Samræmd atlaga að almenningi

af hálfu orkueinokunarfyrirtækjanna er í gangi. Smáfrétt í Morgunblaðinu segir frá því, athugasemdalaust auðvitað, að Orkuveitan hafi hækkað dreifikostnað sinn um 8.7 % Það hafi verið hæsta hækkunin hjá orkufyrirtækjunum, sem öll hækkuðu dreifikostnað. NEMA HS VEITUR. Enginn spurði af hverju.

Orkufyrirtækjunum var skipt upp eftir smekk Evrópukratanna, sem létu Alþingi gilda tilskipanir ESB sem fæst önnur ríki hafa gert að sínum, sem skipta orkusölu í dreifingu og framleiðslu. Fáránlegt líka að detta það í hug neytandinn, sem er venjulegur imbi, velji sér heldur rafmagn frá Vestfjörðum en Ljósafossi í hringtengdu kerfi. Gersamlega óþarft var þetta á þeim tíma og er enn. Flestir sem létu sig málið varða þá sögðu fyrir að þetta myndi hækka raforkukostnað neytandans, tvöföldun á forstjórum, forstjórajeppum, fótboltaliðum að styrkja, skrifstofum og risnu sem komið hefur á daginn.

Svona hækkun á kaupi opinberra starfsmanna myndi teljast tíðindum sæta. Eða tilsvarandi hækkun á kindakjöti. En þingmenn eru nýbúnir að láta "leiðrétta" hjá sér þannig að enginn verður hissa.Íslenski neytandinn og fréttamiðlar landsins eru hinsvegar helfrosnir og hræra hvorki legg né lið.Neytendasamtökin eru handónýt og líklega komin undir kaupmenn.

Yfirstjórnendur orkufyrirtækjanna eru ekki látnir gera grein fyrir þessum hækkunum á minnsta hátt. Orkan hækkar svo örugglega sjálf um svipaðar prósentur. Eftir situr neytandinn með óbreytt kaup og hyggur á verkfall til að bæta sér skaðann. Getur hann eitthvað annað en það þó að hann viti að hann er að setja verðbólguna af stað? Orkuveitunum og þeim dreissugu herrum sem þar ráða er slétt skítsama. Þeir hækka bara eins og þeim sýnist. Gamlingjar og öryrkjar geta ekki farið í verkfall og öllum er sama um þá. Afstaða landsfeðranna og orkufurstanna er einfaldlega sú að helvítin geti bara borgað.

Íslenskt þjóðfélag er sinnulaust og sljótt enda forystulaust með öllu. Það standa gapuxar á torgum og halda ræður um einhvern annan gjaldmiðil en krónuna sem þeir eru sjálfir að eyðileggja. Þrugla um hvað verðtryggingin sé vond fyrir almenning sem skuldi. Skauta framhjá því hvað nærir verðtrygginguna. Skauta framhjá því hversvegna eigi að ræna innistæðum allra sem leggja fyrir. Samræmd atlaga að gjaldmiðlinum er í gangi um allt þjóðfélagið og svo er gjaldmiðlinum sjálfum kennt um ófarirnar.

Almenningur á auðvitað ekki betra skilið. Hann er heimskur og vitlaus enda var það almenningur sem kaus það endemis lið sem hvarvetna situr á opinberum fletum fyrir. Steingrímur,Jóhanna og Jón Gnarr eru þér að kenna háttvirtur kjósandi. Þú stendur ekki vörð gegn vitleysunni eða skipulögðum verðlagshækkunum, samræmdum gjaldskrársamsærum bankanna og einokunarstandi.

Það er þér að kenna að svona einokunarfyrirtæki eins og Orkufyrirtækin geta gert samræmdar atlögur að lífskjörum þínum.

Fyrst kaupir maður banka

með ríkistryggingu á innistæðum. Svo fer maður með innlánsbankann í krafti stjórnarvalds síns á honum í fjárfestingarstarfsemi undir sömu merkjum. Það voru engar hömlur eða eldveggir á milli þessara tveggja tegunda bankastarfsemi fyrir hrun og eru það heldur ekki eftir hrun. Maður lætur svo gæðastimpla þetta allt fyrir sig og gefur til menningarmála( mútar) og auglýsir eigið ágæti sem aldrei fyrr. Þannig sköpuðust forsendurnar fyrir bólunni sem svo varð að þeirri kreppu sem við þekkjum í dag. Smátt og smátt fer all í sama farið aftur og sagan endurtekur sig. Skuldsettar yfirtökur, eignfærð viðskiptavild og óefnislegar eignir prýða efnhagsreikningana sem aldrei fyrr með uppáskrift endurskoðunarfyrirtækja með löngum útlendum nöfnum sem enga ábyrgð bera á sannleiksgildi innihaldsins eins og dæmin úr BYR og SpKef sanna.

Við sáum í myndinni "Inside Job"(Innanbúðarránið) sem búið er að sýna tvisvar á RÚV hvernig afnám hafta á milli þessara bankategunda leiddi til hrunsins um víða veröld. Í okkar litla samfélagi horfðum við á þegar Jón Ásgeir og vinir hans ná undir sig Glitni og nýta síðan bankann í eigin þágu. Innistæðueigendur voru varnarlausir og hefðu tapað öllu sínu nema fyrir björgunaraðgerðir ríksisins. Í Landsbankanum var farið eins að og Björgólfsfeðgar leiddu bankann í þrot mest í eigin þágu og vina sinna. Í Kaupþingi var sama sagan uppi á teningnum nema enn stærri í sniðum.

Núna birtast litfagrar auglýsingar frá öllum þessum bönkum, sem nú leyna eignarhaldi sínu sem best þeir geta, sem eiga að læða því inn hjá okkur sauðsvörtum almenningi, að þessar stofnanir séu sérstakir vinir okkar. Ekkert er auðvitað fjarri sanni. Lán er yfirleitt ekki lán heldur ólán þess sem það tekur. Banki er aldrei vinur neins skuldara frekar en Fagin gamli var. Hann segist vera vinur þess sem leggur inn en reynir alltaf að raka það af honum sem hann getur. Bankinn er holdgerfingur græðginnar en ekki þjónustuaðili í þína þágu, hvað þá vinur þinn. Þetta rándýra kerfi sem við Íslendingar höldum uppi með þreföldum mannskap og kostnaði miðað við USA, er skrímsli í þjóðfélaginu sem þarf að skera niður við trog og koma umfram starfsliðinu í arðbær störf. Auðvitað er það nauðsynlegt að hafa lágmarksbankakerfi en það verður að halda þétt utanum það að það verði ekki sjálfnærandi eins og fram kemur í myndinni. Því peningar eru alltaf freisting sem fáir standast þegar á hólminn kemur. Gullhringurinn á Gnitaheiði fær ekki lengi að vera þar ef reiði Fróða konungs færist undan.

Bankastarfsemi okkar venjulegs fólks byggist mest á greiðslumiðlun nú til dags, kreditkortunum eða hringferð peninganna á gíróseðlum og í heimabönkum þegar allir eru að rukka hvern annan með bankann sem millilið. Bankinn tekur við launapeningum okkar og geymir þá á neikvæðum vöxtum og lánar þá út með miklum vaxtamun til þeirra sem ekki geta án lánsfjár lifað. Þannig eru hlutirnir í besta falli. Í bankastjórninni fer hinsvegar allt svínaríið fram, þar sem afskrifað er á vildarvinina, lánað út til annarra vina í fjárfestingar sem oft borga ekkert til baka. Sparisjóðahugsjónin í gamla daga var öðruvísi þegar fátækt fólk sameinaðist til sjálfshjálpar og menn vöndust því að greiða til baka það sem þeir fengu lánað. En henni var stolið í heilu lagi og hún kemur líklega aldrei aftur.

Við Íslendingar höfum ekkert lært af bankahruninu en öllu gleymt. Það eru góðar fréttir þegar einhver peningagutti kaupir sér íslenskan banka. Aftur góðar fréttir þegar sami guttinn fer að kaupa upp fyrirtæki í stórum stíl. Enginn spyr frekar en í fyrrnefndu myndinni fyrir hvaða peninga sé verið að kaupa. Það eru bara kaupin sjálf sem skipta máli,ekki hver geti tapað á þeim.

Það er saga útaf fyrir sig hvers vegna við Íslendingar gerum ekkert til að skilja á milli viðskipta-og fjárfestingarbankastarfsemi þrátt fyrir reynsluna sem við fengum 2008. Heldur kaupir maður sér bara fyrst banka, og svo...

Vaðlaheiðargöng eða önnur göng

fyrst?

Skýrsla Pálma Kristinssonar verkfræðings er þaft framtak til þess að rýna í pólitíska yfirlýsingu ráðamanns um að Vaðlaheiðargöng væru sjálfögð forgangsframkvæmd sem myndu borga sig auðveldlega með veggjöldum. Pálmi leiðir fram mörg rök um að margt sé ofáætlað og annað vanmetið. Skýrsla hasn er greinilega vandað framtak. En menn verða að fá tíma til að kryfja hana til mergjar með yfirlegu.

Skýrslan er óvenjulega glæsilegt afrek prívatmanns sem tekur ekki pólitískar yfirlýsingar sem gefnar staðreyndir. Enda er Pálmi afburðamaður á sínu sviði. Það er auðvitað útilokað að ég geti skilið þessa skýrslu hans svona í fyrstu umferð á stuttum tíma en mér finnst ég sjá hvert hann er að fara. Göngin eru of dýr til og umferð of lítil til þess að þau séu vænleg til þess að fólkið velji að keyra vegna fjárhæðar gjaldanna.

Ég viðurkenni að ég hef aldrei spáð í það hvort akkúrat þessi göng séu best til að byrja á einhverjum borgandi jarðgöngum. Bara tók Möllernum fagnandi þegar henn kynnti þetta sem staðreynd. Ég vildi hinsvegar að Pálmi segði okkur hvort til dæmis Seyðisfjarðargöng væru hugsanlega líklegri til að bera sig eða þá bara einhver önnur jarðgöng. Væri svo þá vil ég breyta forgangs röðinni fyrstur manna.

En ég vil endilega fara í BORGANDI vegaframkvændir.Ég tek því ekki sem rökum að við séum að borga svo mikið nú þegar í álögum á umferð að nóg sé. Ríkið þarf þessa peninga og tekur þá með einum eða öðrum hætti. Borgandi eða sjálfbærar vegaframkvæmdir eins og HFG eru allt annar handleggur þar sem allir eru að græða. Það er þannig sem ég vildi sjá unnið.

Ef það er hægt að reka hraðbraut austur fyrir fjall með veggjöldum í samkeppni við venjulegan veg þá vil ég það. Ef menn velja að keyra Vaðlaheiðargöng í samkeppni við að fara heiðina, þá styð ég það. Það er klárt að það eru takmörk fyrir því í gjaldttöku hvað menn velja að gera. Í tilviki Hvalfjarðargangna (HFG) er það klárt. Í tilviki VHG þurfum við að athuga okkar gang ef Pálmi hefur rétt fyrir sér. Menn borga varla mikið meira en bensínsparnaðinn í veggjald.

En ég vil göng sem greitt er fyrir og fólkið sér sér hag í að keyra. Byrjum á að leggja veggjöld á í Vestfjarðargöngum og Héðinsfjarðargöngum og myndum þanig framkvæmdasjóð nýrra gangna eða tollvega.

Vaðlaheiðargöng eða önnur göng geta komið svo á eftir.

Sparðatíningur

er nú stundaður um Vaðlaheiðargöng af fólki sem finnst allt í lagi með ókeypis göng á öðrum stöðum. Allt í einu eru skrifuð lærð ritgerð um það að vegggjaldið nái ekki að borga Vaðlaheiðargöngin.  Ólína Þorvarðardóttir sem er þingmáður fyrir landsvæði með ókeypis göng er nú að leggjast gegn áætlun um Vaðlaheiðargöngin. Hún vill bara ekki  sjá að grafa þau þar sem reksturinn  gæti orðið með halla.

Hver er gróðinn af Vestfjarðagöngunum þar sem eru engin veggjöld?  Af hverju rýkur þingmaðurinn upp núna og husgar allt í einu um um arðsemi og veggjöld? Væri ekki hægt að mynda jarðgangasjóð og jafna út kostnaðnum með veggjöldum á öllum jarðgöngum landsins?  Af hverju eru endilega engin veggjöld í Héðinsfjarðargöngum? Bara Vaðlaheiðargöngum og Hvalfjarðargöngum? Af hverju er ekki hægt að drífa í Seyðisfjarðargöngum og  Eskifjarðargöngum og kosta þau með veggjöldum? Það er jú aðferð hins siðmenntaða heims að láta samgöngumannvirki kosta sig sjálf. Má ekki líta til Bandaríkjanna og umferðamannvirkja þeirra um fyrirmyndir?

Má ekki alveg eins skrifa 100 blaðsíður um arðsemi ókeypisganga?

Nú á þessum alvörutímum skiptir  öllu máli að ráðast í framkvæmdir og hætta vitleysistali og sparðatíningi. Við þurfum annarskonar þingmenn en sparðatínara.

 

Business as usual!

er víst sú staðreynd sem við blasir eftir hrunið. Jafnvel hefur bankahrunið búið til nýja stétt ofurríkra skilanefndarmanna, sem þiggja ofurfúlgur á að skila helst ekki neinu vegna umfangs málanna og enginn veit hvort þeim endist ævin til að klára málin.

Á meðan moka endurreistu bankarnir út afskriftum lána til valdra einstaklinga, sem sumir hafa fyrir löngu komið sér fyrir í ríkjum sem ekki framselja glæpamenn. Aðrir fá að kaupa stórfyrirtæki fyrir slikk með peningum sem þeir áður svindluðu út úr sömu bönkum með dyggilegri aðstoð löggiltra endurskoðendafyrirtækja  sem lögðu grunninn að skuldsettum yfirtökum, óefnislegum eignum  og féflettingum stöndugra fyrirtækja í framhaldi  af því á árunum fyrir 2008.

Þetta er ekkert ólíkt því sem niðurstaðan er í myndinni um fjármálavafningana sem sýnd var í sjónvarpinu 4.jan sl.. Vestra sitja allir þessir fósar enn í efstu embættum og bankarnir þar ryðja út fjármálabónusum til stjórnenda og sölumanna vafninganna sem aldrei fyrr án þess að taka minnsta tillit til þess að fé bankanna er nú ættað frá bandarískum skattgreiðendum eftir að þeir voru látnir bjarga bönkunum. Spillingin heldur áfram  þar eins og Íslandi. Enginn er saksóttur,  allir sleppa.

Bankar og tryggingafélög hérlendis hlægja að verktökum sem vantar verktryggingar til að bjóða í opinber útboðsverk nema þeir geti lagt fram tvöfalda fasteignatryggingu á móti. Fjármálakerfið íslenska er orðið svo varfærið að það hlýtur að draga úr hagsvaxtarviðleitni þjóðfélagsins þegar almennri starfsemi er orðið svo þröngur stakkur sniðinn.  Bankar vilja heldur geyma fé í Seðlabanka heldur en að fjármagna almennt atvinnulífið öðru vísi en að fá meira virði innlagt fyrst.

Svo bjóða þessir sömu bankar til sölu gömul fallítt sem þeir hafa yfirtekið. En söluverðið er svo hátt að enginn venjulegur maður getur keypt þau nema með láni úr gamla spillingarkerfinu.   Og hverjir fá þessi lán? Jú, sannið til að í þeim hópi verða aðeins gamalþekkt nöfn sem áður fóru með himinskautum í bólunni. Eða þá Framtakssjóðir með opinbert fé frá almenningi.

Ný spillingaralda er um það bil að hefjast á Íslandi sem mun ekkert gefa eftir hinni fyrri.  Ekkert hefur lærst og engu hefur verið gleymt. Eini munurinn að upphæðirnar eru ennþá lægri en áður, en það getur lagast.

Business a s usual! 

Öngstræti heilbigðismálanna

er staðreynd sem sá vísi maður Gunnar Rögnvaldsson veltir fyrir sér á bloggi sínu. Gunnar segir m.a.:

"....Staðreyndin er hins vegar sú að hið opinbera er komið í þrot með rekstur sjúkrahúsa. Það er alveg sama þó allri landsframleiðslu Íslands væri dælt ofan í hinn opinbera geira — og þar með talið þá stjórnmála- og embættismenn sem alltaf þykjast vita betur en allir aðrir hvernig reka á þessar göngudeildir starfsfólksins — það mun aldrei koma neitt betra út úr því en lengri gangar og meiri sóun.

Endalausir biðlistar eru heimsþekkt norrænt fyrirbæri.

Hér er búið er að heilaþvo of marga. Lítil fullkomin sjúkrahús í nálægð við borgarana á öllu landinu þar sem læknar, hjúkrunarkonan- og maðurinn þramma ekki jarðgöng sjúkrahúsa helminginn af deginum, eiga fullan rétt á sér.

Lífeyrissjóðir landsins gætu eins og skot fjárfest summum í sjálfseignarrekstur fullkominna sjúkrahúsa og í aðhlynningu út um allt land fyrir þá sem þurfa á að halda. Það er óþolandi að þessu máli sé endalaust haldið sem einka-pókerspili stjórnmálamanna fyrir hverjar kosningar þeirra inn á þing. Allt er síðan svikið og hinn almenni borgari látinn um skaðann - og starfsfólk látið þramma tugi kílómetra á dag. Þessi vegalengd stjórnmála á kostnað þjóðarinnar eykst bara við hverjar kosningar, sama hver stjórnin er.

Sumir halda það að fari hlutur, mál eða hugmynd fyrst inn í höfuð ríkisrekins embættis- og stjórnmálamanns, að þá komi málið þaðan út sem gæðastimplaður gjörningur. Það er fjarri sannleikanum að svo sé. Tökum Sovétríkin og DDR sem dæmi. Ekkert gat þar lengur gerst nema með samþykki og leyfi yfirvalda. Afleiðingin varð sú að ríkin dóu úr fátækt...."

Er Gunnar einmitt ekki kominn að vandamáli okkar? Það er þessi allsherjar ríkisvæðing á heilbrigðismálum með byggingu þessara risaspítala? Og nú á að fara að byggja enn einn klumpinn þegar við getum ekki rekið þann sem fyrir er.

Hvað er orðið af einkasjúkrahúsunum sem hér voru áður? Hvítbandið, St.Jósefsspítali, Landakostsspítali? Það er búið að útrýma þessu öllu með sósíalismanum. Í þýskalandi þegar ég var þar voru mörg smásjúkrahús, ég man Klinik dr.Baumann, osfrv. Læknarekin sjúkrahús í litlum byggingum. Þangað voru menn lagðir til dæmis með fótbrot og þess háttar. Sérfræðingar í Fraktura.

Af hverju þarf þetta monster, nýjan Landspítala sem ekki er hægt að reka? Af hverju ber ekki hver maður bara með sér tryggingu frá ríkinu og getur látið leggja sig inn að eigin vali á eitthvað einkasjúkrahús sem gerir hjúkrunina ódýrara en það sem við getum ekki borgað í dag? Möguleika fyrir ríka að borga fyrir lúxushjúkrun, til dæmis aðgang að bar og klúbbum osfrv? Eitthvað hugmyndaflug í staðinn fyrir þetta eilífðarþras um biðlista og niðurskurð.

Má ekki létta á kerfinu með einkasjúkrahúsum fyrir efnameiri? Erum við ekki komin í öngstræti með þessu ríkisreknu heilbrigðismál?

Et tu Brute?

gæti hafa hvarlað að Steingrími J. Sigfússyni þegar sjálfur Óli kommi, stofnandi og guðfaðir VG, segir sig fra sköpunarverki sínu og gengur úr í eyðimörkina.

Annar stofnandi VG, Hafsteinn Hjartarson úr Kópavogi veltir stöðu sinni fyrir sér: „Ég tel að Vinstri græn hafi svikið öll, eða flest, loforð sem þau gáfu okkur,“

 Áður hafði formaðurinn fengið skeyti frá stjórnum VG-félaga í Skagafirði og Húnavatnssýslu sem " harma valdníðslu formanns VG, Steingríms J. Sigfússonar, vegna áforma um að leggja niður ráðuneyti Sjávarútvegs- og landbúnaðar vegna eindreginnar andstöðu ráðherra við aðildarumsókn að Evrópusambandinu.“

Hjörleifur Guttormsson, fyrrverandi alþingismaður og ráðherra Alþýðubandalagsins og einn af stofnendum VG, segir að atburðir undanfarna daga hafi verið í takt við það sem áður hafi gerst innan flokksins. „Þetta er sama áframhaldandi óheillaþróunin og verið hefur. Fólk er að tínast úr flokknum og það segir sína sögu. Það getur ekki talist vera jákvæð þróun fyrir nokkurn stjórnmálaflokk.“

Í venjulegum stjórnmálaflokkum  myndi formaður við svona aðstæður reyna að gera eitthvað til að nálgast flokksmenn sína. Ekki sólkóngurinn Steingrímur J.Sigfússon. Veldi hans er sem aldrei fyrr og teygir sig nú yfir mörg ný ráðuneyti utan þess að hafa yfirumsjón með framvindu efnahagsmála og hagvexti landsins. En líklega hvarflar ekkert slíkt að honum.  Tveggja ára seta á ráðherrastóli virðist hafa nægt Steingrími til að gegnsýrast af sætleika valdsins og rjúfa öll tengsl hans  við raunveruleikann hvað þá uppruna sjálfs sín.

Júlíus Cesar lenti í því að átta sig ekki á hvert hann var kominn á ferli sínum þegar hann stundi upp á banastundinni;  Et tu Brute ?

Skilanefndarfarsinn

í Glitni myndi fá mann til að hlæja ef maður vissi ekki að maður verður látinn að endingu borga fyrir hann sjálfur.

Það voru áður komnar fréttir af ævintýralegri töku Steinunnar Guðbjartsdóttur á fjármunum til sjálfrar sín vegna skilanefndarstarfa. Nú hættir hún við málssóknina á hendur grunaðara í Glitnismálinu fyrir rétti í New York samkvæmt ráðleggingum ráðgjafanefndar sinnar. Er það sama ráðgjafanefndin og ráðlagði málsóknina í NY í upphafi þar sem málinu var auðvitað vísað frá ? Annar kostnaður nefndarinnar hleypur á hundruðum milljóna.

Nú hefur skapast bótaskylda til grunaðra í Glitnismálinu uppá hálfan milljarð. Forgangskrafa í búið! Pálmi í Fons og Jón Ásgeir hljóta að hlæja sig máttlausa.

Hvað á þessi Steinunn að fá að valsa með eigur almennings lengi enn? Er ekki hægt að fá fólk fyrir venjulegt kaup til að taka þessi störf að sér í stað tugþúsunda tímagjalds Steinunnar? Ætli það sé ekki fullt af fólki sem er tilbúið til þess. Og getur það hugsanlega líka? Ég skyldi til dæmis með ánægju útvega tilboð í verkið.

Hvenær á þessum skilanefndarfarsa bankanna eiginlega að ljúka? Er skilanefnd líkleg til að flýta sér að skila ef betur launuð störf eru ekki í boði?

Kadmíum fárið

í RÚV er orðið stórfurðulegt. Allar rásir eru undirlagðar af fréttum af því að Skeljungur hafi gert sig sekan um að flytja inn áburð sem inniheldur 159 mg./kg fosfórs í stað 50 mg. skv. séríslenskum reglum sem eru þessum mun strangari en heilagar Evrópusambandsreglur.

Það eru Kastljósviðtöl til að reyna pressa játningar útúr starfsmanni MAST, það er útvarpað um þetta í löngu máli á hverjum klukkutíma. Í fyrra var dreift áburði með þreföldu magni kadmíum miðað við okkar reglur. Skeljungur er sekur, sekur, sekur. Stórhætta á krabbameini, bla,bla bla. þetta er frétt fréttanna í útvarpi allra landsmanna. Yfirskyggir fréttir af atvinnusköpun, landflótta, stóriðjuframkvæmdum. Jafnvel sjálfur Steingrímur er sóttur í viðtal til að hafa skoðun á kadmíuminnihladi í áburði.

Hugsanlega kemur einhver auga á það að þrjár áburðardreifingar með 50 mg/kg jafngilda einni dreifingu með 150 mg/kg? Er landbúnaður að leggjast af á Íslandi? Hvað er búið að nota tilbúinn áburð lengi í þessu landi? 60 ár eða lengur? Hvað er uppsafnað kadmíum orðið mikið á grónum túnum landsins?

Gleðilegt kadmíum (f)ár góðir landsmenn.

Bara aurinn !

er hugsjón Hreyfingarinnar og Guðmundar Steingrímssonar.

Önnur var öldin þegar Jón Ólafsson langafi minn, f. 1850,hálfbróðir Páls Ólafssonar skálds og alþingismanns, var á Alþingi. En hann sagði oftar af sér þingmennsku heldur en nokkur þingmaður í sögunni okkar og gaf skít í aurinn. Í eitt sinnið var það af því að hann gæti bara ekki setið þar inni með því vangefna fólki sem þar inni væri að finna og fór til Ameríku í fússi.Oft hugsar maður um það hvort sagan endurtaki sig þegar maður horfir á sumt af þingliðinu.

Síðasta afrekið hjá honum var þegar búið var að skaffa kallinum eftirlaun með því að gera hann að konungkjörnum þingmanni sem þýddi góð laun fyrir blankan mann í ellinni, þá varð hann svo vondur yfir því að Guðmundur landlæknir var skipaður í bygginganefnd Safnahússins við Hverfisgötu en ekki hann, að hann sagði af sér þessu hnossi og ellilaunum. En Jón hafði þá verið bókavörður í Chicago um 9 ára skeið og þóttist auðvitað sjálfkjörinn vegna sérþekkingar sinar á bókasöfnum, sem vel kann að hafa verið rétt.

Jón Ólafsson sagði sem sagt af sér konungkjörnu embættinu og lét sig engu varða þó hann kæmist á vonarvöl með sig og konuna á þessu fljótræði sínu og vanstilltum skapsmunum. Hann varð enn að hefja skriftir sem aldrei fyrr, gefa út sögur og ljóð til að komast af þar til dauðinn miskunnaði sig yfir þennan ólátabelg og lukkuriddara árið 1916. Þetta var ævintýramaður og glæsimenni sem átti börn með mörgum konum og er mikill ættbogi frá honum kominn bæði vestan hafs og austan. Ég ræfillinn hef hinsvegar bara verið kvæntur konunni minni einni í 50 ár frá því í desember. Mannjöfnuður er því enginn við þennan forföður minn af minni hálfu.nema kannski í magamáli og hefur hann þó vinninginn. Hann var skippund að þyngd þegar Hákon dóttursonur hans horfði á hann vigta í Viðey en ég næ því ekki þó stóra ístru líka hafi.

Daginn fyrir andlát sitt, 67 ára gamals að aldri, hitti hann mann á pósthúsinu sem spurði hann um heilsufarið. Jón svaraði með þessari vísu:

Höndin skelfur, heyrnin fer
helst þó sálar kraftur,
sjónin nokkuð ágæt er,
og aldrei bilar kjaftur.

Daginn eftir var þessi frægi skammakjaftur, Jón Ólafsson ritstjóri, allur.

Hann kom því til leiðar að þingmenn ávörpuðu hvern annan í 3. persónu hæstvirtur og háttvirtur n-ti.bingmaður x-kjördæmis til þess að þingið héldi virðingu sinni.

Jón Ólafsson var hverjum manni kurteisastur í allri framkomu og mikill séntilmaður í hátt og mátti ekkert aumt sjá. "En pennann má hann aldrei ná í það heljarskinn" sagði einn samtíðarmaður um hann. Þá var fjandinn laus og meiðyrðamálin og landflóttar hlutust af skrifum hans. Þó beitti hann held ég oftar háði en skítlegheitum eins og Traustasons-feðgar gera gjarnan. því fyndinn var hann og meinyrtur.

Páll hálfbróðir Jóns nýtur þjóðaskáldsvirðingar. En samt var Jón Ólafsson ósvikið þjóðskáld ef maður skilgreinir hugtakið útfrá því hversu mikið af þjóðinni kann kvæði eftir hann. Má nefna Máninn hátt á himni skín sem jafn margir kunna og í Birkilaut eftir Pál, A,B.C D, eftir kemur...og margt fleira þjóðþekkt.

Jón skrifaði kennslubók í hagfræði sem nýlega hefur verið endurútgefin, gaf út stafrófskver í 16000 eintökum á fyrsta tug síðustu aldar(Yrsa selst núna í mest 30,000) og kenndi þjóðinni að lesa. Hann á nýyrðið lindarpenni því hann var umboðsmaður Parker. Hann kjaftaði herskip út úr Grant Bandaríkjaforseta á fylleríi með honum í Hvíta húsinu og meðfylgjandi búllugangi þegar þeir voru bunir að drekka Hvítahúsið þurrt. Þá varð Jón að borga því Grant var blánkur. Á því herskipi sigldi hann með herdeild rétt tvítugur á kostnað Bandaríkjastjórnar sem úniformeraður 1st.lieutenant eða tilsvarandi í US Navy til Alaska og rannsakaði landið með tilliti til nýlendu fyrir Íslendinga. Mikil skýrsla sem hann skrifaði um förina er varðveitt í Library of Congress.

Allt þetta má lesa í bókinni Ævintýramaður eftir Gils Guðmundsson.

Jón Ólafsson setti hugsjónir ofar einhverjum skitnum krónum. Eitthvað sem er óþekkt í dag, þar sem bara aurinn ræður afstöðu manna.

Billegir bakverðir !

fyrir ríkisstjórnina eru þau Guðmundur Steingrímsson og Hreyfingin.

Í fyrsta sinn það ég þekki getur forsætisráðherra reitt sig á stuðning  óvinaþingmanna án þess að þurfa að borga þeim eitt eða neitt. NÚLL!  Jóhanna þarf bara að benda á þá fingrinum og hvæsa: Þið skuluð styðja stjórnina mína eða ég geri ykkur kauplaus.

 Þetta virkar á þetta hugsjónalausa lið eins og eldsprengja. Ekkert óttast þau eins og að missa þægilega innivinnuna sína. Bjarni Ben getur veifað einhverri vantrauststillögu eins og hann vill. Þetta lið sér um að fella hana af einföldum ástæðum. Skítt með þjóðina. 

Billegir Bakverðir! 

Timburmennirnir

af störfum þessarar ríkisstjórnar verða talsverðir.

Það mun taka einhvern tíma að vinda ofan af þeim skaðaverkum sem ríkisstjórnin er að vinna á stjórnsýslunni. Það er verið að rústa ráðuneytum, segja upp vönu fólki og ráða inn óhæfa flokksgæðinga. Slengt er saman ráðuneytum sem enga samleið eiga og áratugasaga hefur kennt að voru best fyrir komin svipað eins og þau voru. Utan óþarfaráðuneytið kennt við umhverfismál, sem var stofnað utan m Borgaraflokkinn á sinni tíð en gleymdist að leggja af með flokknum. Þessi málaflokkur gat verið í hvaða öðru ráðuneyti sem er. Enda sýna afrek núverandi umhverfisráðherra glöggt hvílíkur skaðvaldur þetta embætti getur verið þegar því er misbeitt gegn hagsmunum þjóðarinnar. Það ber að leggja niður strax og færi gefst.

Leiðari Morgunblaðsins í dag vekur á hnitmiðaðan hátt athygli á ríkisstjórnarfarsanum og fréttaflutningnum af honum. Þar segir meðal annars:

"Ögmundur fór og Álfheiður kom og þá styrktist ríkisstjórnin. Álfheiður fór og Ögmundur kom og þá styrktist ríkisstjórnin aftur. Gylfi, konsúll Kúbu norðursins, kom og Ragna ráðuneytisstjóri og þá styrktist stjórnin rosalega, enda hafði ekki nokkur maður kosið þau. Svo fóru þau aftur án skýringa og enn styrktist ríkisstjórnin... Guðbjartur Hannesson kom inn og þá gerðist að vísu ekki neitt nýtt nema að ríkisstjórnin styrktist mjög við það og eins þegar Kristján Möller fór út og styrkti ríkisstjórnina með því. Og nú er Árni Páll búinn að styrkja ríkisstjórnina með því að yfirgefa hana og Jón Bjarnason lagði sitt af mörkum með því að verða samferða Árna.
Katrín Júlíusdóttir mun ekki styrkja ríkisstjórnina fyrr en eftir fáeinar vikur þegar hún fer í frí. Katrín Jakobsdóttir mun þá styrkja stjórnina um sinn með því að taka ráðuneytið yfir þar til að Steingrímur J. getur bætt því við hin fjögur og styrkt þar með stjórnina. Á meðan verður kona úr þingflokki Samfylkingarinnar fengin til að styrkja ríkisstjórnina með því að »verma ráðherrastólinn« í fjármálaráðuneytinu í einhverja mánuði þar til að Katrín Júlíusdóttir kemur til baka til að verða fjármálaráðherra í fáeina mánuði til að styrkja ríkisstjórna.... ..Það verður mikið að gera hjá Gunnari Helga og hinum fræðimönnunum við að gera grein fyrir þessum miklu styrkingum á ríkisstjórn á næstunni. Þær bætast við þá styrkingarvild sem varð þegar Lilja, Atli og Ásmundur Einar fóru úr þingflokki VG, en stjórnmálafræðingum bar einmitt saman um að sú fækkun stjórnarliðsins myndi styrkja ríkisstjórnina... En Jóhanna fékk að vísu kvenréttindi fyrir efnahagsmálin í heild, sem vissulega styrkti ríkisstjórnina."

Það er varla hægt að ætlast til þess að vitiborið fólk taki mark á því sjónarspili sem ríkisstjórnin ætlast til að það trúi og fjölmiðlar hennar matreiða á hverjum degi sem stórasannleika. Það er mjög til efa að jafnvel þeirra eigið innanbúðarfólk trúi þessu og sé tilbúið að halda tilbeiðslunni áfram á Jóhönnu og Steingrími á norðurkóreskan hátt, eins og af og til kemur upp á yfirborðið.

Annað mál er það hvað þetta kostar þjóðina að hafa þessa leiksýningu á sviðinu þegar stóru málin bíða óleyst.

Aldrei síðan í einokun hefur þjóðin haft jafn mikla þörf á að losna við valdsmenn sína eins og núna.

Timburmennirnir af þessari vinstristjórnarveislu geta orðið bæði langæir og illvígir.