Litlu ljótu flokkarnir

ætla sér að fela valdaklíkunum sínum í bakherbergjunum að raða upp framboðslistum sínum fyrir sauðina að kjósa.

Vonandi dettur Sjálfstæðisflokknum ekki í hug annað en að fela kjósendunum að velja á framboðslistana og forystunni að stilla sig um að fitla við listana eftir á.

Látum litlu ljótu flokkana eina um að túlka sínar ógæfulegu hugmyndir um lýðræði. 

Lygalaupur

er Þórdís Lóa formaður Borgarráðs.

Hún birtir lygar sínar í Fréttablaðinu  í dag.

"Ársreikningur Reykjavíkurborgar liggur nú fyrir. Síðasta ár fór ekki, hjá neinu okkar, eins og við höfðum ætlað í upphafi árs. Faraldurinn sá til þess. Það átti við áætlanir Reykjavíkurborgar eins og annarra.

Greitt útsvar var 2,6 ma. kr. minni en reiknað hafði verið með, vegna þess að því miður jókst atvinnuleysi verulega í Reykjavík.

Aðrar tekjur voru 4 ma. kr. undir áætlun.

Útgjöldin jukust hins vegar því það þurfti að bregðast hratt við til að tryggja nauðsynlega þjónustu, þrátt fyrir sóttvarnatakmarkanir. Víða þurfti líka að auka við þjónustu, eins og við barnavernd. Fjárheimildir sviða borgarinnar jukust um 2,3 ma. kr. á árinu, bara til að bregðast við COVID og því ástandi sem það skapaði.

Fyrir ári síðan stóð borgarráð allt, þvert á flokka, saman að því að vilja aðstoða heimilin og fyrirtækin í Reykjavík á erfiðum tímum. Við í meirihlutanum settum okkur þá stefnu við fjárhagsáætlun þessa árs að gefa í við nauðsynlegar framkvæmdir og taka stór græn skref til framtíðar.

Meðvituð ákvörðun að verja störf

Við tókum meðvitaða ákvörðun um að standa vörð um störfin. Það var ekki valkostur í okkar huga að auka við atvinnuleysi í borginni með því að segja upp fjölda starfsmann

 

Á síðasta ári var launakostnaður 60% rekstrartekna borgarinnar. Niðurskurður til að mæta minni tekjum hefði því alltaf þýtt uppsagnir. Í upphaf i ársins 2020 voru 3.500 einstaklingar atvinnulausir í Reykjavík. Í lok ársins hafði sá fjöldi rúmlega tvöfaldast og var 8.600. Reykvíkingum sem þiggja fjárhagsaðstoð hefur fjölgað um 200 frá því á sama tíma á síðasta ári. Við þennan vanda vildi meirihlutinn í Reykjavík ekki bæta, enda væri það þvert á allar efnahagslegar ráðleggingar.

Starfsmönnum Reykjavíkurborgar fjölgaði um 5%, alls um 348.

Við bættum við 190 starfsmönnum á velferðarsviði, við þjónustu við borgarbúa. Þá fjölgaði starfsmönnum í skólum, leikskólum og í frístund um 134, við þjónustu við börnin.

Við höfum burði til að örva atvinnulífið

Við fórum líka í átak til að fjölga tímabundnum störfum hjá borginni. Sumarstörfum var fjölgað um 600 til að koma til móts við erfiðleika stúdenta við að fá sumarstörf. Við höfum sett á fót vinnutorg til að aðstoða Reykvíkinga sem eru án atvinnu. Við höfum sett kraft í að fjölga verkefnum hjá borginni sem krefjast þjónustu sem borgin kaupir af fyrirtækjum og einkaaðilum. Reykjavíkurborg er öflugt sveitarfélag sem hefur góða burði til að auka við fjárfestingar og örva atvinnulífið. Ef litið er til grunnreksturs sveitarfélagsins og fyrirtæki undanskilin, hefur Reykjavíkurborg lægsta skuldahlutfall sveitarfélaga á höfuðborgarsvæðinu. Því getum við staðið hér keik með fólki og fyrirtækjum í borginni. Veitt stuðning þegar á þarf að halda og staðið við áætlanir um hvernig við ætlum að vaxa út úr kófinu."

Hér er logið á ósvífinn hátt um það að tekjur Reykjavíkurborgar hafi dregist saman. Útgjöldin hafa þanist út sem veldur skuldasöfnun Borgarinnar.

Það þarf að fara aftur til velmektardaga Ingibjargar Sólrúnar Gísladóttur til að finna jafningja Þórdísar Lóu í ósífnum lygum sem sagði hiklaust svart hvítt ef henni bauð svo við að horfa.

Eyþór Arnalds birtir sannleikann í grein í sama blaði:

"Borgarstjórinn heldur því fram að hröð kólnun í hagkerfinu á fyrri hluta ársins hafi leitt til lækkunar tekna.

Staðreyndin er sú að tekjur Reykjavíkurborgar hækkuðu um 6 milljarða á síðasta ári, þrátt fyrir allt. Reykjavíkurborg er með skatta í botni og glímir ekki við tekjuvanda. Vandi borgarinnar er útgjaldavandi sem ekki sér fyrir endann á.

Af fjórum stærstu sveitarfélögunum á höfuðborgarsvæðinu er aðeins eitt þeirra rekið með tapi; Reykjavíkurborg.

Töldu ferðamenn til útgjalda

Í upphafi síðasta árs lét borgarstjórnarmeirihlutinn reikna fyrir sig kostnað vegna komu erlendra ferðamanna. Eins og almenn skynsemi segir okkur, var mikill ábati af ferðaþjónustunni fyrir landsmenn alla. Ekki síst Reykjavíkurborg. En stundum er almenn skynsemi ekki almenn.

Samkvæmt minnisblaði taldist borgin tapa átta milljörðum á ári af komu ferðamanna. Miðað við þetta ætti að vera verulegur hagnaður af því að ferðamenn væru ekki lengur að koma til okkar. Lísa í Undralandi hvað?

112 milljónir á dag

Heildarskuldir Reykjavíkurborgar eru nú 386 milljarðar og hafa aldrei verið hærri. Skuldir borgarinnar jukust um 41 milljarð króna á síðasta ári, eða sem nemur 3.400 milljónum í hverjum mánuði. Þetta samsvarar 112 milljónum á degi hverjum. Alla daga ársins.

Í upphafi kjörtímabilsins var uppgreiðslutími skulda 6 ár og hefur hann nú tvöfaldast á tveimur árum þrátt fyrir stórauknar tekjur. Þetta dæmi sýnir glöggt að núverandi meirihlutasamstarf fjögurra flokka kostar sitt. Reikningurinn er kominn og hann er hár. Hlutverk borgarinnar er aðeins eitt. Það er að þjóna íbúunum. Eyða ekki um efni fram og forgangsraða fjármunum.

Það er líkt og meirihlutinn hafi misst verðskynið. Nú á að fjárfesta í malbikunarstöð. Og setja 4.500 milljónir í að gera breytingar á Grófarhúsinu við Tryggvagötu. Væri ekki nær að létta byrðar fólksins í borginni og þrengja ekki að rekstri fyrirtækja og ferðum fólks?"

Það verður með ólíkindum ef reykvískir kjósendur láta svona ómerkilegan lygara eins og þessa Þórdísi Lóu Þórhallsdóttur villa sér sýn.

 

Mesti valdamaður allra tíma

Er líklega þessi maður. Xi Jingping.

Hann hefur algert vald yfir stærstu þjóð veraldar og virðist vera óskoraður alvaldur hennar.

Öll Vesturlönd skjálfa fyrir þessum manni og yfirburðuma hans sem leiðtoga og hugsjónabrands.

Hugmyndir hans um forystuhlutverk Kína í heimsmálum eru vel þekktar þó að við gerum lítið með að taka þær alvarlega.

 

Xi stefnir ótrauður að því að Kína verði sem allra máttugast á heimsvísu. Til þess stjórnar hann öllu afli þessa mikla veldis sem hefur lengri reynslu í stjórnun og stjórnmálaheimspeki en nokkur önnur þjóð í heiminum.Það er aðeins einn galli á uppsetningunni að þjóðin er svo fjölmenn og þéttbýl að það er auðvelt að drepa hana með einu kjarnorkuhöggi.

En svo verður ólíklega. Á meðan teflir þessi snillingur á móti öllum sterkustu valdaskákmönnum  heimsins og virðist hafa betur víðast hvar. En Kínverjar eru þolinmóðir og lát sig aldrei muna um að bíða færis. Gangi kapallinn ekki upp í dag þá reyna þeir aftur á morgun því þeir vita að dropinn holar steininn og kunna að bíða.

Að ná þessum völdum til sín og halda þeim er aðeins á færi mesta manns allra tíma.

 

Háskalegar hugmyndir

eru uppi fyrir skattgreiðendur um Kolefnisniðurdælingu í Straumsvík.Allt til að lækka CO2 í andrúmsloftinu úr 0.03!

Allir vita að mannkynið myndi svelta í hel ef ekki væri fyrir brennslu jarðefnaeldsneytis. Baráttan gegn þí er í besta falli algerlega óraunhæf nema að samrunaferlið náist beislað. Mannkynið getur ekki setið uppi orkulaust án olíu og gass.Allt annað er ábyrgðarlaus áróður hvað sem hin fjörtíuþúsund fífl sögðu í París. 

Þar á að skapa 600 ríksstörf með tugmilljarða kostnaði við að dæla niður kolefni uppleystu í vatni í mörgum Gullfossamælikvörðum til aað þjóna Grétu Thunberg og sértrúarhópum.

Skúli Jóhannsson  verkfræðingur tekur þetta til athugunar í Morgunblaðinu í dag:

 

 

"Árið 2021 er útblástur kolefnis í orkutengdri starfsemi á heimsvísu talinn verða 35 gígatonn/ári, aðallega vegna raforkuframleiðslu.

Í Morgunblaðsgreininni „Coda Terminal – Ísland frumkvöðull í kolefnisförgun á stórum skala“ eftir Bjarna Bjarnason og Eddu Sif Pind Aradóttur 26.4. 2021 fjalla þau um einn þátt í lausn þessa vandamáls, sem felst í að flytja affallskolefni til Íslands frá iðnaðarkjörnum Vesturlanda og farga með því að dæla því niður í berggrunn við Straumsvík og láta steingerast þar í holrými í íslensku gosbasalti.

Í þeim tilgangi hefur fyrirtækjasamstæðan Orkuveita Reykjavíkur / ON Orka náttúrunnar / Carbfix stofnað hið nýja fyrirtæki Coda Terminal.

Loftslagsmarkmið

 

Bjarni og Edda Sif segja:„Loftslagsmarkmið munu ekki nást nema með kolefnisföngun og -förgun á gríðarstórum skala. Áætlanir gera ráð fyrir að farga þurfi um 120 milljörðum tonna af koldíoxíði (CO2) á heimsvísu til ársins 2060 með niðurdælingu í berglög.“ Þetta gerir að meðaltali á næstu 40 árum um 3 gígatonn/ári eða 3.000 megatonn/ári, sem er aðeins 0,086% af heimslosun CO2 í orkutengdum iðnaði. Ekki kemur fram í greininni hvaðan upplýsingar um þetta hlutfall kemur eða hvort þetta er prívatskoðun Bjarna og Eddu Sifjar.

Carbfix

Fyrirtækið Carbfix áformar að farga við Straumsvík 3 megatonnum/ ári af CO2. Mér er ekki ljóst hverjir eru eigendur Carbfix í dag, en af því sem maður heyrir þá streyma viljugir fjárfestar inn. Ekki er heldur vitað hvort þeir hér á landi, sem eru yfirleitt á móti afskiptum erlendra fjárfesta af íslenskum orkumálum, muni láta til sín taka á næstunni til að stöðva „þennan ósóma“. Vonandi ekki. Einhvers staðar í gögnum Carbfix sá ég að það þyrfti 25 rúmmeta af vatni á móti hverju tonni af CO2 til að mixa „sodastream“-blöndunina fyrir niðurdælingu. Þetta gæti þá þýtt að niðurdælingin þyrfti að vera 2,4 m3/sek. sem væri þá í gangi allt árið. Ég veit ekki hvað hver niðurdælingarhola afkastar en segjum sem svo að afköstin séu 20 lítrar/sek., þá þyrfti 119 borholur og hver borhola að vera 500 metra djúp að sögn, sem eru skaplegar og viðráðanlegar aðstæður. Vafalaust væri hægt að auka niðurdælinguna með dælum og þá mundi nauðsynlegum borholum fækka. Samkvæmt hugmyndum Bjarna og Eddu Sifjar er niðurdælingarþörfin á heimsskala 3.000 megatonn CO2/ári eða 1.000 sinnum meiri en áform Coda Terminal. Þetta þýðir niðurdælingu upp á 2.400 m3/sek. sem er 24 sinnum meðalrennsli Gullfoss (100 m3/sek.) eða 42 sinnum meira en áformuð niðurdæling við Straumsvík. Ég nefni þetta hér því rætt er um rennsli Gullfoss í títtnefndri grein.

Kostnaðaráætlun

Kostnaðaráætlun Carbfix hefur bara verið birt sem ein tala, 35 milljarðar íslenskra króna eða 270 milljónir bandaríkjadollara (MUSD), og er það, að því er mér skilst, einungis fyrir aðstöðu á landi við Straumsvík. Fróðlegt væri að fá að sjá nákvæmari sundurliðun, t.d. hvort borkostnaður er þar inni í myndinni og hvað gert er ráð fyrir mörgum niðurdælingarholum. Með 6% reiknivöxtum og með kostnaði fyrir rekstur og viðhald sem nemur 5% af stofnkostnaði á ári má áætla að kostnaður verði 35 MUSD/ ári. Með förgun upp á 3 CO2- megatonn/ári mundi það þýða 12 USD/CO2-tonn. Þetta er þó of þröngt sjónarhorn og er nauðsynlegt að taka einnig flutning erlendis frá inn í myndina. Ég hef skoðað þetta aðeins og borið saman við skip sem flytja vökvagert náttúrulegt gas, en ekki eitt einasta skip til reglulegra flutninga á CO2 hefur enn verið smíðað í heiminum. Nokkrar forsendur um skip sem gætu komið til greina og hafa verið hönnuð:

- Flutningsgeta hvers skips 30.000 CO2-tonn.

- Fjöldi skipa 3.

- Siglingaleið 3.000 km (önnur leiðin) dæmi Rvk

– Rotterdam 2.700 km.

- Hvert skip siglir fullhlaðið til Straumsvíkur, en með tóma CO2- geyma til baka.

- CO2 kemur frá verksmiðju erlendis t.d. á flutningabíl, afhent í vökvagerðarstöð í grennd við skipshlið í gasástandi á þrýstingi = 100 bar og hitastigi = útihiti.

- CO2-farmur í skipi verði í vökvaástandi á þrýstingi = 7 bar og hitastigi = –50°C. Miðað við þessar forsendur hefur flutningskostnaður verið áætlaður 18 USD/CO2-tonn. Samtals má því áætla flutnings- og vinnslukostnað í Straumsvík 12+18= 30 USD/CO2-tonn.

Kolefnisverð

Verð á ETS-kolefnismarkaði í Evrópu er sýnt á meðfylgjandi mynd í USD. Verðið hefur verið breytilegt gegnum tíðina en hagstætt upp á síðkastið og farið stöðugt hækkandi á undanförnum mánuðum. Þegar verð á markaði er hærra en lárétta línan, hvor sem á við í hverju tilviki, þá er hagnaður af starfseminni, annars tap.

Niðurstaða

Í ljósi þess að grunnrannsóknir eru komnar vel á veg og lofa góðu ætti ekki að vera fyrirstaða fyrir því að halda áfram fullnaðarhönnun og jafnvel hefja framkvæmdir sem fyrst vegna innanlandsmarkaðar fyrir kolefnisföngun og -förgun."

Þarna ætla tveir embættismenn að skuldbinda þjóðina í sína prívat  grilluföngun fyrir hundruð milljarða kostnað. Án nokkurs vísindalegs grunns nema blindrar trúar á nauðsyn kolefniseyðingar sem mannkynið blæs út í sífellu og verður að gera ef það ætlar að lifa af.

Það eru háskalegar hugmyndir á ferð ef skriffinar kerfisins eru látnir ganga sjálfala á skattökrum framtíðarinnar.

 

 

Hversvegna Viðreisn

frekar en Samfylkingu?

Í leiðara Morgunblaðsins stendur þetta:

"Þingmenn Viðreisnar stóðu fyrir umræðu um efnahagsmál á Alþingi í gær.

Það hefði út af fyrir sig getað verið vel til fundið ef útgangspunktur þingmanna Viðreisnar hefði ekki verið hinn sami og ávallt; evran og Evrópusambandið.

Þessi þráhyggja er orðin mjög sérkennileg þegar horft er til þess hve vel hefur gengið í efnahagsmálum hér á landi miðað við ríki evrusvæðisins.

Fjármálaráðherra var til svara og benti á að Íslendingum hefði gengið vel með sinn „eigin gjaldmiðil og í krafti fullveldis, með góða skarpa sýn til framtíðar, að lækka skuldir ríkissjóðs meira á árunum 2011– 2019 en nokkurri annarri þjóð í heiminum — með okkar eigin gjaldmiðli“.

Honum þótti umræðan einkennileg og skyldi engan undra. En umræðan var gagnleg að einu leyti. Hún minnti á að Viðreisn snýst bara um eitt mál, aðild að Evrópusambandinu. Miklu skiptir að Viðreisn haldi áfram að minna kjósendur á þá staðreynd."

Það er ekki finnanlegur munur á rökum í málflutningi Viðreisnar og Samfylkingar.

Fyrir karlkynið er hinsvegar Þorgerður Katrín stórum meira sjarmerandi en Logi Már. Hugsanlega snýst þetta við með kynjavendingu.En fátt annað virðist vera á boðstólum.

Það er furðulegt ef þetta eiga að vera stóru pólarnir í kosningunum í haust.Litlu ljóstu flokkarnir eru svo til afnota fyrir sérvitringa sem vita lítt frekar en flokkarnir sjálfir hvert þessir flokkar raunverulega stefna.

Það var landhreinsun að því þegar Viðreisn klauf sig frá Sjálfstæðisflokknum með þau Þorgerði Katrínu og Þorstein Pálsson innanborðs. Vonandi er þetta Evrópusambandsmál afgreitt innan móðurflokksins sem þarf ekki að eyða tíma sínum meira í þá ruglandi.

En hversvegna skyldi eiga að kjósa Viðreisn frekar en Samfylkingu er vandséð að sé annað en smekksatriði.

PR mál Sjálfstæðisflokksins

eru lítið fagnaðarefni hins almenna flokksmanns að því að mér heyrist. Flokksmenn viðurkenna fúslega að formaðurinn beri höfuð og herðar yfir samþingmenn sína.En þar lýkur sögunni.Þeir tala um forystuleysi og skort á eldmóði. Eldmóði er yfirleitt ekki fyrir að fara hjá kontóristum. Til þess þarf aðra hæfileika og einbeitingu.

Það er eiginlega fagnaðarviðburður að formaðurinn drepur niður penna til þess að fara yfir hvað áunnist hefur í stjórnartíð flokksins á þeim erfiðu tímum sem við á lifum.

Bjarni Benediktsson skrifar í Fréttablaðið í dag:

"Sólskin síðustu daga er táknrænt fyrir tímana sem nú fara í hönd. Það birtir til og hlýnar og við lesum góðar fréttir dag eftir dag. Vel yfir 100 þúsund Íslendingar hafa fengið allavega fyrri skammt bóluefnis. Bjartsýni eykst hjá íslenskum fyrirtækjum og fleiri sjá fram á fjölgun starfsfólks en fækkun. Þotur hefja sig til flugs og það styttist í að heimurinn opnist á ný, hægt og rólega.

Undanfarið höfum við sett fram skýrar áætlanir um framvinduna. Gangi allt að óskum vonumst við til að draga úr sóttvarnaaðgerðum innanlands næstu vikur og afnema þær loks í lok júní, þegar meirihluti fullorðinna hefur fengið minnst eina sprautu. Við endurheimtum brátt eðlilegt líf.

Fyrir helgi kynntum við auk þess framlengingu og smíði nýrra úrræða til að styðja áfram við fólk á lokametrunum. Nefna má framlengda úttekt séreignar og framlengda og útvíkkaða viðspyrnustyrki, þar sem lágmark tekjufalls lækkar niður í 40%, afturvirkt.

Við greiðum út sérstakan barnabótaauka, framlengjum og útvíkkum lokunarstyrki, heimilum hliðrun stuðningslána og framlengjum frestun skattgreiðslna.

Við innleiðum styrki til endurráðninga, kynnum græna fjárfestingarhvata og nýja ferðagjöf. Áfram mætti lengi telja. Alls eru úrræðin á annan tug og var lögð sérstök áhersla á að hlusta á ábendingar úti í samfélaginu um hvað mætti gera enn betur.

Þrátt fyrir allt hefur gengið vel síðustu mánuði. Kaupmáttur jókst í fyrra þrátt fyrir heimsfaraldurinn og innlend eftirspurn dróst lítið saman.

Að mati Alþjóðagjaldeyrissjóðsins stuðluðu viðbrögð stjórnvalda að betri þróun en flestir gerðu ráð fyrir, en við byggðum á traustum grunni hagstjórnar síðustu ára. Aðgerðirnar veittu ekki bara skjól, heldur einnig nauðsynlegt súrefni til fyrirtækja til að halda sjó og ná vopnum sínum á ný þegar birtir til.

Við þetta bætist fjárfesting í nýsköpun, rannsóknum og þróun – sem saman munu stuðla að fjölda nýrra starfa og draga hratt úr atvinnuleysi á komandi misserum.

Veturinn einkenndist af óvissu og vörn, en nú horfum við til framtíðar. Sumarið verður tími endurreisnar og sóknar."

Þetta er vel orðuð lýsing á því sem ríkisstjórnin hefur aðhafst í vandanum sem við er að etja. En ef þetta er ekki þulið upp fyrir kjósendum líta þeir á þetta sem náttúrulögmál sem sé engum sérstökum að þakka. Bara sjálfsagðir hlutir sem hafi dottið af himnum ofan.

 

Við flokksmenn ætlumst til þess að forystuliðið hafi forystu um að forframa flokkinn nú í aðdraganda kosninga. Þð væri skelfilegt fyrir þjóðina ef litlu ljótu flokkarnir eiga að hagnast á því að betur hafi gengið en til stóð á tímabili og kjósendur átti sig ekki á því að þeir litlu ljótu áttu þar engan hlut að máli í hlálega lélegri stjórnarandstöðu sinni.

Sjálfstæðisflokkurinn verður að fara að verða sýnilegri sem flokkur og halda betur fram hugsjónum sínum.Hann á að hafa aflið til þess.

Hann verður að taka af skarið með að Viðreisn hafi klofið sig frá til þess eins að ganga í ESB. Það fullveldisframsal styðji Sjálfstæðisflokkurinn aldrei heldur vilji frjálst og óháð Ísland eins og verið hefur frá lýðveldisstofnun 1944.

PR mál Sjálfstæðisflokksins eru ekki í því lagi sem flokksmenn vilja. Þeim finnst að tali flokkurinn ekki fyrir sjálfum sér þá geri það enginn fyrir hann.

Allir verða að leggjast á eitt og síst má formaðurinn spara sig í þeirri PR baráttu.

Innblásið þjóðfélagshatur

og vel stílað er grein Sólveigar Önnu á Kjarnanum.

Það er ekki hægt að efast um einlægni höfundar. Hún er greinilega sannfærð  um rangindi heimsins og misrétti. Það er því miður svo að okkur samfélagið skortir margt sem við vildum óska að fólk gæti notið. Því miður getum við ekki uppfyllt allar óskir okkar. En viðleitnin hlýtur að byggjast á því að reyna að þoka málum í áttina.

Sólveig Anna, sem hefur búið í Bandaríkjunum og alið þar börn. skrifar sem lífsreynd kona:

" No more the drudge and idler, ten that toil where one reposes,

But a sharing of life's glories, bread and roses, bread and roses.“

James Oppenheim, innblásinn af orðum baráttukonunnar Helen Todd.

 

Í nýjasta tölublaði Stundarinnar er fjallað um þá staðreynd að íslensku forsetahjónin eru þátttakendur á reykvískum leigumarkaði en þau leigja út nýkeypta íbúð sína í Vesturbæ borgarinnar á 265.000 krónur á mánuði, auk húsgjalda sem eru 24.000 krónur til viðbótar. Í umfjöllun blaðsins kemur fram að þau sjálf hafa enga skoðun á upphæð leigunnar aðra en að vilja fá „markaðsverð“.

Meðalleiguverð sambærilegra íbúða er 217.000 krónur. Í umfjöllun Stundarinnar kemur einnig fram að laun forseta eru 3.173.055 krónur á mánuð sem jafngildir níföldum lágmarkslaunum þeim sem greidd eru á Íslandi. Forsetinn gefur svo 300.000 krónur á mánuði af launum sínum í ölmusu.

Í nýju yfirliti sviðs stefnumótunar og greiningar hjá Alþýðusambandi Íslands, sem birtist sama dag og umfjöllun Stundarinnar um forsetahjónin sem leigusala, er fjallað um þróun húsnæðismarkaðar á Íslandi. Þar kemur fram að ekkert dregur úr hækkun íbúðaverðs á höfuðborgarsvæðinu. Nú er svo komið að 85 fermetra íbúð kostar 12-föld árslaun þeirra sem strita fyrir lægstu launin í lýðveldinu (til dæmis fólkið sem starfar við umönnun barna og aldraðra, að langstærstum meirihluta konur).

Einnig kemur fram að íslenskur húsnæðismarkaður tók miklum breytingum í kjölfar þess atburðar sem kallaður hefur verið Hrunið; verulega hefur fjölgað í hópi leigjenda, sérstaklega af fólki með lág laun en nú er tæpur helmingur heimila í neðsta tekjufimmtungi í leiguhúsnæði. Það hlutfall hefur nær tvöfaldast á einum áratug.

Á árunum 2013 til 2019 hækkaði leiguverð um 57% sem er með því mesta sem orðið hefur innan ríkja sem tilheyra OECD, og fyrst OECD er hér nefnt má geta þess að stofnunin hefur áhyggjur af þróun húsnæðismála, til að mynda því að sífellt fleiri búa við svokallað þröngbýli. Í reykvískum samtíma er það svo að mest aukning hefur orðið í þröngbýli hjá þeim heimilum sem tilheyra neðsta tekjufimmtungi. Þetta kemur fram í lífskjararannsókn Hagstofunnar sem vitnað er til í yfirlitinu frá ASÍ.

Í yfirliti ASÍ segir jafnframt frá því að hópur fólks búi við íþyngjandi húsnæðiskostnað, þ.e. þegar meira en 40% af ráðstöfunartekjum fara í að tryggja þak yfir höfuðið.

Ljóst er að félagsfólk Eflingar á lægstu launum sem leigir er að borga miklu meira en 40% af ráðstöfunartekjum í leigu. Það veit ég bæði vegna þess að ég get dregið þá ályktun með því að skoða þau gögn sem liggja fyrir um laun annarsvegar og leiguverð hinsvegar, og einnig vegna þess að ég hef talað við fjölda fólks sem hefur sagt mér hvernig það er að hafa tæplega 300.000 krónur í ráðstöfunartekjur og þurfa að greiða ríflega 200.000 krónur á mánuði í leigu.

 

Samdráttur er í byggingu íbúðarhúsnæðis; samkvæmt talningu Samtaka iðnaðarins er hann 20% á síðustu 12 mánuðum. Hagstofan spáir því að enn dragi saman á árinu (á síðustu 12 mánuðum hefur líka dregið mjög úr framboði á eignum til sölu á höfuðborgarsvæðinu, eða um 58,4%). Þetta eru slæmar fréttir (fyrir þau sem selja aðgang að vinnuaflinu sínu til að komast af, ekki fyrir fjárfesta, spákaupmenn og eignafólk); þegar búa 5000 – 7000 manneskjur, m.a. hátt í 1000 börn í svokölluðum óleyfisíbúðum, húsnæði sem ekki er ætlað sem heimili en er skipulagt fyrir atvinnustarfsemi, vegna þess skorts á húsnæði sem til staðar er á höfuðborgarsvæðinu.

Svo býr hópur fólks í húsnæði sem er löngu ónýtt og ætti að vera ólöglegt að leigja, líkt og húsinu á Bræðraborgarstíg þar sem 3 ungar manneskjur, aðflutt verkafólk, missti líf sitt í eldsvoðanum síðasta sumar og annað fólk slasaðist hræðilega og/eða missti aleiguna.

Hér er kannski tímabært að segja frá því að einungis 50,6% félagsfólks Eflingar býr í eigin húsnæði.

Fyrir ekki svo löngu síðan var í samfélagi okkar einhverskonar samþykki um að bjóða skyldi vinnuaflinu upp á möguleika á húsnæði sem um giltu félagsleg lögmál, en ekki grimmileg lögmál markaðarins.

Fyrstu lögin um Verkamannabústaði voru samþykkt árið 1929, 15 árum áður en lýðveldið Ísland varð til. Uppbygging félagslegs húsnæðis var séð sem hvorutveggja mikilvæg aðgerð til að koma fjölskyldum í öruggt, mannsæmandi húsnæði og sem atvinnuskapandi aðgerð fyrir verkamenn.

Á tuttugustu öldinni var félagslegt húsnæði hluti af innviðum í þeim löndum sem kenndu sig við velferð (ég er alin í upp í verkamannabústöðum ásamt fjölda annars fólk sem löngu er komið til vits og ára í þessu frjálsa og fullvalda ríki).

Árið 1998 rústuðu Framsóknar og Sjálfstæðisflokkur verkamannabústaðakerfinu og fyrir þau okkar sem eru áhugafólk um íslenska samtímasögu er merkilegt að lesa lokaorð Jóhönnu Sigurðardóttur þegar frumvarp Páls Péturssonar félagsmálaráðherra Framsóknar var samþykkt á Alþingi. Hún sagði m.a. þetta: „Orrustan er töpuð en stríðið ekki. Þó flagg félagslegrar aðstoðar í húsnæðismálum láglaunafólks verði nú fellt í þessari atkvæðagreiðslu mun það rísa á nýjan leik þegar jafnaðarmenn komast til valda. Ég lýsi fullri ábyrgð á hendur ríkisstjórn Davíðs Oddssonar sem með svo ómannúðlegum, grimmum og miskunnarlausum hætti ræðst á húsnæðisöryggi þeirra sem höllustum fæti standa í þjóðfélaginu. Ég segi nei.“

En þeir sem réðu hlustuðu ekki á Jóhönnu sem sannarlega vissi sínu viti í þessu máli, og sögðu já. Möguleikinn á því að komast í mannsæmandi húsnæði á viðráðanlegu verði hafði verið fjarlægður frá stórum hópi fólks og markaðsöflin tóku við að vöru og gróðavæða allt húsnæði, algjörlega óhindrað.

Hin einbeitta gróðavæðing hefur auðvitað haft miklar afleiðingar og ein af þeim er sú að frá upphafi fyrsta áratugar þessarar aldar hefur húsnæðiskaupmáttur fólks á þrítugsaldri lækkað um 46%.

Síðan að Jóhanna fordæmdi aðgerð útsendara alræðis auðstéttanna á þingi hafa liðið mörg ár. Íslenskt samfélag hefur breyst ótrúlega mikið. Nú er svo komið að sú skoðun að fráleitt sé að allt húsnæði verði undirselt markaðslögmálunum vegna þess að þak yfir höfuðið sé grunnþörf mannfólks virðist jaðarskoðun; sópur nýfrjálshyggjunnar feykti sannleikanum um að verka og láglaunafólk ætti sama rétt á því að upplifa öryggi þegar kemur að þaki yfir höfuðið og þau sem ofarlega dvelja í stigveldi stéttskiptingarinnar á öskuhauga sögunnar.

Með sigurför lögmála nýfrjálshyggjunnar yfir tilveru okkar hefur pólitísk valdastétt fyrir löngu gefið upp á bátinn þá hugmynd að þau sem strita fyrir launum eigi mannréttinda-legt tilkall til húsnæðis. Og fjármagnseigendur nota vöruvæddan húsnæðismarkaðinn sem eina af sínum mikilvægustu spákaupmennsku gróðauppsprettum. (Hér hef ég ekki rekið siðferðilega og pólitísk óverjandi aðkomu kapítalískra félaga eins og GAMMA að húsnæðismarkaði, en þeir sem þeim stýrðu höfðu það beinlínis sem markmið sitt að sjá hversu langt þeir gætu komist með að hækka leigu).

Á íslenska COVID-árinu hefur eitt komið í ljós með skýrum hætti og hægt er að hugsa sér: Stéttskiptingin sem fengið hefur að vaxa og dafna óáreitt á Íslandi á síðustu árum og áratugum hefur náð að festa svo djúpar rætur að þau sem komið hafa sér fyrir efst í stigveldinu þurfa ekki einu sinni lengur að láta eins og hún sé eitthvað til að ræða. Hvað þá að berjast gegn.

Stéttskiptingin er orðin svo sjálfsögð og eðlileg að hún er einfaldlega viðurkenndur hluti af íslensku samfélagi. Á höfuðborgarsvæðinu vita öll sem eitthvað vita að ekkert lýsir stéttastöðu fólks betur en húsnæðiskostur. Og þegar slæm staða stórs hóps félagsfólks Eflingarfólks er skoðuð leikur enginn vafi á því að reykvískur húsnæðismarkaður er það risavaxinn orsakavaldur. 41,4% Eflingarkvenna meta andlega heilsu sína slæma; ég er tilbúin til að fullyrða að það skelfilega álag sem fylgir því að þurfa að sjá á eftir nær öllum sínum ráðstöfunartekjum í það verkefni að njóta þaks yfir höfuðið gerir þessir konur veikar á sálinni af áhyggjum.

Þær eru fastar, fangar daganna sem líða í endalausri sölu á vinnuaflinu þeirra fyrir laun sem þær og fjölskyldur þeirra fá samt ekki að njóta.

Þau sem óumdeilanlega skapa verðmæti þjóðfélagsins með vinnu sinni og þau sem sinna grundvallarhlutverki í samfélagi okkar sem ómissandi starfsfólk í umönnunarstörfum hafa verið gerð að töpurum reykvísks húsnæðismarkaðar.

Þau hafa verið sett í þessa stöðu af fólki sem sjálft skapar engin raunveruleg verðmæti, en telur sig þó þess umkomið að ráða öllu, eiga allt, njóta alls. Þetta fólk lætur eins og þeim komi aðstæður verka og láglaunafólks einfaldlega ekki við. Þetta fólk lætur eins og tryggð þeirra við lögmál markaðarins sé ekkert annað en eðlileg viðurkenning á tilvist náttúrulögmála.

En fyrir okkur sem búum utan við speglasalinn er augljóst að trú þeirra á „náttúrulögmál“ arðránskerfisins er einfaldlega tilkomin vegna þess að þau eru sigurvegarar kerfisins; líkt og franskir kóngar ráfa þau um hallargarðinn; það er náttúrulögmál ef það lætur mér líða vel.

Ég veit að þegar kemur að forsetanum í hlutverki leigusala á ég að vera „skynsöm“ og halda kjafti. En í mínum huga er ekkert óskynsamlegra en að viðurkenna kröfuna um meðvirkni með ruglinu sem viðgengst í íslensku þjóðfélagi sem réttmæta og hlýða henni.

Í mínum huga er ekkert óskynsamlegra en að viðurkenna ekki hið augljósa: Vinnuaflið sem heldur uppi samfélaginu með vinnu sinni hefur verið dæmt til að tapa í leik svindlara sem samið hafa leikreglurnar með þeim hætti að fyrirfram er ákveðið hverjir tapa og hverjir vinna. Fórnarkostnaðurinn sem fólki er gert að greiða eftir að hafa tapað er raunverulegur og hefur grafalvarlegar afleiðingar. Og það er viðurkenna ekki sjúkleika kerfisins, og benda ekki á þá við öll tækifæri er krafa um hugleysi. Og ég ætla ekki verða við henni.

Í síðasta áramótaávarpi sagði forsetinn þetta: „Senn fær þjóðarskútan vind í seglin, um það er ég handviss.“

Eflaust er þetta rétt hjá honum. Um leið og landamæri opnast og ferðamenn byrja að streyma hingað á ný verður byrjað að kynda ofnana og leggjast á árarnar um borð í þjóðarskútunni. Og þau sem það munu gera er sama fólkið og dvelur á þriðja farrými skútunnar, á meðan þau sem njóta afraksturs áraslaganna dvelja á fyrsta farrými, með bókstaflega allt til alls og engar peningaáhyggjur, ekkert þröngbýli, enga nagandi vissu um að svona sé lífið einfaldlega; „æviárin hverfa út á tímans gráa rökkurveg“ við strit og erfiðleika, og algjört og ískalt vanþakklæti þeirra sem allt eiga og öllu ráða.

Þetta er mín skoðun: Mér finnst það fyrir neðan allar hellur að forseti lýðveldisins sé jafnframt leigusali í Reykjavík, á þeim gróðavædda og grimmilega húsnæðismarkaði sem hér ræður ríkjum. Mér finnst það til marks um mikla stéttablindu.

Ástæður mínar fyrir þeirri skoðun eru málefnalegar og byggja á staðreyndum úr reykvískum samtíma. Þær byggja á staðreyndum úr lífi félagsfólks Eflingar. Ekkert fær mig til að breyta þessari skoðun. En ég ætla að gera allt sem í mínu valdi stendur til að breyta þessu samfélagi, svo að ræðarar þjóðarskútunnar, hér fædd og hingað flutt, fái loksins það sem þau eiga inni, meðal annars og ekki síst mannsæmandi húsnæði á sanngjörnum kjörum.

Höfundur er formaður Eflingar."

Það er ekki hægt annað en að dást að þeim hugsjóneldi sem býr að baki höfundar þessa pistils. Hún meinar það af öllu hjarta sem hún segir, svo mikið er víst.Eldur óréttlætis brennur á henni og hún finnur til.

En hvað er til ráða? Ég minnist ekki annars en að húsnæðisöflun ungs fólks, sem ég eitt sinn tilheyrði, hafi ávallt verið yfirþyrmandi vandamál. Barátta frá morgni til kvölds að reyna að láta endana mætast.

Eitt sinn var samið um Framkvæmdanefnd Byggingaráætlunar og ráðist í mikið átak bygginga íbúða með opinberri aðstoð í Breiðholtinu. Þetta var á dögum Guðmundar J Guðmundssonar og Eðvarðs Sigurðssonar.  Það var margföld eftirspurn eftir þeirri úrlausn sem ekki hefur verið endurtekin.

En af hverju kemur ekki Sólveig Anna nú að upprifjun á slíkri byggingu félagslegs húsnæðis? Er það alveg fráleitt að rifja upp þær hugsjónir sem þá voru að dregnar?

Við erum ekki að draga í efa lýsingar Sigríðar Önnu á vandamálum lágleunafólksins.

Er þá ekki tíminn kominn til þess að rifja upp þær forsendur sem voru uppi á tímum Framkvæmdanefndar Byggingaráætlunar?

Gífuryrtur málflutningur Sósíalistaflokks í stíl hentistefnumanns eins og Gunnars Smára Egilssonar er ekki heppilegur jarðvegur til að hrinda slíku úr vör.

En með hæfilegri hófstillingu og mætti hugsanlega koma einhverju til leiðar með samvinnu og skilningi án þess að málflutningurinn snúist um beint stéttahatur. 

 

Orkunotkun Íslendinga

er aðeins að litlu leyti úr jarðefnaeldsneyti.Þveröfugt við heimsbúskapinn sem notar jarðefnaeldsneyti að yfirgnæfandi leyti.Enda myndi mannkynið svelta án þess að brenna jarðefnaeldsneyti við fæðuframleiðsluna hvað sem er prédikað um annað í hinum upphöfnu hringjum.

 

Bjarni Jónsson rafmagnsverkfræðingur  skrifar eftirfarandi staðreyndir:

 

"Aðeins 16,7 % frumorkunotkunar Íslendinga komu úr jarðefnaeldsneyti árið 2018.  Megnið af því voru olíuvörur eða 1,028 Mt.  5 stærstu notendaflokkarnir voru eftirfarandi:

1. Flugsamgöngur innanlands og utan: 40,6 %.  Þessi notkun minnkaði gríðarlega árið 2020, en mun sennilega vaxa aftur í ár og á næstu árum, þangað til innanlandsflugið verður rafvætt seint á þessum áratugi, og á næsta áratugi mun endurnýjun millilandaflugflotans hefjast með hreyflum án koltvíildislosunar, e.t.v. vetnisknúnum.  Þangað til munu flugfélögin þurfa að kaupa losunarheimildir af ESB, sem farþegarnir borga í hærra miðaverði. Flugfélög, sem fjárfesta í sparneytnum vélum þangað til, munu standa sterkari að vígi í samkeppninni.
2. Bifreiðar hvers konar og vinnuvélar: 29,8 %.  Þessi notkun mun nú fara minnkandi ár frá ári, af því að endurnýjun fólksbíla og jeppa er nú að u.þ.b. helmingshluta með rafbílum, alrafvæddum eða hlutarafvæddum.  Lengst munu vinnuvélarnar þurfa jarðefnaeldsneyti, en notkun þess má minnka með repjuolíu og öðru lífeldsneyti.
3. Fiskiskip, stór og smá: 16,7 %.  Þessi notendahópur hefur staðið sig bezt í að minnka olíunotkun, og stefnir hún hraðbyri að því að verða innan markanna 2030. Þegar þannig er í pottinn búið, má heita ósanngjarnt, að útgerðirnar skuli þurfa að greiða olíuskatt, sem lagður var á til að draga úr notkun. Það er eðlilegt að umbuna þeim, sem leggja sig fram og ná árangri. Meginskýringin á þessum góða árangri er fækkun togara og endurnýjun með mjög skilvirkum vélbúnaði. Segja má, að fiskveiðistjórnunarkerfið hafi ekki einvörðungu lagst á sveif með hagkerfinu, heldur einnig með loftslagsstefnunni.
4. Sjósamgöngur: 8,7 %. Mikil þróunarvinna fer nú fram fyrir orkuskipti í skipum.  Sem millileik má vel nota repjuolíu til íblöndunar.
5. Byggingariðnaður er skráður með ársnotkun 31,4 kt/ár af jarðefnaeldsneyti eða 3,1 %.  Væntanlega er auðveldara að losna við koltvíildislosun hans en t.d. sementsframleiðslunnar, sem er gríðarleg á heimsvísu.  "

Afgangurinn af orkunotkun landsmanna kemur frá endurnýtanlegum orkugjöfum. Íslendingar losa aðeins 0.03 % af heimslosuninni af gróðurhúsalofttegundum.Það er því gersamlega fáránlegt að við séum að senda peninga úr landi til þess að aðrar bruðlaraþjóðir getir ráðstafað því fé án minnsta gagns eða áhrifa fyrir land og þjóð. 

Talið um heimshlýnunina, hvaðp þá hamfarahlýnun Grétu Thunberg,  er byggð á sandi.Hlýnunin á Íslandi hefur aðeins verið einhverjar 0.6-0.7  gráða á hverjum hundrað árum síðustu tvær aldirnar samkvæmt þeim upplýsingum Trausta Jónssonar veðurfræðings sem mig minnir að hafa lesið. 

Það er alveg horft fram hjá því að hitabreytingar verða sífellt á jörðinni fyrir tilstuðlan sólarinnar.Jarðsagan geymir þær upplýsingar sem allir læsir geta lesið.

 

Íslendingar eru þvert á hegðun heimsins til fyrirmyndar um notkun sjálfbærrar orku. Engin þróuð þjóð í veröldinni kemst þar að í samkeppni um orkunotkun.

 

 

 

Reiðin og hatrið

er það sem Sólveigu Önnu er efst í huga á 1.maí.

Af henni segir svo:

"Sólveig Anna Jónsdóttir, formaður Eflingar, segir stöðu félagsmanna til háborinnar skammar. Hún saknar þess að stjórnvöld fari í raunverulega atvinnusköpun. Húsnæðismarkaðurinn á höfuðborgarsvæðinu sé leikfang eignafólks á sama tíma og nær allar ráðstöfunartekjur mjög margra renni í húsnæðiskostnað.

Það er ótrúlega margt sem mæðir á félagsfólki Eflingar og flest af því er til háborinnar skammar fyrir þetta auðuga samfélag sem vill kenna sig við velferð,“ segir Sólveig Anna Jónsdóttir, formaður Eflingar, sem eins og aðrir fagnar degi verkalýðsins í dag.

Spurð hvaða málefni sé henni efst í huga á 1. maí nefnir Sólveig Anna að ómissandi starfsfólk í umönnunarstörfum, félagsfólk Eflingar, mest láglaunakonur, sem hafi unnið við ótrúlega erfiðar álagsaðstæður mjög lengi hafi ekki fengið neinar álagsgreiðslur. „Það virðist ekki vera einn einasti áhugi á því í þessu kerfi sem sannarlega er til í að sólunda peningum í hitt og þetta, að sýna þeim vináttu og virðingu og borga þeim álagsgreiðslur fyrir þeirra ómissandi vinnuafl,“ segir hún.

Slá mætti tvær flugur í einu höggi

 

Þá segir Sólveig Anna Eflingarfólk undrast að ekki sé vilji til þess hjá stjórnvöldum að fara í raunverulega atvinnuuppbyggingu, raunverulega starfasköpun til þess að koma til móts við þá sem hafi verið án atvinnu mjög lengi.

„Þarna væri til dæmis hægt að sjá fyrir sér, ef vilji hefði verið til þess hjá stjórnvöldum, að fara í uppbyggingu á félagslegu húsnæði. Með því slá tvær flugur í einu höggi, bæði búa til vinnu fyrir atvinnulaust fólk og taka á þeim fáránlega raunveruleika sem blasir við félagsfólki Eflingar,“ segir formaðurinn.

Sólveig Anna segir að þegar horft sé á húsnæðismarkaðinn á höfuðborgarsvæðinu blasi við að búið sé að algróðavæða hann og búa til úr honum skrímsli og leikfang eignafólks. „Það er ekki nema helmingur félagsfólks Eflingar sem er í eigin húsnæði. Það þýðir að fyrir þennan risastóra hóp af fólki fara því sem næst allar ráðstöfunartekjur í að tryggja þau mannréttindi sem öruggt húsnæði ætti auðvitað að vera,“ ítrekar hún.

Einnig segir Sólveig Anna að þegar hún horfi á heilsufar félagsfólks Eflingar sé það enn ein sönnunin á því hvaða status verka- og láglaunafólk hafi í okkar samfélagi þrátt fyrir það að vera ómissandi og hafa knúið hér áfram hagvöxt síðustu ára.

Það er ekki nema helmingur félagsfólks Eflingar sem er í eigin húsnæði.

 

„Andleg og líkamleg heilsa félagsfólks er ekki góð og risastór hópur félagsfólks Eflingar hefur þurft að neita sér um heilbrigðisþjónustu. Það er ótrúlegt að horfa á það að 57 prósent kvenna í Eflingu hafa þurft að neita sér um heilbrigðisþjónustu. Er þetta staðreynd sem segir okkur það að hér ríki einhver almenn velsæld eða að hér sé almennt svo vel komið fyrir vinnandi fólki að það sé best fyrir það að halda kjafti og halda sig til hlés? Ég held ekki,“ segir Sólveig Anna.

Skemmtidagskrá í sjónvarpi í stað stórra samkoma

 

Ekki er efnt til stórra samkoma í dag en skemmtidagskrá á vegum ASÍ og fleiri verður á RÚV í kvöld. Sjálf segist Sólveig Anna ætla að nota daginn til að hugleiða stöðu vinnandi fólks á Íslandi, líkt og á hverjum degi.

„Ég ætla að leyfa mér að upplifa þá reiði sem býr í brjósti mér þegar ég skoða þær staðreyndir sem ég hef aðgang að er varða líf, heilsu og tilveru Eflingarfélagsfólks og fjölskyldna þess,“ heldur Sólveig Anna áfram.

„Og ég ætla að blása sjálfri mér baráttuanda í brjóst og lofa sjálfri mér því, enn eina ferðina, að ég ætla að gera allt sem í mínu valdi stendur til þess að breyta þessu ástandi og til þess að berjast af öllum kröftum fyrir því að loksins renni upp sú stund að verka- og láglaunafólk á Íslandi fái það sem það á sannarlega inni hjá þessu samfélagi,“ segir formaður Eflingar."

Hvað finnst Sólveigu Önnu um það að byggð séu einbýlishús fyrir fíkniefnaneytendur sem kosta mera en milljón á fermetra og þeim séu afhent án skilyrða til umráða? Er þetta bygging félagshúsnæðis sem henni líkar?

Umönnunarstéttir vinna göfug störf og allir hafa samúð með því fólki sem þau vinnur og vildu óska að þeim mætti líða ögn betur

Af hverju er eign og afborgunarklafi á húsnæði nauðsynlegri en trygg leiga á félagslegu húsnæði eins og tíðkast víst í Danmörku. Sagt er samt að fólk fari betur með eigi það húsið sjálft. En væri Eflingu ekki kleyft með sínum digru sjóðum að hafa forgöngu um slíkar byggingar til að lina þrautirnar?

Slá á reiðina og stéttahatrið?

 

Fullveldisframsal

er eina pólitíska baráttumál Viðreisnar og Þorgerðar Katrínar Gunnarsdóttur.

Það er að vísu til annar flokkur með sömu tuggu og heitir Samfylking og hefur annan formann sem heitir Logi Már.

Þessir einsmáls flokkar eru einfaldir að allri gerð. Bara að ganga í Evrópusambandið og Taka upp Evru  og gera Íslendinga herskylda í Evrópuhernum væntanlega mun leysa öll vandamál íslenskra skriffinna sem margir þrá að fá þá skattfrjáls laun í Brussel sem frelsun frá íslenskum ömurleika og skattpíningu.

En Evrópusambandið hefur aldrei getað skilað uppgjöri frá stofnun, slíkur er skipulagsvandinn í þessu mislukkaða klofna fáræðis sæluríki Þjóðverja og Frakka og tollabandalagi 27 þjóða gegn öllum heiminum.

Verslunarfrelsi hefur ávallt verið hornsteinn íslensks efnahagslífs sem vandséð er að vilji láta múra sig inni í tollum. 

Þorgerður þessi skrifar níðgrein um Morgunblaðið  í Morgunblaðið í dag, okkur lesendum til lítillar ánægju. Æskilegt væri að Evrópusinnar héldu sig við málgagn ESB sem er Fréttablaðið með leiðindaskrif sín og létu okkur venjulegt fólk og fullveldissinna í friði.Því aldrei mun þjóðin kjósa þessa flokka til ráða,  svo mikið er víst. 

En klausa Þorgerðar er svona:

Þegar ég kom austur fyrir sanda í hópi kvenna sem ætla að ganga á Hvannadalshnjúk til að bæta aðbúnað fólks með krabbamein rakst ég á leiðara í föstudagsmogga um tillögur Viðreisnar um aukið evrópskt samstarf. Þær eru sem kunnugt er settar fram til að styrkja stjórn peningamála, auka stöðugleika fyrir almenning og auðvelda atvinnulífinu að hlaupa hraðar.

Við lesturinn kom mér helst í hug að ritstjórarnir hefðu ekki séð til sólar í langan tíma. Ekkert var fjallað um kjarnaefni tillagnanna heldur voru rangtúlkanir og afbakanir endurteknar sem virðast orðnar að hugmyndafræði blaðsins og Sjálfstæðisflokksins í utanríkismálum.

Tillögur Viðreisnar eru tvær og fela í sér nýja nálgun í ljósi nýrra aðstæðna. Við þurfum að skapa meiri verðmæti í þjóðarbúinu og endurreisa fjárhag ríkissjóðs. Í því langtímaverkefni þarf að nýta betur evrópskt samstarf.

Stöðugleiki

Fyrri tillagan er meira aðkallandi. Í henni felst að fara af fullum þunga í viðræður við ráðherraráð Evrópusambandsins um samstarf í gjaldeyrismálum og gagnkvæmar gengisvarnir. Á síðasta ári jukust skuldir ríkissjóðs um 45 milljarða vegna gengisbreytinga. Þá hefur ríkissjóður þegar tekið erlend lán upp á tugi milljarða með tilheyrandi gengisáhættu.

Hugmyndin er að nota krónuna enn um sinn en leita eftir svipuðu stöðugleikasamstarfi og Danir hafa gert. Þeir eru ekki aðilar að evrópska myntbandalaginu.

Prófessorarnir Guðmundur Magnússon og Stefán Már Stefánsson settu fyrst fram hugmynd af þessu tagi fyrir tveimur áratugum. Fyrir þrettán árum benti Björn Bjarnason á þann möguleika að Ísland myndi sækja um aðild að myntbandalaginu og færði skýr lagaleg rök fyrir því.

Við í Viðreisn teljum rétt að taka varfærnara skref í byrjun.

Tvær leiðir

Við teljum brýnt að gera þetta núna vegna þess að það eru tvær leiðir til að taka á þeim vanda sem blasir við.

Önnur leiðin er sú sem við leggjum til. Með henni tryggjum við langþráðan stöðugleika og lægri vexti líkt og helstu nágrannaþjóðir okkar njóta svo fólk á Íslandi hætti að margborga íbúðirnar sínar.

Stöðugur gjaldmiðill er forsenda þess að unnt sé að beita ríkissjóði eins og ríkisstjórnin hefur gert án þess að stórhækka skatta og opna á heimildir til fjármagnshafta.

Hin leiðin er sú sem ríkisstjórnin hefur kynnt í fjármálaáætlun sinni. Þar er gert ráð fyrir um fimmtíu milljarða skattahækkun á næsta kjörtímabili. Kosningaloforð Sjálfstæðisflokksins er sem sagt fimmtíu milljarða skattahækkun. Meginástæðan er óstöðug króna og of lítill hagvöxtur. Þessi tala mun hækka verulega ef fram heldur sem horfir; að verðbólga aukist og vextir hækki.

Hvað skýrir þögn Morgunblaðsins?

Til viðbótar þessum boðuðu skattahækkunum hefur Sjálfstæðisflokkurinn lagt fram frumvarp til að treysta krónuna. Lausnin er að gefa Seðlabankanum ótakmarkað vald til þess að setja á viðamikil gjaldeyrishöft án lýðræðislegrar umræðu. Allir vita af skaðsemi hafta fyrir atvinnulífið.

Jafnframt hefur Sjálfstæðisflokkurinn lagt fram frumvarp um skerðingu á lífeyrisréttindum sem knýr niður ávöxtunarkröfu lífeyrissjóða. Lífeyrisþegar borga brúsann. Skattahækkanir, höft og skerðing lífeyrisréttinda. Morgunblaðið hefur ekki vikið einu orði að þessum efnahagsráðstöfunum Sjálfstæðisflokksins því blaðið veit að þær ganga ekki upp.

Ritstjórarnir ræða ekki kjarnann í tillögum Viðreisnar. Ástæðan er einföld. Geri þeir það verða þeir að bera saman leið Viðreisnar og ríkisstjórnarinnar. Frekar vilja þeir hafa asklok fyrir himin.

Þjóðin ráði en ekki Moggi og fylgitungl hans

Seinni tillaga Viðreisnar snýst um að þjóðin fái að ákveða næsta skref. Hvort það eigi að byrja viðræður um fulla aðild að ESB. Það kallar á vandaðan undirbúning sem tekur tíma.

Rannsókn fræðimanna við Háskóla Íslands sýnir að þorri fólks telur sig ekki hafa næga vitneskju til að taka upplýsta ákvörðun um aðild Íslands að ESB. Það þarf að taka alvarlega. Því leggjum við til að hefja ferlið með því að kalla til sérfræðinga sem meta þýðingu fjölþjóðasamvinnu fyrir Ísland í framtíðinni.

Hvernig við getum örvað viðskipti, bætt efnahag og tryggt betur framgang markmiða Íslands í loftslagsmálum, en ekki síður styrkt fullveldi landsins eins og við gerðum með fullri aðild að Atlantshafsbandalaginu, EFTA, Sameinuðu þjóðunum og Norðurlandasamstarfi.

Við höfum ekki tekið ný skref í alþjóðasamvinnu í þrjátíu ár en heimurinn hefur breyst. Grundvallaratriðið er að þjóðin ráði för.

Ég hefði talið að harðir andstæðingar Evrópusamvinnunnar myndu fagna því að fá tækifæri til að fá þjóðina í lið með sér. Viðreisn hvorki ætlar né getur ráðið málalyktum. Við erum aftur á móti reiðubúin til að vera í forystu fyrir málefnalegri umræðu.

Ritstjórar Morgunblaðsins eru á móti eins og Sjálfstæðisflokkurinn. Það má ekki ræða áskoranir nýs tíma og það má alls ekki færa valdið í svo veigamiklu máli til fólksins í landinu. Þar ráða aðrir hagsmunir för.

Framtíðin liggur ekki í ákvörðunum sem teknar eru í lokuðum bakherbergjum á grundvelli sleggjudóma og fyrirmæla ritstjóra Morgunblaðsins. Lýðræðið er einfaldlega sterkara en svo."

Margt í þessu skrifi rekur sig á annars horn. Stöðugleiki hefur yfirleitt verið ávísun á kyrrstöðu í íslenskri hagsögu.Þegar engin þensla er er yfirleitt lítið að gerast. Öfgarnar fara svo oft í hina áttina með verðbólgu og þenslu.Verðbólga í Evru-umhverfi myndi reynast erfitt viðfangs þar sem þjóðin gæti ekki prentað fleiri Evrur. Þensla í EVRU-umhverfi yrði ávísun á atvinnuleysi og stjórnleysi.Margvitað er að íslenskt efnahagslíf er í allt öðrum takti en það er í Evrópu. Þensla og uppgangur hérlendis  er ekki ávísun á velsæld á meginlandi gömlu Evrópu.

Fullyrðing Þorgerðar um að hún þurfi aðeins að skýra Evrópuhugsjónina betur út fyrir þjóðinni sem sé svo heimsk að hún hafi aldrei skilið kenningarnar er auðvitað út í bláinn. Það eina sem þjóðin ekki skilur er það hvernig margt af þessu góða fólki flykkir sér um þá vanmetahugsun að þjóðin geti ekki ráðið fyrir sér heilli heldur sé betur sett undir erlendu valdi eins og var á fyrri tíð kónganna gömlu og einokunarverslunarinnar sem Þorgerður er í raun að tala um að endurreisa.

Líklega væri gott að greiða atkvæði um þetta Evrópubull sem blasir við hverjum manni að er gersamlega dauðadæmt í þjóðarvitundinni. En líkast til myndu þessir Evruspekingar eins og Þorgerður bara halda áfram tuðinu og fimbulfambinu. Eins og að erfiðleikar hins sjúka Evrópusambands blasi ekki við hverjum sem sjá vill?