þess þarf rauðaklessan í bláa hafinu í kring um Reykjavík að breyta lit. Aðeins með  meirihlutaáhrifum  Sjálfstæðismanna undir forystu nýs Borgarstjóra er þetta mögulegt.

Vonandi verður einnig hægt að afstýra fjölgun sveitarstjórnamanna eins og Jón Gunnarsson leggur til. Þó ekki nema vegna þess að færri menn og samhentari hafa hingað til ekki gefist verr en þetta endalausa samráðsjarm sem einkennir þetta ráðlausa vinstra lið sem Dagur B. Eggertsson er verðugur samnefnari fyrir svipað og Hillary Clinton er hér vestra.

Framundan getur verið farsælli framtíð fyrir fjöldann eftir kosningarnar í maí. Því Sjálfstæðismenn virðast ætla að þora að stjórna og breyta því sem breyta þarf.

 

Umskurn grundvallaratriði gyðingdóms

og meiriháttar atrið Islam.

Ef þetta lið vill ekki fara eftir nútímalegum lögum Íslands sem banna limlestingar á sveinbörnum jafnt sem á stúlkubörnum, sem múslímar gera yfirleitt lítið með, þá getur það bara pillað sig og verið annarsstaðar. Ekki sakna ég þess. Né heldur bispunnar ef hún kýs að fara með þeim í samúðarskyni ef hún vill ekki taka afstöðu gegn umskurn meybarna.

Íslendingar eiga ekki að láta erlendan fordæðuskap stjórna sér.

Kauphækkanir?

er það sem kommatittunum í öllum  kjarafélögum er efst í huga. Gera verkföll til áherslu til að fá fram leiðréttingar til jafns við Kjararáðsúrskurði.

Svo segir í Mogga:

"Verðlagsþróun síðustu tveggja ára hefur einkennst af meiri verðstöðugleika en Íslendingar eiga að venjast, samkvæmt úttekt Alþýðusambands Íslands á verð- lagsþróun á matvörum, sem unnin er upp úr gögnum frá Hagstofunni um vísitölu neysluverðs frá janúar 2016 til janúar 2018. Í tilkynningu ASÍ segir að flestar vörur hafi lækkað í verði á tímabilinu og að neytendur njóti góðs af gengisstyrkingu krónunnar. Verð á innfluttum vörum hafi lækkað og það sama megi segja um innlendar vörur sem eru í samkeppni við innfluttar matvörur. Samkvæmt samantektinni hefur verð á matvöru í heildina lækkað um 1,9% á síðustu tveimur árum. Þó hafa ekki allir vöruflokkar lækkað í verði og mjólkurvörur skera sig þar sérstaklega úr, en þær hafa hækkað um 7,4%."

Munum við nokkurn tímann skilja það að það er kaupmáttur krómunnar sem skiptir meginmáli. Ekki fjöldi krónupeninganna eftir kauphækkun.

   

Ekki brást Bispan

með það að láta þjóðkirkjuna taka heimskulega afstöðu í mannréttindamálinu gegn limlestingum á varnarlausum sveinbörnum.Hún vill frekar lefla fyrir trúbófum af öðrum kirkjum sem gætu móðgast ef við bönnum forhúðarskurð. 

Svo segir í Mogga:

"Agnes M. Sigurðardóttir, biskup Íslands, leggst gegn því að umskurður á drengjum verði gerður refsiverður með breytingum á hegningarlögum.

Segir hún hættu á að gyðingdómur og íslam verði gerð að glæpsamlegum trúarbrögðum, en umskurður drengja tíðkast innan trúarbragðanna. Þetta kemur fram í umsögn biskups til Alþingis vegna frumvarps þess efnis sem liggur fyrir þinginu."

Hvaða afstöðu ætlar hún að taka gagnvart umskurn stúlkubarna? Þorir hún að vera á móti því? Móðgast þá ekki múslímar?

Bispan bregst ekki í að efla forneskju þjóðkirkjunnar og fjárlægja hana frá nútímanum og fólkinu sem gengur úr henni í röðum.

Lífið á Florídu

birtist manni á rás 13 hérna sem flytur stöðugar fréttir af veðrinu, ölduhæð, vindi og regni. 

Þar auglýsa lögfræðingar grimmt. Birta af sér myndir prúðbúnum með slifsi.  Ekki finnst mér þeir allir vera engilfríðir eða grafheiðárlegir í framan þegar þeir auglýsa hversu miklu þeir hafi náð fyrir þennan og hinn. Lögfræðieðlið er samt við sig hvar sem það er að finna.

En þeir hvetja greinilega stöðugt til ófriðar. Ef þú ert með sykursýki og hefur misst tána af þér og hefur notað tiltekið lyf, þá skulum við lögsækja lyfjafyrirtækið og þú borgar ekkert ef við getum ekki náð einhverju af þeim. Skrúfum þá og náum dollurum fyrir þig þér að kostnaðarlausu. 

 

Kauptu nýjan bíl og fáðu dollara með í vasann, 36 mánaða afborganir. Allar sortir í boði.

Skítaprísar finnst Íslandsmanninum miðað við okrið heima. Hér kostar gallónið, 3.8 lítrar, af bensíni sama og potturinn heima.

Íslendingurinn er greinilega ómeðvitaður um hversu hryllilega er farið með hann af stjórnmálamönnunum okkar.Allt heima er uppskrúfað af tollum álögum og gjöldum í þágu samkostnaðarins og umhyggju þeirra fyrir lítilmagnanum.

Einstæða móðirin á að ganga og hjóla af því að hún hefur ekki ráð á að kaupa sér bíl eða bensín á hann og verður því að spara.

Þá þurfa þeir Hjálmar og Dagur ekki að gera götur eða mislæg gatnamót heldur geta skattlagt hana til að byggja  heldur borgarlínu og borga innviðagjald ofan á íbúðarverðið. Af hverju er litli maðurinn svona vitlaus að láta fara svona með sig æpti kassaprédikarinn í Suttgart eitt sinn þar sem ég var að hlusta. Ég skal segja ykkur það bætti hann við. Það er af því aðhann er svo vitlaus. Vitur maður þarna.

Svo eru fréttir af skotbardögum og morðum og slysum. Pólitík og fréttir af Trump og hvað hann er að gera.Mikil samkennd vegna morðanna í skólanum. Fólk er harmi slegið og sumir skammast útí Trump fyrir að sýna ekki næga samúð.

Rosalegur kappakstur í Daytona 500 þar sem menn keppa á súpuðum upp tryllitækjum. Yngsti bílstjórinn er 20ára.

Umferðin streymir hér dag og nótt eftir 10 akreina götunum og yfir mislægu gatnamótin á mörgum hæðum. Einingabrýr úr sverum kubbum, grænir bitar, gular yfirbyggingar og stólpar.

Hvergi sjást gangandi eða hjólandi á ferð né heldur nema stöku strætóar sem fátækasta fólkið ferðast í bak við svartar rúður svo niðurlæging þess sjáist ekki líklega ímynda ég mér.

Megaland með megavandamál og megagæði líka  eru Bandaríkin. Máttug í vanmætti sínum en mest af öllum samt. Hvergi feimnir við að ræða um málin og enginn kemst upp með að ljúga eða bulla eins og við höfum gjarnan í hávegum.

Lögreglustjórarnir hérna þyrftu líklega að fara á námskeið á Hverfisgötu til að læra að afsaka sig af hverju þetta eða hitt hafi klikkað hjá þeim, Þeir komast bara ekkert upp með að tala um verkferla, sálfræði eða samráðsskort þegar spurt er um hversvegna þeir klikkuðu . Sannleikann á borðið. Burt með þig.

Allur samanburður er góður svo menn geti virt málin fyrir sér. Merkilegt líf og margt er öðruvísi hér á Flóríðu en á Fróni.